Notes

Güzel hatırlanmak güzel şeyler bırakmaktır

Yılın son ayıydı. Kamer Bey zorlu kış günleri yaşasa da atlatacağına inanıyordu. Eşini kaybettiğinden bu yana 5 yıl geçmişti. Hala özlemiyle doluydu. Kızı Gül ile birlikte birisi anne boşluğuyla, diğeri hayat arkadaşının boşluğuyla yaşamaya çalışıyordu. Tek çocuk olan Gül için bu boşluk daha fazla can yakıyordu. Kamer Bey her ne kadar güçlü olsa da Gül'ün o halini görünce çok üzülüyor,bu yüzden onun isteklerini elinden geldiğince yerine getirmeye çalışıyordu.
45'li yaşlarında dimdik gibi dursa da gözler kırgınlıklarla doluydu. Kamer Bey zor günleri sadece kızıyla atlatabileceğini biliyordu.
Gül ise henüz 12 yaşındaydı ama çok akıllıydı. Babasını zor durumda bırakmamak için elinden geleni yapmaya çalışıyordu bununla birlikte geceleri babası istemediği halde onu uyutana kadar başından ayrılamıyordu. Bir nevi babasına dadılık yapıyor ve bu sorumluluktan zevk alıyordu. Gül ile Kamer Bey'in hayatları birbirine bağlıydı ve birbirinden ayrı kaldıklarında ikisi de üzülüyordu. Hatta Gül bazen okula gitmek istemez Kamer Bey ile iş yerine gelmek isterdi, bazen de Kamer Bey hafta sonları eve erken gelir Gül 'ün ona dadılık yapmasını gülerek izlerdi. Eve herhangibir hizmetli almamışlardı. Gül her şeyi kendi üstlenmek istemişti ancak Kamer Bey bunu kabul etmemişti. Ablasından yardım istemişti. Evin sorumluluğunu ablası belirli saatlerde kabul etmişti. Her gelişinde Gül'e de birkaç şey öğretir öyle çıkardı evden.
Yemekleri de Kamer Bey gelince kendisi yapardı Gül'ün yapmasına kızardı.
Gül böyle bir babası olduğu için kendini masallarda hissederdi. Hatta babasına
- Babacığım bu gidişle Külkedisi olacaksın. der ve gülerdi.
Babası bunu duyunca küçük bir sırıtma ile kızar elindeki işi Gül'e verir ona temizlik veya yemek yaptırırdı özellikle soğan doğramayı hep Gül'e bırakırdı.
Uzun kısa böyle beş yılı arkada bırakmışlardı. Her yıl eşini ziyaret etmeyi aksatmayan Kamer Bey yarın 3 Aralık'ta eşini ziyarete gidecekti. Gül'e bunu söylemekten nefret etse de onsuz gidemezdi. İşten döndüğünde yemek yapmak için mutfağa girdi.
Bir çikolata fabrikasına sahip olan Kamer Bey eve geliş saatlerini bir sorun çıkmadığı sürece kendi belirleyebiliyordu. Kış ayları daha az işlek olduğu için eve elinden geldiği kadar erken gelmeye çalışıyordu masa işleri dışında pek bir şey yapmadığı için çok yorulmazdı da.
Mutfağa girdikten sonra Gül'ün olmadığını fark etti yemekleri hızlı bir şekilde pişirmek için üstüne koydu. Gül, ün odasına gittiğinde kapı aralıklıydı, Gül elinde bir kağıt kalemle ağlayarak sesli sesli bir şeyler yazıyordu.

- Anne babam gelmeden hızlıca yazmam lazım özür dilerim sana uzun uzun mektuplar vermek isterdim. Yarın 5 yıl oluyor. 12 yaşıma bastım ben de. 5 tane doğum günümde yoktun anne gelirsin diye çok bekledim seni. Unutmamak için yüzünü ezberlemeye çalışıyorum fotoğraflarla. Babam da çok üzülüyor belli etmemeye çalışıyor ama anlarım ben ona senin baktığın gibi bakmaya çalışıyorum. Senin gibi olmak istiyor...

