Notes

Aslında dosya içinde onun resmini ilk gördüğümde yazıcının bir baskı hatası yaparak fotoğraftaki yüzünün yarısını farklı renkte gösterdiğini düşünmüştüm. Acıklı bir hikayesi vardı bu küçük kızın. Dava açan baba, boşanma sonrası bu yüzü yaralı çoçuğun kendisine bırakıldığını ama artık kendisinin çocuğa bakamayacağını, ayrılmış olduğu öz annesine verilmesi konusunda bu davayı açmıştı. Eski boşanma dosyalarını da getirtip incelediğimde boşanma sebeplerinin de apayrı üzücü ve şok edici bir konuda olduğunu gördüm. Annesi bu yüzü yaralı çocuğa hamileyken balkondan halı silkeleme sırasında ikinci kattan düşmüş, belden aşağısı felç kalmıştı. Karnındaki bebek de düşmenin etkisi ile erken doğmuş, yüzünün sağ kısmı tamamen siyah-kahverengi-kırmızı renkte tüylü bir deri ile kaplı şekilde, halk arasında “Benk” tabir edilen geniş yaygın koyu renk benli halde doğmuştu. İşin daha da acı yanı çocukta yaşıtlarının gerisinde kalmasına yol açan bir zeka ve konuşma sorunu olduğu da yaşı ilerledikçe ortaya çıkmıştı. Baba felç kalan bu anne ile boşanmış, kadını doğudaki baba evine, köyüne göndermişti. Aradan bir kaç yıl geçince adam yeniden evlenmişti. Davacı babanın iddiasına göre sonradan başka bayan ile yaptığı ikinci evlilikten doğan yeni bebeklerine bu yüzü yaralı kızın zarar verme ihtimali vardı. Çünkü kız aynı zamanda zeka özürlü olup bebeği kıskanır tarzda dengesiz hareketler yapıyormuş. Kendisi işteyken, yeni eşi bu yaralı kız ile sorunlar yaşadığını anlatmış. Bu sebeple çocuğun belden aşağısı felç olan köydeki öz annesine gitmesi en hayırlısıymış. Aile mahkemesinde görülen binlerce üzücü dava dosyası arasındaki bir diğer dosyaydı ve duruşma dosyalarına ön hazırlık yaparak günü buruk bitirmiştim.

Ertesi sabah duruşmalar başladığında mübaşir, davacı babanın ismini daha okumadan önce, elinde küçük bebeği olan bir bayan itici bir ses tonu ile kendisinin bebeği olduğunu, öncelik verilmesi gerektiğini, sıra beklemek istemediğini sesini yükselterek ve etrafa rahatsızlık vererek söyleyince, ona öncelik verdik ve davacı sırasına bu bayanı oturttuk. Fakat dosyayı açınca aslında bu bayanın o yaralı küçük kızın üvey annesi olduğunu ve kocasına bu davayı kendisinin açtırdığını anladık. Davacı baba sessiz zavallı bir adamdı. Babayı davacı sırasına oturtup bebekli bayana hitaben; “siz davada taraf bile değilsiniz, sesinizi yükseltmeye gerek yok, geçin izleyici sırasına” diye uyarıda bulundum. Bebekli bayan arkada bulunan izleyici sıralarına ilerlerken, bir yandan “çok mağdurum bu deli kız bebeğime zarar verecek” şeklinde aynı itici ses tonu ile konuşup yerine oturmak üzereyken, yüzünün yarısını öne doğru taranmış saçlarıyla örtmüş küçük bir kızın bu bebekli bayandan irkilerek elleri ve kolları ile sanki yüzüne bir darbe alacak gibi başını koruma pozisyonuna geçtiğini gördüm. Anladım ki 13-14 yaşlarındaki bu kız dosyamızdaki o talihsiz kızımızdı ve üvey annesinin yanına oturmasından bile irkilerek kendisini ondan korumaya ve sanki gelebilecek bir tokat darbesinden sakınmaya çalışıyordu. “Hanım efendi bu kız sizin küçük bebeğinize ne yapar bilemem ama siz bu kıza zarar veriyorsanız hukuken başınız çok büyük derde girer” diyerek dosyada babayı dinlemeye geçtim.

Baba birazda mahçup şekilde söz alarak konuştu; “ Ben ailemin ihtiyaçları için fabrikada çalışmak zorundayım, çok erken çıkıp çok geç saat eve geliyorum. Geldiğimde devamlı yeni eşim bu kızımdan şikayet ediyor. Ben yokken neler olduğunu bilemiyorum. Kızım da özürlü olduğu için tam anlatamıyor derdini ama küçük bebeğe zarar verir diye kendi öz annesinin yanına gönderilmesini İstiyoruz”. Aslında talebi çocuk için çok da mantıklı görünüyordu. Çünkü annesinin belinden aşağısı felç olduğuna göre küçük kız annesine yardımcı olabilirdi köy ortamında. Tek sorun annesi köyüne tebligat çıkarmış olmamıza rağmen dava dosyasına hiç cevap vermemişti.

