Notes

Divan edebiyatında şiir kadar olmasa da nesre de yer verilmiştir.
Bu edebiyatta düzyazıya inşa, yazan kişiye münşi, yazılan eserlere de münşeat denir.
Konu ve düşünceden çok, söyleyiş güzelliğine önem verilir.
Dili yabancı sözcük ve tamlamalarla yüklüdür.
Söz sanatlarına ve mecazlara önem verilir.
Cümleler uzundur ve paragraf düzeni yoktur.
Noktalama işareti kullanılmaz.
Divan nesrinde ağırlıklı olarak dini-ahlaki konular işlenir.
Nesir, dil ve üslubu bakımından üç ayrı bölümde incelenir:

1- Sade Nesir:

Halk için yazılmış, dili ağır olmayan nesirdir.
Sanattan çok öğreticilik ön plandadır.
Sade nesir örnekleri olarak aşağıdaki eserlerden söz edilebilir:
-Kul Mesut’un Kelile ve Dimne tercümesi (14. yüzyıl)

-Mercimek Ahmed’in Kabusnâme tercümesi (15. yüzyıl)

-Seydi Ali Reis’in Mir’atü’l-Memâlik adlı gezi yazısı (16. yüzyıl)

-Sehi Bey’in Heşt Behişt adlı şuara tezkiresi (16. yüzyıl)

-Evliya Çelebi’nin Seyahatnamesi (17.yüzyıl)


2- Orta Nesir:

Zaman zaman süslü nesrin niteliklerini taşımakla beraber; anlatılmak isteneni, anlaşılır bir şekilde ortaya koyan nesirdir.
Öğretici bir amacı olan, bilim ve kültür konularında yazılmış yapıtların çoğu orta nesir niteliğini taşır.

3-Süslü Nesir:

Arapça, Farsça sözcük ve tamlamalarla yüklü, güç anlaşılır bir nesirdir.
Söz ve anlam sanatlarıyla doludur.
Süslü nesirde secilere (iç uyaklara) çok yer verilmiştir.
Süslü nesrin ilk örneğini "Tazarruname" adlı yapıtı Sinan Paşa yazmıştır.