Notes

07/07/57 00.25
เข้าวันที่ 7 แร๊ว :( :(
ตอนนี้สิ่งที่อาจจะเกิดขึ้นหลังจากพรุ่งนี้เราอาจไม่ได้คุยกันเหมือนเดิมก็ได้ ทุกอย่างอาจเปลี่ยนไป พี่อาจมีความรู้สึกเปลี่ยนไป หลังจากนี้ทุกอย่างในทุกๆวันที่เคยมี พอมันไม่มีมันจะทำให้พี่มีความรู้สึกเปลี่ยน วันนั้นพี่จะพูดคำว่าพอ ออกมาได้ อย่างที่อ้อนบอกไป อ้อนยังจะโทหาได้เหมือนเดิมไหม คุยกันได้เหมือนเดิมรึป่าว ก่อนนอน ตอนตื่น อ้อนจะไม่กล้าทำ เพราะอ้อนไม่รุ้หรอกว่าพี่อยากให้ทำเหมือนเดิมไหม แต่อ้อนก็จะทำ จะทำเหมือนที่เปนจนกว่าพี่จะบอกพอ หรือจนกว่า .....จะมาถึง
สิ่งที่พี่ถาม ต่อไปพี่จะเปนเหมือนแนนใช่ไหม จะเปนเหมือนน้องใช่ไหม
ทุกอย่างที่ทำให้พี่มันไม่เหมือนกัน ทุกคนตั้งคำถามขึ้นมา เหมือนที่อ้อนบอกพี่ ตั้งแต่แรกว่าอ้อนเปนยังไง
ทุกคนถามทำไมอ้อนถึงทำแบบนี้ ทำไมถึงเลือกทำแบบนี้ ทำไปเพราะอะไร ได้แค่บอกว่า รัก แต่คำถามยังทำให้ไม่เข้าใจ ทั้งๆที่พี่มีคนของพี่ ทำไมอ้อนไม่เดินออกมา อ้อนควรเดินออกมาตั้งแต่รู้เรื่องแร้ว ทำไมอ้อนถึงไม่เลือกเดินออกมา มันมีบางอย่างระหว่างเราดึงอ้อนไว้ ทุกๆวันตั้งแต่วันนั้นมา วันที่เหนไลน์ วันนั้นเปนวันเร่มต้นที่ความเจ็บปวด ความเสียใจ เข้ามาหาอ้อนหนักที่สุด หนักจนตอนนั้นใจและความรู้สึกแย่มาก เหมือนมันถูกฉีกออกจากกัน ครั้งนั้นอ้อนใช้เวลากับเรื่องทุกเรื่องระหว่างเราคิดทบทวนทุกอย่าง ร้องไห้กับทุกอย่างที่เกิดขึ้น ทุกอย่างที่ผ่านมา สามวันเต็ม ร้องทุกครั้งก่อนนอน ร้องทุกครั้งก่อนไปทำงาน น้ำตาคลอทุกครั้งที่เจอหน้า ร้องไห้ทุกครั้งที่คิดถึง แต่หลังจากนั้นเหมือนความรู้สึกอ้อนมันค่อยๆ ดึงความรู้สึกตัวเองที่กำลังเดินหนีไปกลับมา ค่อยๆกลับมาอยู่ที่เดิม อยู่ที่เดิมกับความเจ็บ ความเสียใจ อยู่แบบนี้มาทุกวัน ถึงตอนนั้นหลังจากนั้นอ้อนจะความคุมตัวเองไม่ได้เรย ควบคุมไม่ได้ เร่นแบบนอนไม่หลับ เก็บตัวฟังเพลงอยู่ห้อง นึกถึงทุกอย่างแร้วนอนร้องไห้ ผ่านมาเรื่อยๆ ความเจ็บทุกวันที่เริ่มควบคุมไม่ได้ มันเริ่มบอกตัวเองว่าเจ็บได้ เสียใจได้ แต่ให้รู้แค่ตัวเราเอง คอยถามตัวเองว่ามันถึงเวลารึยัง