Notes

Beyler ve bayanlar, daha demin okuduklarınızın üzerine yeni bir... Hayır. Bir çift söz eklemek istiyorum. Huzurunuzda söylemek istediğim şey şudur ki: İnsanlarımız kendine yalan söyleyecek ve hayatın gerçeklerini unutacak kadar hayallerle meşgul bir hale gelmiştir-bürünmüştür. Evet, toplumumuz sanılanın aksine hiç de realist, yabancı kelimeleri kullanmayı sevmediğim için gerçekçi, değildir. Aslında biz modern çağın getirdiği mükemmel yeniliklere (!) rağmen yeni şeylerden ve elimizdekileri kaybetmekten korkacak kadar aciziz. Neden mi? Bu soruyu muhakkak kendiniz de cevaplayabilirsiniz. Tabi yine de nereden başlayacağınızı sorma gereği duyarsanız size tavsiyem ilk önce neden yüzyılların tecrübelerini "modern bilimin göz kamaştırıcı ışığı" altında kanıtlama gereği duyduğumuzdan başlayabilirsiniz. Neden Oxford, Harvard gibi üniversiteler, yüzyıllar boyunca halkın dilinden düşmeyen atasözlerinin kuşaktan kuşağa aktardığı bilgileri kanıtlama çabası içerisinde? Örneğin: Yıllar süren araştırmaların eşliğinde öğreniyoruz ki bir insan yahut canlının gelişmesindeki en önemli unsur çevreymiş! Epey yeni ve sıradışı bir bilgi, eğer "Armut dibine düşermiş.", "Körle yatan şaşı kalkar." ve "Üzüm üzüme baka baka kararır." gibi atasözlerimizin varlığını yok sayacak olursak. Şimdi bana bu sözlerin her dilde var olmadığını söyleyecek olursanız sizi temin ederim ki her dilin anlamca aynı fakat yazılış ve okunuş bakımından farklı sözleri vardır. İngilizler, daha demin belirttiğim "Armut dibine düşermiş." atasözünü "Elma, ağaçtan fazla uzağa düşmez." gibi bir şekilde kullanıyor mesela.