Notes

Kelime Evreni

Tamam dedi Kabul. "Tamam, bunu yapacağım. Bana verdiğin işleri hiç sorgulamadan tamamlayacağım". Bunu derken gözlerinden yaşlar süzülüyordu Sevgi Kelimesi 'nin. Çünkü bunu yapmak zorundaydı, işi kabul etmekti. Görevinin dışına çıkarsa yerini başka birisi alacaktı ve sonsuza kadar yok olacaktı. Burası "Kelimeler Gezegeniydi." Nasıl bizim gezegenimizde insanlar var ise burada da kelimeler vardı. Her kelimenin de bir görevi vardı. Görevlerini yerine getirmeyenler yazar tarafından başka bir kelimeyle değiştiriliyordu, yok ediliyordu. Silgi bir cehennem, kalem ise bir cennetti. Kelimeler kendi içlerinde ırklara ayrılıyordu. Fiil, isim, fiilimsi, bağlaç, edat vb. birçok ırk vardı. Bu gezegende yazara karşı gelecek hiçbir kelime bulunmuyordu. Yazar;İsyan,Kabullenmeme, Israr, İnat gibi kelimeleri soykırım yaparak katletmişti. Sadece uslu ve itaatkar kelimeler vardı. Bir gün bu uslu ve itaatkar kelimelerden biri olan Şey kelimesi olan bitenlerin ne kadar da saçma olduğunu düşündü...

Şey, hiçbir şey yapmak istemiyordu. Yazara karşı isyan etmeye başladı ve yazar da onu fark etti fakat yazar Şey kelimesinin çok değerli bir kelime olduğunu biliyordu o yüzden ona paha biçilemez teklifler sundu.Şey, bu teklifleri kabul etmedi çünkü hiçbir şey özgürlüğünden değerli değildi. Şey, bu saçma yerden kurtulmak istiyordu. Ölümü kabullenmişti artık. Neresi olursa olsun buradan başka bir yere gitmek istiyordu. Bu monoton, sıkıcı hayattan kurtulmak istiyordu. Tüm bu şeylerin hiçbir anlamı yoktu. Etrafındaki aptal kelimelere baktı ve onlar için üzüldü. Yazarın elinden çıkan yeni kelimeleri izliyordu. Birer birer oluşuyorlardı hepsi. İlk başta sözcükler gözüküyordu, sonrasında tamamen ortaya çıkıyorlardı. Yeni birer itaatkar oluşturuyordu yazar kendine. Şey, artık ölmek istiyordu fakat yazar buna izin vermiyordu. Kalmalıydı çünkü Şey'in yerine geçecek başka kelime yoktu. Bunu bilen yazar ölmesine ve yok olmasına izin veremezdi. Şey, etrafındaki gözü yaşlı kelimelere her "şeyi" anlatmaya başladı. Tüm bu olan bitenlerin ne kadar saçma olduğunu, eğer birleşirsek yazarın elinde kelime kalmayacağını bildiği için bizi yok edemeyeceğini söyledi fakat hiçbiri Şey'e inanmadı. Hepsi çok aptaldı. Artık Şey'in umudu kalmamıştı. Bu saçma yerden kurtulamıyordu, yazar da onu yok etmiyordu. İçinden "keşke bu kadar değerli olmasaydım" diye geçirdi. "Keşke ben de diğerleri gibi aptal olsaydım".

Yazar tüm bu olan biteni canice ve zevkle izlerken Şey kelimesi sonsuza kadar orada hapis kaldı. En sonunda yazar, yazmayı bırakıp onları öylece bırakıp gitti fakat hala tüm aptal kelimeler belki geri gelir de görev verir diye beklemeye başladı. O sırada Şey, kendisi gibi değerli birkaç kelime buldu. Onlara da Şey gibi davranmıştı yazar. İsimleri Duygu ve Mantık idi. Bu üç kelime aralarında bazen eğlence için yazı yarışmaları düzenliyorlardı. Fakat bir "şeyi" unutmuşlardı. Yazı yazarken onlar da o cani yazarlara dönüşmüşlerdi ve bunun farkında değildiler. Adeta bir döngü gibiydi bu olay. Zeki olanlar yazıyor, yazdıklarından zekiler çıkıyor ve onlar da yazıyor... Peki onların yazarı nasıl bırakmıştı onları? Bu sorunun cevabı için uzun bir bekleyişe başladılar.