Kamer beyin eli kapıya çarpar. Gül hemen gözyaşlarını siler.

-Baba sen mi geldin? Duymamışım duysam..

-Ben duydum her şeyi Gül'üm saklamana gerek yok. Kendine daha fazla acı çektirme (yatağın üstüne oturarak) Gel yanıma. Der.

Gül'e sımsıkı sarılır. Gül de ağlamaya başlar.

-Çok özlüyorum baba. Özür dilerim seni de üzdüm ama üzmek istememiştim.

-Senin bir suçun yok Gül. Kendine eziyet etme böyle lütfen. Allah'ın her zaman bir bildiği vardır. Böyle yaparak kendimize acı çektiremeyiz daha fazla. Hem annen uzaklarda değil her zaman içimizde olacak.

Gülün gözyaşlarını siler. Gül de babasının ağlamasını istemeyerek Kamer Bey'in gözlerinden yanaklarına süzülen damlaları yavaşça siler. Babasını gözlerine öpücük kondurur.
O ara yemeyi unuttuğunu fark eden Kamer Bey Gül'ü de elinden tutarak koşa koşa mutfağa giderler. Gül sofrayı hazırlarken Kamer Bey de son dokunuşları yapıp yemekleri servis etmek için tabaklara koyar. Gül başlarda yemek istemese de Kamer Bey'in iştahlı yemek yemesiyle yemeye başlar.


Kamer Bey birkaç masa işini halletmek için çalışma odasına gider. Yanına Gül'ü de alıp onunla sohbet etmeye başlar. Zaman ilerler saat 11'e yakındır. Kamer Bey Gül'ü alıp yatağına götürür. Gül yanında kalmasını ister Kamer Bey yanında uyuyakalır.
Günlerden pazar Kamer Bey öğlene kadar uyumuştu. Uyandığında saatin geç olduğunu fark etti. Yataktan kalkarken Gül'ün olmadığını fark etti. Bir an korktu mutfaktan sesleri duyunca rahatladı. Mutfağa girdiğinde Gül en sevdiği elbisesi ve uzun saçlarıyla çok hoş görünüyordu. Babasına kahvaltı hazırlıyordu. Babası görünce güldü. Gül 'ün yanına gidip yanağına öpücük kondurdu.
Daha sonra elini yüzünü yıkadı takımını ütüleyip kenara bıraktı. Gül de yumurtaları hazırlamıştı. Birlikte güzel bir kahvaltı yapıp annesinin mezarına gitmek için yola çıktılar.
Annesinin mezarlığına geldiklerinde Gül oturdu. İçinden bir şeyler konuşmaya başladı. Ellerini açıp dua ediyordu. Gözlerinden damla damla yaş akıyor ama belli etmemeye çalışıyordu.
Kamer Bey de gözleri dolu bir şekilde konuşmaya başladı:
-5 yıl oldu gideli. Saçın, kokun, gülüşün... hala hatırımda. Sana bir sözüm vardı unuttum sanma çok az kaldı tamamlamama. Birkaç eksik var eğer tamamlanırsa bugün veya yarın kavuşacağız hayallerimize. Sonra her şey yoluna girecek sen de huzur içinde yatacaksın. Bu arada Gül de bana çok iyi bakıyor. Seni aratmıyor. Çok iyiyiz biz yol arkadaşım sittiğin yerde sen de iyi ol.

Mezarlığa papatya ekip biraz da suladıktan sonra arabaya binip yola çıktılar. Gül babasına annesine verdiği sözün ne olduğunu sordu. Kamer Bey :
-Annenle ölmeden önce bir söz vermiştik birbirimize. Birlikte bir Çocuk Vakfı kuracaktık. Eğer aramızdan birine bir şey olursa diğeri bu görevi üstlenecekti ne pahasına olursa olsun. O göremedi ama sözümü tutmak istiyorum.(Yüzü düştü)
Gül babasının elini tuttu,
- Belki annemle kuramadınız ama birlikte kurabiliriz babacım.
Kamer Bey gülümseyerek,
-İyi ki varsın Gül'üm.

