Notes

"Ahh.. Tanrım, bana yardım et! Gecike gecike bu manyağın dersine mi geciktin aptal Rich!"
Adını duyunca kendi kendine söylenmeyi bıraktı.
"... 11.sınıfların birincisi Harris Mercedes Prior ve 12.sınıflar..."
Anons sesleri okul binasının koridorlarında yankılanırken kapıyı tıklattı. Öğretmen Hwang'ın idareye gitmek üzere birkaç dakikalığına sınıftan ayrıldığını öğrenince hızlıca yerine geçti. Kalem kağıttan çok sprey boya dolu çantasını açıp birkaç eşyasını çıkardı ve her şey yolunda izlenimi vermek için defterini açıp bir şeyler yazarken nefes alıp verişini kontrol etmeye çalıştı. Kapının tekrar açılması ve topuk seslerinin kürsüye kadar dayanması.. İşlenecek konunun ve açılacak sayfanın tekrar edilmesi.. Şimdiye kadar bir şey olmadıysa şimdiden sonra da-
"Mercedes?"
İşte başlıyor.
"Evet efendim!"
"Dersin başından beri burada mısın?"
"Ben, ahm.. Rehberlik servisi-"
"İzin kağıdını masamda göremiyorum."
Kafasını kaldırıp sınıfa baktı. Herkes gibi o da, arkasını dönmüş onları izliyordu.
"Mercedes?"
"Ah, evet ahm.."
İşinde ustalaşmış bir yalancı olarak ayağa kalktı, önce ceplerini sonra çantasını aradı,
"Düşürmüş olmalıyım."
...karşısında kim olduğunu göz önünde bulundurmadan..
"Evet, tabi. Çık dışarı."
Bir şey diyecek oldu ama sonra vazgeçti. Çantasını alıp boya şişelerinin tangırtısı eşliğinde sınıftan çıktı.
"Nasıl olur da böyle bir serseri her zaman deneme sınavlarında birinci olur?!"
Doğru düzgün ders bile dinlemeyen ve her fırsatta duvarları karalayan bu hergelenin yöntemi neydi? Hakkında daima merak konusu olan tek şey bu değildi ama onlarla arkadaşlık etmeyi reddetmesi tüm bu soruların cevapsız kalacağı anlamına geliyordu.
Nereye gideceğini bilmediğinden kararsız adımlarla okul binasından çıktı. Kapıdan dışarı biraz göz gezdirince solda tarafta duran bankları fark etti. Oraya yönelirken aklında tek bir şey vardı. En ön sırada onu dikkatle süzen o bir çift göz..
Birkaç küfür savurarak, kendini çantasını önceden fırlattığı banka bıraktı. Dirseklerini bacaklarına dayayıp kafasını eğdi ve başka şeyler düşünmeye çabaladı. Ne kadar uğraştıysa da başarısız oluyordu, aklı hep oraya kayıyordu. Gözlerini ne kadar sıkarsa, zihninde resmettiği görüntü o kadar netleşiyordu.
İki saat boyunca burada durarak bu düşüncelerden kurtulmayı bekleyemeyeceğini biliyordu. Yerinden fırlayıp çantasını kaptığı gibi koşmaya başladı. Okul bahçesinden çıktıktan sonra sağına soluna bakmadan karşıdaki harabeye yöneldi. Yanından, neredeyse onu ezerek geçip gidene kadar korna çalan arabayı umursamadan eve ulaştı. Çantayı açıp yere attı ve evin okula dönük duvarına sıkmaya başladı.
Çantası sırtında okula yürürken arkasında bir şaheser ve yerlere saçılmış boş boya kutuları bırakmıştı. Gayet sakinleşmiş görünüyordu. Onu rahatsız eden tüm düşüncelerden arınmış, ferahlamıştı. Onların deyimiyle duvarları karalamak onun tek terapisiydi ama onun için çizdikleri kalıba asla oturmayacağı için onu yargılamaya devam edeceklerdi.