Notes

Senin o "tömöm zötön özön böylö döşönmömöştöm" diyen güzel ağzını n'aparlar. Bilemedim artık.

Merhaba ben geldim. Özlemişsindir umarım. Zira ben özledim. Aslına bakarsan arada girip baktım yeni bir şey yazmış mısın diye. Bu son mesajın hariç, yoktu yeni. Halbuki beklemiştim uzun uzun şeyler anlatmanı. Neyse ki döndüm. Artık çenen düşebilir, benimle konuşabilirsin ve sürekli yazabilirsin.

Saçların köprücük kemiklerinin iki parmak yukarısındaysa fotoğraftakinden epey kısa demektir. Kızmadım tabi neden haberim yok diye, ama böyle büyük bir değişimden bana bahsetmiş olmanı beklerdim. Hele ki kendin kesmişsin. Neden öyle bir şey yaptın, bir çeşit bunalım mıydı? Sesinden duymayınca tonlamayı yapamıyorum. Sanki anlık bir kriz anında kesmişsin gitmiş gibi okudum. Gerçek nedeni de anlatmanı isteyeceğim. Yine de ben çok güzel canlandırdım şu an seni, saçlarını. Varsa bir fotoğraf, paylaşabilirsin.

Şimdi kendime geleceğim, öncelikle şunu belirteyim. Büyük ölçüde rahatladım. Kafam eskisi kadar ağır değil, içinde gereksiz kelimeler cümleler uçuşmuyor. Ancak mutluluğumu hala hissedemiyorum. Sanırım bu da şu nedenden kaynaklanıyor. Mutluluk benim için kısa süren bir haz durumu haline geldi. Kalıcılığı olmuyor. (Zaten çok güleç biri değilimdir, bilmiyorum mizacımın nasıl olduğunu düşünüyorsun ama. Soğukkanlıyımdır, ortama insana çabuk alışamam. İlk görüş çok önemlidir bende, çünkü nasıl başlarsam öyle giderim. Samimi bir başlangıç olmuşsa çok iyi anlaşırım. Özetle, soğuk ve ciddi bir mizacım var.) Bu da düzelir elbette, mutlu olayım sürekli güleyim, etrafıma gülücükler saçayım gibi bir derdim yok. Zaten pek öyle biri de olmadım. Mental yorgunluğumu atmış olmanın mutluluğu içindeyim, şu an bu bana yetiyor. Kalıcı mutluluk daha sonra kendiliğinden gelir umarım.

Ne yaptığıma gelecek olursak, Hakan'la Amasra'ya gittik. Büyük bir bütçe ayırmamıştık çünkü bir anda karar verdik. O yüzden ucuz yollu bir yer arıyorduk. Geçen sene gittiğimiz pansiyona uğradık, el değiştirmiş. Bize ucuza oda vermedi. Azıcık dolandık, bir apart bulduk. O da pahalıydı önce, indirim istedik vermedi. Beş dakika sonra beni aradılar, indirimli fiyattan verdiler apartı. Ramazan Amasra'yı etkiliyor, odalar, evler boş. O yüzden böyle bir şey yapmışlar olsa gerek. Geç varmıştık oraya, biraz evde dinlendik. Ardından plaja gittik, azıcık yüzdük. Sonra yağmur bastırdı ama nasıl yağıyor anlatamam. Tabi eve dönmek zorunda kaldık ama zaten açıkçası ikimiz de denize girmekten, kumdan, güneşten ziyade kafamızı dinlemek istiyorduk. (Hakan'ı çok severim, beraberken hiçbir şey yapmasak bile eğleniyor, rahatlıyorum. Hakan İzmit'te okuyor, ama okula pek gitmiyor, o yüzden sürekli bizde kalır. Yavaş yavaş arkadaşlarımdan bahsetmem gerekiyor, ki anlamakta zorluk çekmeyesin.) Eve dönüp televizyonda saçma sapan filmler aradık, özellikle Amerikalıların her seferinde dünyayı kurtarışlarını konu alan filmler çok hoşumuza gider. Bulduk, izledik, uyuduk. Ama uyanamadık. Tembellik yaptık, geç saatte kalkıp plaja gittik. Yine azıcık durup kafa dinlemeye eve döndük. Gece olunca dışarı çıkıp yürüdük. Mendireğe giderken yavru bir kedi gördük, köpekten korkmuş. Kaçacak yeri de yok her tarafta deniz var. Aldım kucağıma, kaçabileceği bir yere kadar taşıdım. Adını da Emirhan koyduk. (O sıra anons yapılmıştı çünkü, Emirhan adında uzun kollu mavi çizgili tişört giyen 6-7 yaşlarında Emirhan isimli bir çocuk kaybolmuştu. Küçük yer tabi, birkaç dakika içinde bulundu. Bunun anısını yavru kedi taşısın dedik.) Hakan eve döndü uyudu. Ben yalnız kaldım, çok istiyordum azıcık yalnız kalmayı. Taktım kulaklığımı, yürümeye devam ettim. O sırada Tarihi Arasta Çarşısında 5 yavru kedi gördüm, çağırdım yanıma korka korka geldiler. Tam eğilip kucağıma alacağım, kaçtılar. Korkuyorlar. Bir esnaf geçti yanımdan, "biz günlerdir sevmeye çalışıyoruz ama kaçıyorlar" dedi. Bir yarım saat kadar bekledim gelsinler diye, oturdum karşılarına, ama azıcık yaklaşıp kaçtılar hep. Daha sonra kalktım, Emirhan'ı görmeye gittim. O kadar yavru kedi görünce canım mıncırmak istedi haliyle. Bulamadım ama. Eve dönüş yolunda sarhoş bir amca çağırdı beni yanına. "Çöm şuraya!" dedi. Reddettim, bu mesafeden konuşabileceğimizi söyledim. "Çöm ne demek biliyor musun?" dedi, elbette dedim. "Korkaksın! Genç olacaksın bir de. Neden korkuyorsun!" dedi. Bunun korkuyla bir alakası olmadığını, yanına çömmemin hiçbir mantığının bulunmadığından bahsettim. Uzatmadı. Tayyip'ten, eğitim sisteminin içine eden Nabi'den bahsetti. O sıra devriye gezen polislere küfür savurdu. Hak verdiğim noktalar olduğunda ateşini körüklüyordum, küfür ederken aldığı zevk gözünden okunuyordu. Ama hiçbir konuda uzun uzadıya konuşmuyordu, ağır bir derdi vardı belli ki. Çünkü iki cümleden sonra bir küfür savuruyor ve konuyu değiştiriyordu. Artık gitmem gerektiğinden bahsettim, "tamam haydi, siktir git!" dedi, birkaç metre ilerlemiştim ki "kavgaya karışırsan haberim olsun" diye bağırdı ve rakısından bir yudum daha aldı. Amcayla yaptığımız bu enteresan konuşma hoşuma gitmişti aslında, ne derdi vardı acaba diye düşündüm. Böyle şeyler dünyada yaşayan tek insanın ben olmadığımı hatırlatıyor. Herkesin bir hikayesi var. Eve vardım, yattım. Mesaj yazıp yazmadığına baktım, yazmamıştın. Seni izledim bir süre ve derin derin nefes alarak uyuyakaldım.