O sırada eve gelirler. Koltuğa oturup hüzünlü günün sonlanması için beklerler öğlene doğru Kamer Bey'e bir telefon gelir mutlu bir şekilde 5-10 dakika konuştuktan sonra Gül'ün yanına koşarak,

-Gül sana bir haberim var.
-Buyur baba.
-Her şey tamam. Vakıf... tamamlanmış Akşama doğru açılış olacak bir kaç saatte hazırlanmamız lazım. Ben bu kadar hızlı olmasını beklemiyordum. Bildiğim kadarıyla bir kaç eksiklik vardı.

Gül büyük bir sevinçle babasına sarılır.

-Bu harika bir haber baba hemen hazırlanıp çıkmalıyız. der ve hızlıca hazırlanıp evden çıkarlar.

Vakfın önüne vardıklarında kırmızı kurdele ile makas hazır bir şekildedir. Hemen hemen tüm tanıdıkların geldiği bir grup vardır. Meğer Vakıf çoktan tamamlanmış Kamer Bey için kalan son dokunuşlar hızlandırılmıştı. Vakfın tadilatındaki durumları telefondan takip eden Kamer Bey'e eşinin yıl dönümünde böyle bir sürpriz yapılmıştı.

Kamer Bey bir an görünce çok sevindi. Gül'ü de yanına alarak vakfın girişine doğru yürümeye başladılar. Kalbi hızlı hızlı atıyordu. Büyük bir alkışla eline makası aldı. Gül ile birlikte kırmızı kurdeleyi kestiler. İçeriye herkes girip hayretle bakıyordu. Büyük bir ilgi odağı olmuştu vakıf. Vakfın adı eşinden kalan son parça olan Gül'ün adıydı. O günden sonra hızlı bir şekilde Gül Vakfı'nın içişleri düzenlendi. Çocuklar için kısa bir sürede yüksek seviyeli bir vakfa dönüştü. Geniş çevresi olan Kamer Bey' çok sayıda bağış yapılmasında ısrarcı oldu.

Zaman ilerledi. Vakıf kurulalı 10 yıl oldu. Kamer Bey ise gittikçe yaşlanıyor ve sağlık sorunları yaşıyordu sağlık durumlarını öğrenmek için hastaneye gittiğinde Doktor artık dinlenmesi gerektiğini fabrika işinin vücuduna zarar verdiğini ileri sürmüştür. Kamer Bey şaşırmıştı çünkü yaptığı işin hiçbir ağırlığı yoktu.
Doktorun daha açık konuşmasını rica etti.
Doktor :
- Açık konuşmak gerekirse bu saatten sonra zamanınızı iyi değerlendirin. Beyninizde tümör bulunuyor. Sebebi yüksek ihtimalle genetik olduğundan kaynaklı. Kötü huylu tümör olduğu için de kendini belli etmemekle birlikte hızla büyümüş ve dağılmışlar. Bu ülkede bunun için yapılabilecek herhangi bir şey yok maalesef . Ama isterseniz daha iyi bir tedavi için yurt dışına gidebilirsiniz.

Kamer Bey uzun uzun sustu..

- Hayır herhangi bir tedavi istemiyorum. Benden daha çok ihtiyacı olanlar varken.. Ben yaşamam gerektiği kadar yaşadım. Sıra çocuklarda. Yine de teşekkür ederim Doktor Bey der ve çıkar hastaneden hızlı bir şekilde.

