Notes

Kondukt żałobny
Strój na tajskim pogrzebie nie powinien zawierać krzykliwych kolorów. Dopuszcza się czerń oraz biel oraz połączenie tych dwóch barw. W skład żałobnego konduktu wchodzi przede wszystkim dużych rozmiarów platforma na której umieszczona jest czerwono- złota skrzynia. Zależnie od płci osoby zmarłej platforma ciągnięta jest przez 12 mężczyzn lub tyle samo kobiet. W kolorowej skrzyni na platformie umieszcza się trumnę. W centralnym punkcie natomiast portret osoby zmarłej. Wszystko udekorowane jest bukietami fioletowych orchidei, wymyślnymi ozdobami oraz wieńcami.

Ceremonia pogrzebowa
Gdy trumna z ciałem zostanie przewieziona na plac żałobny ustawia się ją na stosie lub umieszcza w odpowiednim pawilonie kremacyjnym. W celebracji tych obchodów pogrzebowych nie wskazane jest pokazywanie smutku oraz płakanie, gdyż istnieje wiara iż może to powodować niepokój w duszy odchodzącej do nieba. Tajska ceremonia pogrzebowa ma raczej wesołą atmosferę – wesołe rozmowy i chichoty słychać wszędzie dookoła. Rodzina zmarłego przekazuje dary mnichom – są to najczęściej płótna. Czterej mnisi odprawiają wówczas modły przy trumnie. Gdy zakończy się część modlitewna Rodzina ubrana w odświętne stroje gromadzi się wokół portretu osoby zmarłej i pozuje do zdjęć grupowych. Kolejnym punktem ceremonii jest rozdanie żałobnikom przez bliskich osoby zmarłej drewnianych kwiatków wykonanych z drzewa sandałowego. Niekiedy posiadają one niewielkie świeczki. Wszyscy zgromadzeni obrzucają nimi trumnę lub umieszczają je u jej podstawy.

W różnych regionach obowiązują różne zwyczaje. Trumna może spłonąć na stosie wraz z wszelkimi dodatkami. Tutaj z całą pewnością najbardziej spektakularnym widokiem będzie płonięcie wieży kremacyjnej. W innym miejscach będą z niej usunięte wszelkie ozdoby, do wnętrza włożone kwiatki z drzewa sandałowego, po czym umieści się ją w specjalnym piecu krematoryjnym.

Tajowie kończą uroczystość w momencie gdy pojawią się pierwsze płomienie. W tej chwili odchodzą oni od miejsca kremacji nie odwracając się za siebie. Bardzo często na miejscu pozostaje jedynie rodzina. Prochy zostają zebrane dopiero na drugi dzień. Umieszcza się je w urnie, którą rodzina może przechowywać w domu lub w lokalnej chedi.