Notes

Geceleri bazen insan, uyuyamaz kalkar. Sonra aşıklığını hatırlar, bazen oturur saatlerce ağlar ama, yazmak ister, yazamaz. Geceleri bazen, sabahı görür, sabahın ilk ışıkları manzum bir eser gibi, bir şiir gibi derinden, derinden vurur ruhunun ta en içlerine. Saatlerce bir hiçlik çukurunda debelenmişken, ansızın insan, görür görmek istediklerini.
Ruhuna derinden vuran bu şey, bu sevgi, bu ten, bu ışık, ilahi bir serzenişin geçmişte bulunan yankısı değil de nedir? Çıkar evinin balkonuna insancık, seslenir: “EY GECE!” İçinde bulunduğu bu nefret melankolisinden kurtuluşunun yolu aşıklıktan mı geçer acaba? Veya belki, öfkesini dışarıya, içerideki bütün kinik duygusuyla bırakmaktan geçer kurtuluş. Geçmişini hatırlar insancık. Öfkelendiği şeyin sebebini hatırlar, hatırladıkça, daha çok öfkelenir. Geçmiş çözmez sorunları, aksine yük bindirir ta ki; o gerçek kurtuluş günü, hesabını vereceği nice şeye kadar. Hesabını vereceği zaman da, en çok istemediği şeyle yargılanır insancık; geçmişiyle. Ki insanı zaten derinden öldüren, sabahın ilk ışıklarında görülen manzumluk değildir. Geçmişinde duyduğu aşıklık hissidir. İnsan, aşkıyla yargılanabilir mi? Aşka inanıyorsan aşkınla yargılanırsın, tıpkı dine inanıyorsan dindarlığınla yargılanacağın gibi.

Geceleri gelir ansızın sevginin kafesi,
Geceler, gelir ansızın, bitmez ki çilesi,
Geceleri gelir, ansızın ve sevmek, nefesi,
Geceler, gelir ansızın, aşıklığın sesi.

Sonuç manzumundan kaçış yok değil mi? Ve asla kirli oyunlara alet edilmemiş herhangi bir şey de yok. Aslında hiçbir şey yok, sen de yoksun. Sadece ben varım. Benim içimde başka benler var, senler var, bizler varız. Senin ne olduğunun ne önemi var, benim içimde sen olmadıktan sonra. Bir coşku var içimde, Aşk var, ama neye aşk var nerede aşk var? Onu bilemem.

Bir aşk var,
Ölmeyen, öldüren,
Ve solduran,
Bir aşk var,
Üç gecede aşık,
Olduran.