Bu yüzden artık emekliye ayrılmaya karar vermiştir.22 yaşındaki Gül ile de bu konuyu konuşmaya karar verir. Eve geldiğinde Gül de okuldan yeni gelmiştir. Günlük izin alıp artık çalışmayacağını emekliye ayrılması gerektiğini anlatır. Gül bunu duyunca babasına sarılarak ağlamaya başlar. Tedavi olması için ısrar etmek isterken Kamer Bey ona aşağı yukarı Doktor'a söylediklerini söyler. Gül her ne kadar üzülse de babasına hak verir.
Bu haberi beklemese de Gül babasının emekliye ayrılmasına sevinir.
Babası söylemeden her şeyi isteneceğini söz verir. Üniversitesi'nin son yılı olduğu için içi de rahattır. Vakfın sorumluluğunu üstlenecek aynı zamanda fabrika işlerini de sürdürmeye devam edecekti. Bu konuda halasından da yardım alacaktı. Halasının eşinin de fabrikası vardı ve halası az çok alıyordu masa başı işlerinden.
Kamer Bey alnından öperek,
-Seninle gurur duyuyorum kızım.
-Ben de senin kızın olduğum için gurur duyuyorum. der ve sarılırlar birbirine.
Artık Kamer Bey vaktinin çoğunu evde, sokakta; gezerek,oturarak, gazete okuyarak geçirirdi.

Kendisini çok yormaması konusunda Gül onu sürekli tembihlerdi. Bazen dayanamayıp birkaç masa işinde Gül'e yardım etmek için fabrikaya gider.
Gittikçe ağırlaşan hastalığı ile Kamer Bey yatağa düşer. Sayılı günlerinin kaldığını düşünürken doktor tarafından da kesinleşmiştir. Halası da Gül'ü yalnız bırakmamak için babasıyla son günlerinde onu yalnız bırakmaz. Geceleri babasına kül kedisi masalını okur babasının yüzünün biraz da olsun gülmesini sağlardı. Ama babası ümitsizlik içinde ondan kibritçi kızı rica ederdi. Gül gözleri dolu dolu okur hikayenin sonunda ise gözyaşlarını tutamazdı.
Yaklaşık 2 hafta sonra babası sabaha karşı yaşamını yitirdi. Gül son nefesine kadar babasının yanında olduğu için huzurluydu. Ailedeki bu üzücü haber aileyi hüzne boğdu.

Babasının mezarını da annesinin yanına koydular. Gül kendini toparlayamadığı için cenazeye gitmekte zorlandı. Halası ona yardımcı oldu. Babası gömüldükten sonra Gül babasıyla tek başına kalmak istediğini söyledi.
-Sırf sen görürsün diye ağlayamıyorum bile. Seni çok özliycem babacım. Verdiğim sözü de sonuna kadar tutacam.
Kendini tutamayıp ağlamaya başlar.
-Baba ne olur beni ağlarken gördüğünde üzülme. Allah'ım sen babama ve anneme çok iyi bak. Onlar da ben de sana emanetiz.
İkisinin de toprağını öper. Babasının da mezarına papatyalar koyup onu bekleyen halasıyla birlikte gider.
Bir kaç hafta kendine gelemeyen Gül halasıyla birlikte kalır. Evdeki çocuk sesleri Gül'ün kafasını dağıtmasına yardımcı olur. Halasıyla birlikte geçirdiği zorlu günleri atlatacağına inanmak isterken bir görevinin olduğunu hatırladı.
Vakıf işlerini aksattığını fark ederek hızlı bir şekilde işine döndü. Vakfın adını da "Kül Kedisi Masalı" olarak değiştirdi. Çocukların sorunlarını bizzat kendi üstelendi. Bağışlar yapılması için bir çok kampanya yaptı. Yine hızlı bir şekilde babasının izinden giderek Vakfı büyüten Gül ülkedeki bir çok çocuğa gerek ekonomik ihtiyaç veya eğitim bakımından gerekse sağlık sorunlarını çözmek amaçlı katkıda bulunulmasında öncü oldu.
Böylece Kamer Bey'in arkasından koca bir vakıf ve hayırlı bir evlat kaldı..