Notes

MİHRİBAN
Sarı saçlarına deli gönlümü
Bağlamışsın, çözülmüyor Mihriban
Ayrılıktan zor belleme ölümü
Görmeyince sezilmiyor Mihriban

Yar, deyince kalem elden düşüyor
Gözlerim görmüyor aklım şaşıyor
Lambada titreyen alev üşüyor
Aşk kağıda yazılmıyor Mihriban

Önce naz sonra söz ve sonra hile
Sevilen seveni düşürür dile
Seneler asırlar değişse bile
Eski töre bozulmuyor Mihriban

Tabiplerde ilaç yoktur yarama
Aşk değince ötesini arama
Her nesnenin bir bitimi var ama
Aşka hudut çizilmiyor Mihriban

Boşa bağlanmış bülbül gülüne
Kar koysan köz olur aşkın külüne
Şaştım kara bahtım tahammülüne
Taşa çalsam ezilmiyor Mihriban

Tarife sığmıyor aşkın anlamı
Ancak çeken bilir bu derdi gamı
Bir kördüğüm baştan sona tamamı
Çözemedim çözülmüyor Mihriban.
ABDURRAHİM KARAKOÇ


MİHRİBAN ŞİİRİNİN ÇIKIŞ HİKÂYESİ

Abdurrahim Karakoç gençlik yıllarında bir genç kıza aşık olur onunla iletişime geçmeye çalışır ama uygun olmayacağını düşünerek vazgeçer.Kızın adı Mihriban mıdır bilinmez ama o aşk Karakoç'ta bu isimle vücut bulur..O dönemde yazılarını yazmakta olduğu yerel gazatede meşhur Mihriban şiirini yayınlar ve şiir büyük yankı uyandırır.Yıllar sonra kendisine: "Mihriban kimdi,neden bir mektupla ona duygularınızı ifade edip şiirinizi gondermediniz diyen yapımcıya:Öyle şeyler ayıp karşılanırdı bizim zamanımızda bir genç kızın adına mektup göndermek onu dile düşürürdü.Gerçek seven sevdiğinin adını dile düşürmez."cevabını verdi.
Karakoç, şiirin yazılış hikayesiyle ilgili konuşurken:Bir gün çok samimi bir arkadaşının yolda "Mihriban"ı gördüğünü söylemesi üzerine yine üzülür. Arkadaşı yanındayken hislerini pek belli etmese de, o gittikten sonra Abdurrahim Karakoç oturur ve duygularını dizelere döker." O zamanlar elektrik yoktur. Lamba ışığı altında yazıyordum. Şiire başladığımda lambadaki alev titremeye başladı. "Lambadaki alev üşüyor" çıktı. 1960...Seviyordum. Olmadı. Ayıp olur şimdi adını söylemem. Törelerimize aykırı. İkinci bir Mihriban şiirim var. Biliyorsunuz. "Unutmak kolay unutursun Mihriban" diye... O da öyledir. Bunlar hep gerçeğe dayalıdır. Güzel tertemiz bir sevgiydi, tertemiz de bir ayrılma oldu. Sivas'ta bir televizyona çıktım. Telefon bağlantısı var. Bir hanım çıktı, "Abi o yaşıyor mu" dedi. "Bilmiyorum" dedim. "Nasıl bilmiyorsun" dedi. "Bilmiyorum işte" dedim. O bayan, "Eğer yaşıyor da, bu türküyü dinliyorsa, Allah ona yardım etsin" dedi. Hanımların dayanışması işte! Yaşayıp yaşamadığını bilmiyorum vallahi. Bazen aklıma düşüyor. Ben unutursun diyorum ama insan hiçbir zaman unutamıyor... O bir mektup üzerine yazılmıştır. Benim gönderdiğim bir mektuptan dolayı bir cevap aldım. "Unutmak kolay mı?" başlığı mektubun. "Unutmak kolay mı deme/Unutursun Mihriban'ım" diyorum. "Düzen böyle bu gemide/Eskiler yiter yeni de/Beni değil, sen seni de unutursun Mihriban'ım" dedim... Allah o hallere düşürmesin, insan kendini de unutur...
Mihriban'dan başka aşkım olmadı. Saçı da sarı değildi... Görmek istemiyorum. Değişmiştir şimdi. Ben onun nazarında değiştim, o benim nazarımda değişti. Niye görelim? Öyle kalsın ya... İnsanların gönülde kalması, gözde kalmasından daha iyidir.