Notes

Çocuk Kahvehanesi
Bir millet düşünün; Yobaz, karanlık bir millet. Mantıktan arınmış, düşünce yoksunu bir millet. Duyguları ağır basmış, barbar bir millet. Kendi başlarına kalırlarsa çıldıracak olan bir millet. Birisi gelene gidene yardım ediyor sonra parasızlıktan batıyor ardından da ahiret hayatını düşünüyor; Birisi gelene gidene sataşıyor, herkese kinli gözlerle bakıyor. Zaman hızla akıp gidiyor ve hiçbiri yaşadıkları topluma elle tutulur önemli bir şey bırakmıyorlar, çabalamıyorlar. Sadece yaşamak için ve ahirette mutlu olmak için yaşıyorlar. Başkanlarını seçerken devlete değil, kendilerine en uygun olanı seçiyorlar. Kadere çok bağlılar.

Kendilerini seven birisi var ise onlardan mutlusu yoktur, dünyalar onundur. Onların parası sevgi ve güvendir. İsteyen bir kişi istediği bir kişiyi rahatça aldatabilir. O kişiden nefret etmeye başlarlar. Onu dışlamaya, toplumdan soğutarak böyle işlere daha çok iterler. Bu da onlara hiçbir şey kazandırmaz. Çocuklar gibi birbirleriyle dövüşürler, ağlarlar, söverler giderler. Dinlerine aşırı bağlılardır. Köpeklerinin tasmalarını kendileri tutmak yerine köpekleri kendilerine tasma takar ve bu duruma itiraz etmezler. Hiçbir şeyi sorgulamazlar, kim en çok tehditkar ise onun emirlerini yerine getirirler. Sanattan yoksunlardır-Sanat sadece duygular ile değil mantıkla da olan bir şeydir bu yüzden sanattan yoksunlardır dedim-.Herkes cıvıktır. Kendilerinin kafasında hiçbir şey yoktur fakat diğer kişilere boş sözlerle laf atarlar. İlgi canavarıdırlar. İlgi görmedikleri anda hemen çocuk gibi küser, üzülür veya ilgi görmek istedikleri kişinin daha çok üstüne giderler. "Yılanlara" sinsi, "tilkilere" kurnaz, ağustos böceklerine tembel derler . Bunlar aslında kendilerinin sıfatlarıdır. Hiçbir zaman tek olmak istemezler-buradan bir toplum olarak kendilerini bir gördükleri çıkarılabilir-bu yüzden zavallı hayvanlara sıfatlar takarlar. Bu insanlar maymun iştahlı keman çalıcılar gibidir. Baktılar kemanın sesi bozuk geliyor, hemen bırakıverirler. Keman ise o insanlara göre diğer insanlardır. Çoğu duygu bir araya geldiğinde düzensizlik oluşturur. Mesela nefret ile sevgi aşk, gurur ile nefret başarısızlık, Hırs ile üzüntü depresyon vb. düzensizlikler. Kalbin aslında sadece damarlarına kan pompalayarak seni hayatta tutan bir organdan çıkarıp, ona çok garip sıfatlar takıyorlar çünkü aslında beyin ile alakalı olan duyguları çok farklı bir şeymiş gibi göstermeye çalışıyorlar. Bilmiyorlar ki duygunun aslında kalp ile hiçbir alakası yok; Tüm bu duyguların hepsinin beyinle alakası olduğunu...

Bu toplumdaki tüm bireyler aslında bir çocuk. Olgun insanlarda duyguların aza, mantığın çoğa yönelmesi lazım fakat bu gerçekte bile olmuyor... Her yerde sevgi isteyen insanlar var. Bu insanların çoğu sıradan insanlar. Farklı insanları azarlayan insanlar. Kendini boş işlere yoran insanlar. Bu insanları kendi yaşadığı taş çatlasın yüz yıl sonra kimse hatırlamayacak. Yaşama izler bırakamayacak olan insanlar bunlar.Yaşama asıl izler duygularla değil, mantıkla bırakılır.