Notes

Bu yazım tahminime göre 3 bölümden oluşacak. Geçmişim Şimdim Ve Geleceğim.

Pişmanlıklar ve iyikilerle dolu zaman dilimi. Kendime göre geçmişin tanımı bu. Aslında geçmişime dönük pek bir şey hatırlamıyorum. Acı da çektim. Mutlu da oldum. Ama şu an anlıyorum ki hayatı eskiden daha basit görürdüm. Bi amacım yoktu. Belkide vardı ama şu an o kadar da önemli olmayan basit ve kısa süreli amaçlardı. Mesela para biriktirip çikolata almak gibi . biraz canımı yakan olaylar ve kendimce yorumumu anlatıcam. Canımın ilk yandığı zamanı hatırlıyorum. Hemde çok net. 8.sınıfı yeni bitirmiştim. Gülseven mi Gülseren mi adını tam hatırlamıyorum. Ondan hoşlanıyodum. O zamanlar köyde oturuyodum. Ve fazla masumdum. Okuldan çıktığımız bir gün beni çağırmıştı. Parkta otururuz diye. Ben yok demiştim. Masumdum ve utanıyordum. Düşünsene çıkıyoduk. Ama ben yanına gidemiyodum. Hatta yüzüne bakamıyordum. Neyse tatil oldu. Biz facebooktan konuşuyorduk. Bir gün ayrıldı benden. Neden olduğunu bile hatırlamıyorum. Sonra komşumuzun düğünü olmuştu. Ben zaten çocuk depresyonuna girmiştim. Öfkeyle doluydum. Kendime kızıyodum. Düğüne o da gelmişti. Akrabalarıymış. Sonra orda gördüm. Numarasını istemiştim. Vermemişti. Ordan eve elim boş döndüğümde acıyı hissettim. Galiba ilk hissettiğim acı buydu. Sonra bir takım olaylar silsilesi oldu. Çoğunu hatta hiçbirini hatırlamıyorum. Taa ki lise 3 e kadar. Sonra durdu dayım dükkan açtı. Ona yardım filan ediyoduk. Şehir dışından akrabalarım gelmişti. Orda uzaktan çok uzaktan kuzenim olan melikeyle tanıştım. O zamanlar herkese kötü davranıyodum. Ve depresyondaydım. Ve bi dal arıyodum tutunacak. İlk içkimi o gün içtim. Ama melikeyle alakası yol yani. Düşünmeye başlamıştım. Neyim ne olucam diye. Ve intiharı gerçek manada ilk defa o sıralar da düşündüm. Sonra kendi kendime "yarın bi gün ölüceksin kime ne yanlış yaparsan yanına kalıcak" dedim. Ve öyle yaşamaya başladım. Ertesi gün kendime gelmiştim. Melikeyle wpden konuştuk. Yürüdü yavşadı derken 2 saatte sevgili olmuştuk. Ama yazarken karşımdakinin melike olması umurumda değildi. O an aslında çok yalnız olduğumu farkettim. Kendimden çok uzak olduğumu. Ama hala yarın ölücem diye davranıyorum o sıralar. Sonra hem melike hem rüveydayla konuşmaya başladım. (Rüveyda melikenin kuzeni bana da çok uzaktan yine) sonra aynı anda hem melikeyle hem onla çıkmaya başladım. Sonra öz kuzenim (dayımın kızı)bana yavşadı. Sonra ona da yeşil yaktım. Neyse melile rüveydayı öğrendi . ikiside bitti. Ben yine yalnız kalmıştım. Bok gibi olmuştum. Her gün içiyodum. Hem içki hem madde. Sonra hakan abi öldü. Benim o gün de kafam güzeldi. Belkide olaylar böyle gelişmemiştir. Çünkü hep halisülasyon görüyordum. Hangisi gerçek bilemiyorum şimdi. Sonra bende intihar etmeye çalıştım. Hemde defalarca. Çoğunda yapamadım. Korktum. Sonra ne olacak bilmiyodum. Bu yüzden korktum. Hep içine kapanık büyüdüm. Dışarıya normal konuşurken içimde milyon tane hesap yapardım. Bir gün kolumu kesmeye çalıştım. Yemin ederim o keskin bıçak kolumu kesmedi. Aklıma hz.ibrahimin olayı geldi. Ne alaka lan dedim. Karnıma batırmaya çalıştım. Olmadı. Yapamadım. Sonra kemerle asmayı düşündüm. İki tane kemer koparttım. Taşımadı beni. Evin çatısından atladım. Kafa üstü atladım. Kolum kırıldı yine bi bok olmadı.