Bu noktada mahkeme psikoloğunu da çağırıp küçük kızın da fikrini almak gerekiyordu. Kendisine psikolog denetiminde kendi annesinin yanına gitmek isteyip istemediğini soracaktım. Hiç beklemediğim şekilde yüzü saçı ile yarım örtülü bu kız benim yanıma, kürsüye gelmek istediğini söyledi. Kendisini red edersem kötü hissedip yüzünün durumundan iğrendiğimi düşünebilir diye yanıma gelmesine izin verdim. Kürsüye çıkıp yanıma geldiğinde küçük çikolatalarımızdan ikram edip “güzel kızım annenin yanına gitmek ister misin?” diye sordum. Yaşı 14 olmasına rağmen 5 yaşındaki bir çocuk gibi konuşabiliyordu. Yumuşak ve gerçekten adeta bebeksi bir konuşma tarzı ile “Hakim amca, kim annesini istemez ki? Lütfen, ne olur beni anneme gönder” dedi. Gerçekten üzücü bir sahneydi. Babasına sordum annesi halen köyde mi? Belden aşağısı felç ise köyde kim ona bakıyordu? Ancak çocuğun babası boşanıp köye gönderdiği eski eşi ile ilgili hiç bir şey bilmiyordu çünkü boşandıktan sonra hiç görüşmemişti. Çaresizdik. Jandarma’nın köyde yapacağı araştırma yazısı dosyaya girmeden, annesinin mevcut durumunu öğrenmeden onu köyüne gönderemezdim.

Dosya cevap yazısı eksikliği ve kolluk kuvveti araştırma yazısı eksikliğinden bir celse ertelenecekti. Ama bu zavallı kız öyle bir beklenti içindeydi ki sanki elimde sihirli bir değnek vardı ve hemen onu bir şekilde hayallerinde canlandırdığı uzaktaki annesine kavuşturabilecektim. Duruşma kapısından çıkarken yaşadığı hayal kırıklığını açıkta bıraktığı o tek gözünden okumak mümkündü. Ama tam salondan çıkarken üvey annesinin “kurtaramadınız bebeğimi bu kızın elinden” şeklinde bağırması ile bu hayal kırıklığı bir anda panik halinde üvey anne korkusuna dönüşüverdi. Bunu ben ve o anda duruşma salonunda bulunan katip, mübaşir ve diğer avukatlarda gördü ve hissetti. Tam çıkarken geride kalan babasına “Keşke imkan olsa” dedim “tüm yol masraflarını da ben versem de annesine azıcık kavuştursak şu kızcağızı”. Adam döndü “bilmem ki hakim bey, acaba kendi annesi de bu kızı ister mi?“ dedi. Gerçekten üzücü bir durumdu. Babasına sıkıca tembih ettim bu kızda en küçük şiddet emaresi görürsen derhal emniyeti ara, kıza eziyet edilmesine asla izin verme diye. Fazla uzak bir güne bırakmamak gerekti duruşmayı. Yoğunluk arasında bir yakın tarihe sıkıştırdık ikinci duruşmayı. Ben acil ibareli felç annenin köyüne bir yazı daha gönderdim. En uzak mezrada bile olsa anneyi bulup sormalıydılar bu kızı isteyip istemediğini ve annenin bulunduğu çevrenin sosyal şartlarının uygunluğunu araştırmalıydılar.

Aradan bir aya yakın zaman geçti. İkinci duruşma tarihi gelip çatmıştı. Dosyaya yeni gelen evraklar arasında felç kalan annenin ağzından yazılmış ve altı bayanın parmak izi ile onaylamış dilekçede aynen şöyle yazıyordu: “ Ben düşme sonrası çeşitli ameliyatlar geçirdim. Belden aşağı kısmım felç kalmış ve yerde emekler haldeyken son geçirdiğim ameliyat sonrası köyde mikrop kaptığım için artık hiç hareket edemez halde boynumdan aşağı felç kalmış durumdayım. Ben bu halde kendime bakamıyorum ve o kızıma bakacak kimse de köyde yok. Köy öyle bir çocuğa uygun değil: Çocuk babasınca daha iyi bakılır, çoçuğu kesinlikle istemiyorum. Dava red edilsin.” Gerçekten bir annenin böyle bir dilekçe yazmasının pek zor bir ihtimal olduğunu düşündüm. Belki de köyde evinde kaldığı babası sırf yeni bir doyurulacak boğaz gelmesin diye böyle yazdırmış da olabilirdi. Ama Jandarma kuvvetlerinden de yazımıza cevap gelmişti ve felçli kadının kendi ağzından verdiği beyanlarda çocuğu kesinlikle istemediği konusunu şüpheye yer vermeyecek şekilde net teyit ediyorlardı.

