Notes

Sevgili Merve,

Biliyorsun ki hayat kendini tavaf eden insanlarla dolu. Haliyle yorgunuz, yorgunsun. Bu minvalde seni elbette hoş karşılıyorum. Gerçi zaten hoş bir şeysin. Bu sana yürümeyi değil, lütfen koşmayı bildirsin. Sana yürümek az değil mi? Öyle sanıyorum ki sen çok koşmaların kadınısın. Bu yüzden kanadın incinir ve hep yara bere belki ya da tümden!

Bazen tümden gelip hep sana varmak istiyorum. Ya da hayır. Hayatımda o kadar çok yer işgal etmiyorsun. Güzelsin! Varoluşunu seviyorum. Hem olduğun yerlerde gül açmaz mı bu yüzden? Şu an sana mektup yazmak için kalktıp. Ve mektup dendiğinde aklıma ilk gelen elbette Ahmed Arif'in Leylim Leylim'idir. Ben mektup yazarken hep öyle yazmak isterim. Yani şöyle;

Sevdiğim, iki gözümün çiçeği hayat dolu dizgin koşuyor. Ben koşamıyorum. Bilirsin, bir pencere kenarı gibi seni özlüyor ve bekliyorum. Ciğerlerinin her bir zerresine temas edip yine bu yeryüzü cehennemine çiçek açan nefesinin eşi ve benzeri yok. Arada bin yol bin hasret nasıl diyeyim. Kara bir gece musallat olmuş. Yazgı ya gövdem çok uzaklarda durmuş. Güzele endişeli. En derinde kendimi kahreden, kendime kırgın yine de biriktiriyorum seni gövdemde. Bir çiçek diye. Sana yalnız sana*

Demek isterdim. Ama bunları daktilo ile yazardım. Çünkü elimin değdiği her şeyin mahvına sebep oluyorum. Fakat henüz bir daktilo sahiplenemedim. Elbet bir gün sahiplenirim.

Sana gelecek olursak. Adına kuracağım her cümlede bir iyi niyet taşıdığımı bilmelisin. Fena gibi duran cümlelerim sana kırılmışlığımı içerir. Ama bu kırılmışlık arkasını dönüp durmuşluğumu barındırmaz. Harika bir şey olduğun için bazı herzelerini elbette görmezden geleceğim. Ama az harika bir şey olsaydın tüm bunları affetme gücünü kendimde bulamazdım.

Adın Merve ya da Gülsüm, ama ben sana Ömür hanım derdim adını hiç bilmeseydim. Kendime de Ömür bey demişliğim olmuştur. Elbette diyeceğim. Canım kendim! Bazen Geyikli Gece şiiri gibi

"Geyikli geceyi hep bilmelisiniz"

deyip

"Uzanıp kendi yanağımdan öpüyorum."

Ahh... Senmişsin bu.

Aklım ve hislerim bazen çok dağınık. Sevdiğim ve seveceğim her şey bu mektup gibi ince ve manalı şeylerdir. Bir mektup kağıdını, bir mektup zarfına sıkıştırmak da ne marifettir. İyi ki böyle bir yol var. Yoksa A4 kağıdı kadar zarf alır, hiç kırışmasın isterdim. Çook kıymetli kalbimizi koyduğumuz bir zarf kırışırsa, hislerimiz yamuk ve anlaşılmaz olmaz mı?

Böylece aklıma "heba olmak" geldi. Bir an ürperdim. İnsan heba olursa ne yapar? Bazen çok korkuyorum. İnsanlardan kaçışımı onlarda bir hakikat sezersem, müptelası olurum'a bağlıyorum. Bunu da sen anlattın bana. Yani