Notes

Haftaların en anlamsız ama çabucak geçen pazarı
Mevsimlerin en sessiz ama can yakıcı kışından bir geceydi
Bir bankta oturmuş , maziyi yoklarcasına derin düşüncelere dalmıştım
Gözlerim , sanki uzaklara bakarcasına kısmıştı kendisini
Kulaklarımda , hırçın bir tipi sesi yankılanıyordu
Gözümden düşer düşmez donup kalan gözyaşlarım
Sahipsiz bir evin çatısını andırıyordu adeta
Üstümde yılların verdiği ağırlıkta kalın bir mont
Ayağımda ise yolların eskittiği simsiyah bir bot vardı
Ellerim , sanki fedakarlık etmiş kalmıştı öylece çırılçıplak
Burnum , dokunsan sanki düşecek.
Dalda ki kiraz gibiydi adeta
Soğuk içime öyle işlemişti ki
İliklerime kadar hissediyordum her darbesini adeta
Bir tek neye sevindim biliyor musun ?
Seni düşündükçe hızlı hızlı atan bir kalbim
Ve birde sözlerim eksik olmuyordu dudaklarımdan
Her saniye aklımdan bir şeyler yazıyor
Gözümün önüne geldikçe kalbimin attığını hissediyordum.
İşte bu , yaşama tutunmak için bir dal oluyordu bana.
Ayaklarım , kalkıp bir adım atmaya korkuyor
Her düşen kar tanesini gördükçe yalnızlığım aklıma geliyordu.
Yere düşerken hepsini tek tek saymaya çalışıyor
Onların özgürlükleri ile avutuyordum kendimi
İnan bazen Güneş'i senden daha çok özlüyorum
Hatırlar mısın ?
Sen Dünyaya gelmiş tek Güneşsin demiştim.
Zaten kendimi bildim bileli hep sımsıcak geçen bir yazdım
Meğerse sen, yazımı kışa çeviren bir leylaymışsın.
Vücudum her titrediğinde çeneme hakim olamıyor
Dişlerimi katil ediyordum , dilimi acımasızca kestiğimden
Akan her kanın sıcaklığını topuklarımda hissediyor
Bana tuzak olan bu banktan kalkmama umut oluyordu adeta
Birisi çıkıp gelse de vursa beni göğsümden
İşi kökten çözüp bitirsin istiyordum .
Ama tam tersi , her seferinde kalbimin tam ortasına
Yalnızlığın en keskin hançerini yiyordum.
Sabaha doğru güneş çıkıyordu er meydanına
İkilemde kalıp, sevinsem mi üzülsem mi bilemiyordum.
Çünkü gelirken getirdiklerini
Giderken misli ile alıyordu vefasız
Her kış gecesi beni kendine muhtaç ediyordu.
Ama zamanla çözülüyordu yorgun vücudum
İlk olarak ayaklarım kavuşuyordu özgürlüğüne
Sonra ellerim
Sonra kulaklarım
Ve en önemlisi sözlerimin tek tercümanı yüreğim
Oturduğum banktan ayağa kalkıp söyleniyordum kendi kendime
Anlayamıyordum , bir insanın ağzı , kulakları ve elleri veda ederken
Neden yüreğine söz geçiremiyordu
Bunu da atıyordum cevapsız kalan sorularımın yanına
Akşam tekrar döneceğimi bile bile
Bende veda ediyordum bir cümle ile kış zincirlerine
''Hoşça kalın soğuk zincirler''
Tekrar onlara tutsak olacağımı bile bile
''Hoşça kalın'' diyordum
Siz hoşça kalın da ben nasıl kalacağım bilemiyordum.
Kendime geldikçe oradan uzaklaşıyor sanki özgürlüğümü kazanıyordum
Bir sokak arasına girdikçe başka şeyleri sorguluyordum nedensizce
İşte o anda sen aklımdan düşüyordun sevgili
Şimdi anladın mı neden her gece o banklara kendimi tutsak ettiği mi ?
Ben sadece seni düşünürken hissetmek istiyorum atan kalbimi
Ben sadece seninle yanarken unutmak istiyorum bu bedeni
Şimdi anladın mı bende ki senin kıymetini
Biliyorum geç oldu ama sende bana hak ver
Dört yılda bir geliyor en uzun Şubat geceleri





Ahmet Güney