Ertesi gün ikinci duruşma için anons yapıldığına sadece davacı babanın geldiğini gördük. Çocuğun gelmemesi bir yerde iyi diye düşündüm. Küçük kız eğer bana sorsaydı “hakim amca annem ne demiş, beni istemiş mi, ne zaman gidiyorum?” diye sorarsa ne cevap verecektim ki? Yine de tek başına gelen babaya sordum “Nerede o kız? Neden gelmedi? Ne yapıyor yeni eşin ve bebek? Sorun var mı?” Adam boynunu büktü “Hakim bey bilmem ki söylesem mi? Üzücü ama çok kötü durumda kızım. Taşkınlık yapıyor kafasını duvarlara vuruyor diye bir odaya hapsettik. Annem annem diyor. Başka bir şey demiyor. Hiç konuşmuyor. Habire ağlıyor” deyince başımdan aşağı kaynar sular dökülmüş gibi acı hissettim. Çocuk için anne yanı maalesef uygun değildi. Felç kalmış zor durumda bir anne ve fakir bir köy ortamı. Yapılacak tek şey vardı. Davacı babanın davasını red etmek. Ama dosya bu şekilde sonuçlanınca çocuğu da o evde eziyet çekmeye mahkum etmek mantıklı olmayacaktı. Aile mahkemesi olarak biz de velayeti kaldırmadan yeni bir tarafsız vasi atama, daha sonrası koruma tedbirleri için Sulh Hukuk Mahkemesine gidiş önce bizim dosyanın kesinleşmesini bekleyecek ve çok çok uzun bir süreç de geçecekti. Anında davacı babanın davasının reddi kararı ile birlikte Aile ve Sosyal Politikalar Bakanlığına acil başlığı altında durumu özetler kısa bir karar ve şiddet görme ihtimali yüksek çocuğun derhal sosyal uzman gönderilerek barınma, sağlık, eğitim ve korunma tedbirlerinin derhal ve gerektiğinde elden evrak takibi ile ilgili aileden çocuğun alınması seçeneklerinin de değerlendirilerek korunma altına alınmasını istedim. Ve dosyayı kapatıp yazı işleri müdür hanımımıza gözlerim dolarak teslim ettim. Bir cerrah nasıl duygusallığa kapılmadan işini yapıyorsa biz de duygularımıza bir şekilde işimizi yaparken ket vurmayı becermeliyiz. Ama bazen geç saate dosya bakarken adliyede kimse yokken gözlerimiz dolabilir ve hatta itiraf edeyim ağlayabiliriz.

Aradan iki ay geçti. Binlerce dosya ve duruşmalar ile uğraşıp durmaya devam ederken müdür hanım bir ziyaretçi geldiğini sosyal hizmetlerden özellikle beni tavsiye ettikleri için sakat fakat istenmeyen bir çocuğun kuruma verilmesi ile ilgili hukuki yöntem, süreç ve tavsiyelerimi dinlemek istediklerini söylediler. Gelen misafiri kabul ettim. Konuşurken özellikle “Aile ve Sosyal Politikalar Bakanlığı görevlileri sizi tavsiye ettiler. Yüzünün yarısı yaralı bir çocuğu kurtarmışsınız, kararınızı örnek diye gösteriyorlar” dediler. Ben güldüm. Kurtarmışız? Öyle mi? Neyden kurtardık, neye karşı? Yaşı 14 ama zekası 5 yaş olan bir kız üstelik yüzünün yarısı gerçekten kötü durumda olan bu çocuk şimdi kurumda acaba kurtuldu mu? Lütfen bir düşünün bazen “Neden benim süper lüks üstü açık arabam yok” diye kederlenenleri görürüz. Çocuklarımız bazen “neden benim son moda spor ayakkabım yok” diye veya bir hamburger istediği için şımarıkça ağlar. Bazıları daha mütevazi istekleri yerine gelmediğini düşünür; “neden daha iyi bir İşim ve gelirim yok” diye üzülür. Bazılarımızın başına sanki dünya yıkılmıştır “sevgilisi neden terk etmiştir” Aslında hayata kaç sıfır önde başlamışız diye düşünüp elimizdekilerin değerini bilmeyiz. Bu kızı bir düşünün hayat maçında kaç sıfır gol yiyerek hayata başlamış? Şükür nedir neden bilmeyiz? Evet ben de bir zamanlar çok düşüncesizce hayatımda yaşadığım zorluk, hastalıklar ve yazgıma isyan etmiştim. Ama çok çok şükür ediyorum ki Rabbim bana insan hayatlarına yakından dokunmamı sağlayan, canlı romanların iç dünyalarını gösteren bir meslek nasip etti ve ben hayat dersimi bu canlı hayatlara çarpa çapa, çarpıla çarpıla çıkartırım.

(Anlatılan dava dosyasındaki olay tamamen gerçek olup 6 yıl önce İstanbul Büyükçekmece Aile Mahkemelerinde görülmüştür. Görülmekte olan yeni bir dosya olmayıp, dosya arşive kaldırılıp imha aşamasına gelmiş, şahıs isimleri ve kimliklerini belli edici ibareler kullanılmamıştır.)