Notes

Seçilecek Son Şey
Gelecek çoğumuz için ümit dolu, gizemli ve heyecan vericidir. İçinde türlü türlü zorluklar ve korkular barındırsa da sonu her zaman ilgimizi çekmiştir. Ne kadar acı verse de ne kadar zor kararlar aldırsa da her zaman denemek istediğimiz bir oyundur kendisi. Zaman zaman yere düştüğümüz, zaman zaman bir şeyler feda ettiğimiz ve zaman zaman kaybettiğimiz olsa da gelecek tamamen ilgi çekici ve denenmesi gereken bir tecrübedir.

Hayat şüphesiz zorluklarla dolu ve acılıklar barındıran bir olgu. Pes etmek her zaman en kolay ve en güzel tercih olmuştur. Hatta bu o kadar ilgi çekicidir ki insanların bunu yapmaması için hiçbir sebep yoktur. Gelecek hariç. Eğer bu zorlu yolda pes edersek hiçbir şey kaybetmeyeceğimizi bilsek bile geleceğin hayali bize hep karşı çıkar. Bu yüzden gelecek, aslında ümit demektir. Ayrılıklar, acılar, ümitsizlikler, keder, kin ve haksız duruma düştüğümüz zamanlar bile sırf geleceği düşünüp yeni bir şansımızın olduğunu bilmek bile bu duyguların hepsinin yok olmasına sebep olacaktır. İnsan bu yüzden tekrar tekrar yere yığılsa bile kalkabilen bir varlıktır. Aynısı bilim ve toplumun gelişimi için de geçerli değil midir sizce? Ne zaman ilerlemenin zorluğunda takılıp kaldık ki? Hiçbir zaman. Toplumumuz gelişime doğru durdurulamaz bir azimle koşuyor. Bunun en önemli sebebi de geleceğin bize sunduğu vaatlerdir. Çabalamamızın tek sebebi daha iyisine ulaşma isteğimiz. Bu yüzden sürekli her şeyin daha üst modellerini üretiyoruz. Amacımız nihai bir sona ulaşmak, geleceği bitirmektir.

Geleceğin bize verdiği umutlar, daha doğrusu kendisi sonlanabilir mi? Bu soru aslında epey çetrefilli ve zor bir sorudur. Denemeden asla kesin bir sonuç elde edemeyeceğimiz ve sadece hipotez üretebileceğimiz bir soru. Bunu biraz daha açacak olursak: İnsanlık hiçbir şeye ihtiyaç duymadan her şeyi yapabilecek bir düzeye gelebilir mi? Buna uzun süre kafa yormuş biri olarak söyleyebilirim ki böyle bir şeye kesin bir cevap verilemez. O yüzden varsayımlarla yola çıkıyorum. Diyelim ki bu başarıldı ve insanlar hiçbir şeye ihtiyaç duymadan her şeyi yapabilecek varlıklar düzeyine geldiler. O zaman bu bilim açısından büyük bir zafer olsa da insanlar için büyük bir kayıptan ibarettir. Çünkü geleceğin vaatlerinin bittiği gün demek, insanların yaşama sebebinin bittiği gün demektir. Her şeyi yapabildiğiniz bir seviye hepinize büyüleyici gelmiş olabilir ama bu ağız sulandırıcı hayalin gerçeklerine bakıldığında korku hissetmek işten bile değildir. Kazandığımız zafer kaybettiğimiz benliğimizin yerini dolduramaz. Bu birebir insanlığın ölmesi demektir. İnsanlar öyle bir düzeye gelirlerse artık ümidi aramayı kendilerini için değil, başkaları için isteyeceklerdir. Onlarla aynı amaç uğruna çabalayan bir toplum, daha doğrusu bir evren. Aslında bu Deizm ve bir çok inanç için Tanrının neden evreni yarattığına bir cevap olma niteliğindedir. Bu konu şuan ele aldığım konu kadar ağır ve karmaşık olsa da buradan anlatmak istediğim şey kısaca şöyledir: İnsanlık hiçbir şeye ihtiyaç duymaz ve çabalamazsa yenilgiyi hiç tatmayacak, mutluluğun kıymetini bilmeyecek ve ruhsuz bir varlık olarak kalacaktır. Bu nokta bilimin zaferi ve insanlığın kaybı olarak nitelendirilebilir. Yine de bu şimdiki insanlık için oldukça mükemmel bir varsayım değil midir?

İlk varsayım böyle ise ikinci varsayımı ele alalım. İkinci varsayım: İnsanlık hiçbir zaman o düzeye ulaşamayacak ve sürekli daha yeni hedefler doğrultusunda ilerleyecektir. Kısacası bilimin amacı sona ermeyecek ve insanlık ateşi yanmaya devam edecektir. Böyle bir durumda insanlık şuan ki halinden pek fark göstermeyecek ve gelişmeye devam edecektir. Deminki korkutucu varsayıma göre bu oldukça güzel bir varsayım değil mi? Aslında değil. Bu sefer insanlar gelişme duygusu içerisinde yeni sorunlar üretecek ve bu sorunlara asla bir çözüm bulamayacaktır. Bu insanlığın sona erme tehlikesiyle karşı karşıya olması demektir. Böyle tatlı bir hayal bile büyük sorunlara yol açma potansiyeline sahiptir. Böyle ümit dolu ama acı bir son oldukça güç değil midir?

Bu iki varsayım aslında bize basitçe şunu ifade etmekte: Ruh mu, beden mi? Hangisinin daha ağır olduğu tartışılır elbet.Hiçbir zaman buna kesin bir cevap veremeyeceğimizden bunu sizlerin aklının huzuruna bırakıyorum. İki tercih de birbirinden zor ve birini seçmek demek, büyük bir fedakarlık yapmak demektir. En iyisi bunu ilerleyen zamanlarda yaşayarak görmek ve o acı soruyu cevaplamaktır: İnsan kalmak uğruna yok olma ve yok etme tehlikesini göze almak mı, yoksa insanlıktan vazgeçip bu yıkımı durdurmak mı?

Batuuchan#0767