Notes

Nereye gidiyoruz, neler yaşıyoruz, durmadan yanlış yollara sapıp yanlış sokak başlarında bekliyoruz. Yıllar sonra pişmanlıkla, “Ya bitmeseydi?” diyeceğimiz şeyleri şu an bir çırpıda siliyoruz. Ama yaşıyoruz, her şeye rağmen yaşayıp yıkıldıkça ayağa kalkmaya çalışıyoruz. Bazen garip bir şekilde bundan zevk alıyoruz, aynaya bakıp dağınık saçlarımızı düzeltiyoruz ve halimize gülüyoruz, “Güzel düştüm ha.” Güzel düştün. Bir daha böyle güzel düşmeyeceksin, tadını çıkart. Bir daha saçların o kadar çirkin olmayacak ya da bir daha ağlamaktan nefesin kesilmeyecek. Her şey bir kere oluyor hayatta, ikinci defada alışmış oluyorsun, aynı tadı vermiyor. Ne üzüntü ne mutluluk. Alışılmışlık bağdaş kuruyor tam göğsünün ortasına. Çok saçma ama en mutlu olduğun anda, insanların etrafında pervane olduğu anda kafanı takacak bir şey arıyorsun. Tutunacak bi dert arıyorsun ufak da olsa. Mesela oyun oynarken birden internetin gitmesi.Diyorum ya ufacık şeylere kafanı takmak istiyosun ki moralini düzeltecek şeyleri yeniden gör. Aileni, arkadaşlarını, hayatının aşkını. Bi insan hep mutlu olamaz, olmamalı. Çok sıkıcı olur. Her düştüğünde dizlerindeki yaraya şükretmeli, yaşadığını hissetmeli. Ve her düşüşten sonra etrafındakilere sarılmalı, “Bak ben düştüm, sarılsana.” diyebilmeli. Gözlerini kapatıp en yakınındaki kişiye sımsıkı sarılmalı ki, hala yaşanacak şeyler olduğunu anlamalı. Yeri gelecek öyle bi düşeceksiniz ki, “Aha bitti.” diyeceksiniz, “Yok ben toparlanamam artık.” İnsanların küçük dertleri nasıl büyüttüğünü izleyip sinirleneceksiniz. Sonra durulacaksınız, küçük mutlulukları büyütmeyi o zaman öğreneceksiniz. İkisinin de birbirinden farksız olduğunu göreceksiniz. Umarım, hayatta hep en güzel şekilde düşüp, en güzel şekilde kalkarız..🙏