Sonra kendimi arabanın önüne attım. Durdular. Gittim torbacılara kendimi dövdürdüm. Öldürmediler. Her yolu denedim. Sonra bir gün evde bir halat buldum. Onla intihar düzeni kurdum. Tandırlıkta her şeyi hazırladım. İpe çıktım. Kafamı geçirdim. Bir sigara yaktım. Öyle boş boş duvara bakıyordum. İstemeden ağlamaya başladım. Ayağımın altındaki tuğlaları ittim. İp boynuma değince gevşedi ayağım yere bastı. Sonra önlemimi alıp tekrar çıktım. Ama gözümden yaş geliyor. Ben hala neden ağlıyorum diyorum. Sonra yine tuğlayı bıraktım. Sigaradan son nefesimi aldım. Ve tuttum. Ayağımı tuğladan attım. İp boynumdaydı. Dumanı tutmamın sebebi nefes alabilicek miyim görebilmekti. Eğer duman çıkarsa nefes alabiliyorum demekti. Denemek için nefes vermeyi denedim. Ama çıkmadı. Ciğerim şişmeye başladı. İrkiliyordum. Midem bulanmaya başladı. Kulaklarım yandı. Gözlerim dışarı fırlıycak gibi oldu. Gözümü kapattım ve içimden şunu dedim " lütfen bu kez olsun" . sonra gözlerimi kapattım. Elimi serbest bıraktığımda sallanmaya başladım. Gözüm kararırken. Sallanmanın etkisiyle kanca yerinden çıktı. Yere düştüm. Ağzımdan çıkan dumanı seyrediyordum. Sırt üstü şekilde yattım. Tavana baktım. Ve acaba Allah ölmemi istemiyor mu dedim. Öylece kaldım. Bir iki saat geçti. Eve gittim. Boynumda ip izi geçmişti. Ama hafif bir pembelik vardı. Elim ayağım titriyordu hala. Tam salondayken babam çağırdı. Nerdeydin dedi. Dışardaydım dedim. Niye eve yardım etmiyon adam ol biraz beyfenfi ol filan dedi. O an ağlama krizine girmişim. Gözümü açtığımda hastanedeydim. Malatyada. Ben orda yatarken beni hiç sevmediğini düşündüğüm ailemin banadeğer verdiğini gördüm. Belkide öyle düşünmem sağlandı. Bilmiyorum. Ben taburcu olmadan rüveyda beni sormuş. "Benim yüzümden mi yattı" demiş. Sadece güldüm. Çünkü yüzünü bile hatırlamıyodum. Orda tubayla tanıştım. O bana hem ablalık yaptı hem kardeşlik. Bana ne yapmam gerektiğini söylerdi. Hayatı anlatırdı. Ölmenin çözüm olmadığını anlattı. Ve dedi ki " buraya 1 aylığına tatile geldiğini düşün. 1 ay boyunca çevrendeki kimse seni görmüyor. Yani bu süreçte sen onlar için bir ölüsün " dedi. "Bak gelen giden arayan soran olmuyor" dedi. "Yani ölerek kimi cezalandırıyosun" dedi. İşte o zaman dank etti. Ben hep çevremdekiler için yaşamıştım. Ama hakettiğim değeri göremeyince boşluğa düşmüştüm. Bana en iyi tavsiyeyi o yapmıştı. Umarım hayatta herşey istediği gibi olur. Çünkü düşünmemi sağladı. Sonra okula tekrar döndüm. Kimseyle konuşmuyordum. Onu da atlattım. Sonra hastanesinde yattığım üniversitenin öğrencisiyim. Hastanenin olduğu yere çok gidemiyorum. Çünkü burda anlattığım kadar basit olmadı benim için. Çok zordu. Ve her düşündüğümde nefesim kesilir. Keşke olmasaydı. Ama oldu bi kere. Pişmanlık duysamda müdehale edemem. Neyse işte. Şimdi daha iyiyim. Daha büyük ve önemli amaçlarım var. Ama tek bi sebebim var. Onu da bi sonraki yazıda anlatırım