ถึงเวลาที่ควรเดินจากไปรึยัง ทำไมเราเหนื่อยจัง ทำไมเราท้อจัง ทำไมเจ็บจัง ได้แต่พูดกับตัวเอง แต่ความรู้สึกมันพลักความคิดนั้นออกไปทุกครั้งเวลาอ้อนเริ่มจะทำจริงๆ อ้อนคุมความรู้สึกตัวเองไม่ได้ ตอนนี้ความรู้สึกมันจัดการตัวเองหมด ได้แค่ปล่อยให้เป็นไป ได้แค่บอกกับตัวเองว่า งั้นจะรอเวลา รอเวลาที่ความเจ็บความเสียใจ ที่ต้องรู้สึกมันทบจนอ้อนเดินไม่ไหว วันนั้นอ้อนคงหยุดได้ หยุดไว้ทั้งๆที่ยังรัก หยุดทั้งๆที่ยังห่วง หยุดทั้งๆที่ยังอยากอยู่ด้วย หยุดทั้งๆที่ยังไม่อยากเสียคนๆนี้ไป มันคงเป็นวันที่เจ็บที่สุด มันคงเปนวันที่อ้อนเจ็บที่สุด เพราะอ้อนไม่สามารถรู้ความรู้สึกพี่ได้ว่าตอนที่อ้อนหยุดนั้น อ้อนอาจเปนคนที่มีความรู้สึกอยู่ฝ่ายเดียยวก้อได้ :( :( แต่ตอนนี้รู้แค่ว่าคุ้มแร้วที่เราได้มาถึงวันนี้ ดีที่สุดแร้วที่ทุกอย่างทำให้เราได้มีความทรงจำที่มีค่าสำหรับเราสองคน ความทรงจำพวกนี้คงทำให้อ้อนลดความเจ็บได้ถ้าวันนั้นมาถึง ทุกคำถามที่เกิดขึ้นอ้อนอธิบายให้ใครฟังไม่ได้ว่าเป็นเพราะอะไร
ทำไมถึงต้องคนๆนี้ ทำไมถึงต้องเปนคนนี้ที่ทำให้เราเปลี่ยนไป ได้แต่ตอบกับทุกคำถามที่ถูกถามว่า เค้าอยู่กับความเจ็บกับความรู้สึกรักที่ให้พี่ก้อยมาพร้อมกัน มันมีค่ามากนะที่เค้าอยู่กับความรู้สึกนี้มาได้จนถึงวันนี้ ไม่มีใครเข้าใจหรอก หลังจากนี้หลังจากทุกอย่างจบลง ถึงทุกอย่างระหว่างเค้ากับพี่ก้อยจบลง เค้าคงให้ใจใครไม่ได้อีกหรอก เพราะความรักครั้งนี้คงจะอยุ่อีกนาน เพราะความเจ็บปวดจะยังคงอยู่อีกนานเหมือนกัน มันจะอยู่ข้างกันไประหว่างความรักกับความเจ็บ เค้าคงจะหยุดแร้ว T^T :(

คิดถึงเธอ ในวันเวลาช่วงนั้น
คิดถึงมัน ก็เพราะว่าไม่มีอีกแล้ว
ไม่โกรธความรักที่เข้ามา ไม่โกรธเวลาที่หล่นหาย
แค่ทุกคืนที่อ่อนไหว ก็เลยเดียวดายอย่าถือสา
ไม่โกรธความรักที่หายไป ไม่ผิดที่ใจจะอ่อนล้า
หากว่าเรายังเสียน้ำตา ก็แปลว่าเราก็มี มีหัวใจ

v
v
หากวันไหนที่เราคิดถึงกัน แร้วทำให้เรารู้สึกเศร้าหรืออยากร้องไห้ แปลว่าเรายังมีความรู้สึกให้กันนะ :(

P'GOI

T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T T^T