Notes

Her seferinde yeni manzaraları, yeni sonları izliyoruz beraber. Sen giderek kırılıyorsun, ben de korkuyorum. Öyle bir gün geliyor ki artık senin bir süpernova misali önümde patladığın, sonsuz kozmosa izini bıraktığına tanıklık ettiğim gündür bu, sevgilim. Geçen binlerce sondan hiçbiri beni umutsuzluğa düşürmezken artık umutsuzluğun ziHer gün batan güneşin etkileyici ama kifayetsiz huzurundayız birlikte. Kollarını boynuma doluyorsun, ben ise renk vermiyorum. Gülümsüyorsun; o kadar içten ve büyüleyici bir şekilde gülümsüyorsun ki ardında saklanan anlamı kaybediyorum adeta. En sonunda benim de kollarım sana ulaşıyor. Şimdi kollarımın arasında olabilirsin ama yanıbaşımda olan ruhunun yalnız olduğunu ve mecazi bir anlamı olan gülüşünü ancak uzun bir süre sonra anlayabiliyorum ancak. Dudak uçlarının kıvrımı, ten rengindeki hafif değişimler ve gözünün feri... Ah, nasıl da gözden kaçırabilmişim? Sevginin kaybolmuşluk duygusuyla harmanlandığı o gözleri en çok anlaması gereken ben iken aşkın sarhoşluğu mu bulandırıyor aklımı? Ruhun yalnız, kollarım sana ulaşamıyor. O zaman anlıyorum kovalamam gerektiğin şeyin vücudunun hatları ve al dudaklarının olmadığını. Temkinle yaklaşıyorum sana artık. Ruhuma dolan fettanlığın kaynağı da bu düşüncelerim. Bundan sonra nice manzaralar izliyoruz sevgilim, bir bilsen. Van Gough'ın çizdiği Yıldızlı Bir Gece'den Kanlı ay gecelerine kadar... Beraber nice insanın, nice dünyanın sonuna tanıklık ediyoruz bir bilsen. Her seferinde dehşet verici bir güzelliğe sahip portreler seni korkutuyor, bana daha çok sokulmana yol açıyor. Sürekli bir ürkeklik ve kararsızlık, giderek yerini kaybetme korkusuna bırakıyor.Sürekli bir ürkeklik ve kararsızlık, giderek yerini kaybetme korkusuna bırakıyor. Bir gün geliyor, sevgilim. Seninle izlediğim son manzaraya tanıklık ettiğim gündür bu gün. Meğerse senin ruhuna yakınlaştığımı sanarken ne denli yanılmışım. Beraber izlediğimiz bu son manzarayı ancak senin yok olduğunda anladım. Kolların yok olmaya karşı çıkan sonsuz bir kararlılık ve hüzün ile bana tutunmuştu, sevgilim. Ruhun bile haykırmaya başlamış, ilk defa bana elini uzatmıştı. Sonsuz kayboluşunun gerçekleşmeden hemen önceki anıydı senin bana en çok yakınlaştığın. Ruhun, tüm gücümle uzandığım, sana olan tüm sevgimle kavradığım bir yıldız misali parlıyordu adeta. Parmak uçlarım bu yıldıza ulaştığında ise kalbinin tüm sıcaklığının yerini donuk bir ölüm almıştı. Benim en kıymetli yıldızım avucumun içinde sönmüş veyahut kaybolmuştu. O yıldızın, kalbinin, sıcaklığı olmadan ne yapacağım artık? En sıcak çölleri bile dondurucu kutup soğuklarını aratmayacak hale getiren bu kasvetli lanet ile ne yapacağım? Etrafımdaki her şeyin paramparça olduğunu, tüm güzelliklerin söndüğünü hissettim o an. Artık o güzel manzaraların huzurundan başıboş kavurucu bir sıcaklığa sahip donuk bir çölün tam ortasında, kalbinin olmamı istediğinden çok uzaklardayım. Yalnızlığın zincirsiz kölesi misali kıvranıyorum sensizlik içerisinde. "Aşk buymuş meğerse." diyorum kendi kendime. Meğer aşk beraber sonsuzluğa uzanan fırtınalara tanıklık etmek değil, onların yol açtığı yıkımda bile haline şükretmekmiş. Ancak o zaman anlıyorum senin gerçek kıymetini. Artık sensizliğin bu iç yakan dondurucu soğuğunda yalnızım. Önümde nice fırtınalar, mucizeler gerçekleşiyor. Asırların geçtiğine, çağların bittiğine tanık oluyorum. Belki yeni bir peygamber, evrensel bir sulh. Belki de bu sensizlik çölünün sonu, kozmosun yok oluşu... Tanıklık ettiklerim bir etki etmiyor artık. Zamanında oynadığım tiyatro oyunlarını köşeden izleyen bir tiyatro oyuncusu gibi bakıyorum onlara. 2. başrölü olmayan bir oyunu oynayamam artık. Yanımda ne bir suflör, ne de senarist var. Tablolar bir yalnızlık, kelimeler ise bir hasret içerisinde.Meğerse tüm hayatın anlamını sana yüklemişim, seni kaybedince hayatımdan vazgeçmişim.