Oh amma konuştum değil mi. Tamam susuyorum. :)

Son olarak. Gördüğüm şeyleri görebilmen, yanımdaymış gibi hissedebilmen için şöyle bir şey yaptım, eğer istersen tabi. Bazen "keşke yanımda olsaydı yahu" dediğim oluyor benim. İşte tam da bu böyle hissetmişsem fotoğraf, vidyo vs. çekeceğim ve "hayallerinipaylastigimkadin.tumblr.com" hesabında paylaşacağım. Birazdan birkaç fotoğraf yükleyeceğim, yarın girersen hepsini göreceksin sanıyorum.

Ek: Yazdıklarımı göndermeden önce yeniden okuyordum ki ilk paragrafta durup bu eki yazma gereği duydum. Yahu sen nasıl bir şeysin. Yanaklarını koparırcasına sıkasım geliyor. Bu mesajda tatlılığın üzerine daha fazla konuşmayacağım. Çünkü hiç tanımadığım, görmediğim birine sarılmayı özlediğimi hissetmeye başlıyorum ki bu çok ilginç bir şey.

Ek 2: Sarhoş amcanın küfürlü sohbetini burada anlattım. Ağzı aşırı bozuk biri değilimdir ama yaşadığım şeyi olduğu gibi anlatmayı severim. Garibine gitmemesi için ekliyorum.

Ek 3: Keşke yanımda olsaydı yahu için bir örnek: Hakan gittikten sonra mendirekte yürümeye başladım. Havada çok yıldız vardı ve parlıyorlardı. Yattım yere, izledim. Küçük Ayı takım yıldızını gördüm. Kendimi eleştirdim o sıra, önceden birkaç takım yıldızını gökyüzünde seçebilirdim, şimdi yalnızca en belirginleri olan Küçük Ayı'yı görebiliyorum. Hatta takım yıldızlarının mitolojik öykülerini de bilirdim, yıllar geçti tabi unuttum hepsini. Hatırlamaya çalıştım bir an, ama yok. Gelmedi aklıma. Görüş açımda yalnızca yıldızlar vardı, sanki Mardin'de o taş evlerin damında yatıyor gibiydim. Tek fark denizin dalga sesi ve kokusuydu. Aslında böylesi daha güzeldi. Çünkü kendimi hem oradaymış gibi hissediyor hem de denizin sesini dinliyordum. İşte o an yanımda olmanı istedim. Sana Ursula Minor'u gösterecektim, ama yalnızca gösterecektim. Hikayesini anlatamazdım ki, o yüzden iyi ki yanımda yoktun diye teselli ettim kendimi.

Ek 4: Yazdıklarımı bir kez daha okumayacağım, yani başka ek yok. Okudukça ekleyecek bir şeyler buluyorum. Tamam bu kez sustum. Umarım okurken sıkılmazsın.

Görüşmek üzere! :)