Notes

Merhabalar,

Hikayem uzun, çok uzun..
"Nereden başlasam bilmiyorum." gibi bir klişe ile başlayabilecek standartlarda lakin ben nereden başlasam biliyorum.

Başlamak için gereken bir zamandan başlayacağım; Kendimden.

Henüz 19 yaşındayım. Nedense bana hissettirdiği 50 üstü veya ölmüş birinin artık yaşının öneminin kalmadığı o değersiz yaştayım. Sanki ha 7 olmuşum ha 70 olmuşum. Aciz ve güçsüz, çaresiz ve halsiz hatta bensiz ve ölüyüm.

Bir yerlerden başlamak lazımdır ya hani, sorumluluk da alınmalıdır. Çabalamak şarttır adapte olmak için ama bunu bilsen de bir türlü olamazsın. Birileri senin içini bilmez, neler çektiğin de bilinmez. Yardım eli de uzatmazlar. İzlerler seni. Sadece izlemezler, acizliğine de gülerler. Hâlbuki sorunlar birikince intiharı dilimden düşürmez bir hale geldim.

Kendini yenememek nedir biliyor musunuz? Yenememek demek ne demek bunu biliyor musunuz? Kaybettiğimi bile bile devam ediyorum. Devam ediyorum, dersimi de alıyorum ama durduramıyorum bir türlü. Duruma müdahale edemiyorum. Yorgunum. Şey gibi tıpkı, hayata daha maça başlamamış bir boksör gibi başlıyorsun fakat sonradan başladığının farkına varıyorsun, varıyorsun ama sen daha maça odaklanmaya çalışırken sağdan bir darbe onun acısını çekerken soldan da bi darbe; afallamak gibi tıpkı.

Peki iyi bir boksör olup maçı çeviremez miyim? Çevirebilirim çünkü henüz maç bitmedi hâlâ ringdeyim. Kalıp yumruk sallamaya çalışacağım ya da olduğum yerde darbeleri yiyip nakavt olacağım. Seçim benim elimde. Güç içindekidir. Güç daima seninledir. Önemli olan onu hissederek devam etmek.

Doğru, beni anlamıyor kimse; ne hala ve amca ne teyze ne enişte, ne büyük dedeler ne de büyük nineler hatta şöyle ki; anne ve baba.

Ama olsun onlar bu ringde savaşman için belki sana destek olmuyor belki kenardan yuhalıyorlar. Sen köstek olanlara da inat bir yumruk daha atmalısın. Güçlü olmalısın. Çünkü rakiplerini yendikçe daha da güçlü olduğunu hissedeceksin. Güçlü olduğunun farkındalığı sana o zaferi o şampiyonluğu muhakkak getirecek.

Herkesin acısı farklı. Herkes kendi acısını diğerlerinden daha büyükmüş gibi düşünür. En büyük acı zaten içinde bulunduğun, karanlık bir çıkmaz gibi yürü yürü nereye kadar diyecebileceğimiz dar sokaklardan oluşan soğuk ama her an kaos olacakmış hissi veren beynimiz.. İçimizdeki o acıya yani o sokağa ışıkları yakmak için gerekli enerji yine kendi içimizde. Ben en dertli insanım. Kendi mucizemi yazacağım ve bunu sadece kendi ütopyamın canlıları bilecek. Başardım diyeceğim, artık ben de mutluyum diyebileceğim huzurla ve gururla. Düzene girecek her şey teker teker.

Hayatı umursamaz olmak, sevgiden uzak olmak, huzursuz ortamlarda bulunmak belki kız arkadaşından darbe yemek, aldatılmak belki ailen ile geçinememek belki şiddet görmek ya da madde bağımlısı olmak belki de tecavüze uğramak. En acı olanı gibi görülen ölüm, bir yakının vefatı. Acıları say say bitmez. Acılar yumruk atar can yakar. KALK, GÜÇLÜ OL, AYAĞA KALK! KALK HERKES GÜCÜNÜ GÖRSÜN! YUHLAYANLAR SUSSUN. SUSTUR ONLARI! ONLARI ŞAŞIRT! DESİNLER Kİ; "BU BÜYÜK ADAMMIŞ!" SEN BÜYÜK ADAMSIN! BEN BÜYÜK ADAMIM! GÜCÜNÜ FARK EDEN HERKES BÜYÜK ADAM!

Evet tam olarak bunları söyleyerek başladım. Gerçekten farklı bakmamı sağladı, sanıyordum. Başıma gelen ilk felakette yeniden pes etme duygusu kafamın içinde eko aldı. Defalarca tekrarlıyordum; "intihar edeceğim." Hani yazdığım onca şey. Noldu onlara? Antrenörüm mü eksikti diye düşündüm. Evet çok arkadaşım var, bir sürü arkadaşa sahibim. Bunlar benim taraftarlarım. Sanki onlar gaza getiriyor ama başarmam için inanç sağlayamıyor gibiler. Orada beni yuhlayan aile ve akrabalar, destekleyen arkadaşlar vardı. Başımda antrenör eksikti. Bir sevgili belki de benim yaşamam için bir neden olabilirdi. Çok düşündüm bunu. Önceki antrenörüm ile şampiyon oluyordum. Başarılar, madalyalar.. Ama aniden bir gün istifa etti. Yalnız kaldım. Bir tane antrenörüm olsa bile ona karşı önceki kadar inançlı ve sevgiyle yaklaşabilir miydim ki? Bazen kendi kendine koçun da olamıyorsun. İkincil farklı düşünceler, içten bir sarılma. "Her şey geçecek"ler lazım oluyor.

Her neyse konu sapmasın. Biraz mottolar vereyim:
"Kimseye güvenme, babana bile!'
"Seversen tutarlı sev, en çok kendini sev!"
"Başkaları için ağlama, sonra o hâline gülerler."
"Kötü günde yardımcı olan arkadaşlarını aklına değil kalbine kazı, akıl unutsa da kalp unutmaz."
"Her zaman yanında bir kalın kıyafetin olsun, havaya dâhi güvenme. Dışarısı evden soğuk."
"Her zaman yanında ufak da olsa keskin aletin olsun, sokak masum değil!"
"Mutluluk da acı da tecrübedir, yaşanılan olaya değil sonucuna odaklan ve ders al."
"Ders alınan olayları tekrar yapma, pişmanlığı köküne kadar hissedersin. O artık hata değil yanlış olur."
"Pişmanlık öldürmez, süründürür. Sürünmek istemiyorsan güçlü dur."
"Derdini herkese anlatma dermanın çoğalmaz sadece gereksiz söyleyişiler beyninde yer kaplar."
"Aptal insanlara derdini anlatma, çözüm bulamazsın."
"Her zeki de yardımcı olamayabilir."