Notes

Derin düşünceler içinde ellerimi ceplerime sokmuş yürüyordum. Rüzgar her ne kadar sert olsa da yürümem engel olmuyordu. Sadece biraz üşüyordum ki birazda değildi. Üzerimde ki mont ısınmama yetmiyordu. Sertleşen rüzgara karşı yürümeye devam ettim. Bir yandan da o mektup hakkında düşüncelerim vardı. Kabul edersem hayatımda büyük değişmeler olacaktı ama etmezsem….. Sürünmeye kaldığım yerden devam edecektim. Bunun olmasını istemiyordum. Sefil bir hayat sürmek yerine rahat bir hayat sürmeyi tercih ederim. Yine de kabul edip, etmeyeceğimi iyice düşünmeliydim. Yanlış karar vermek istemiyordum. Derin bir nefes verip saatlerce çıkmış olduğum binaya girdim ve ellerimi montumun cebinden çıkardım. Eski şöminenin yanında ki birkaç odunu yaktım ve oraya oturup ellerimi ateşe doğru uzattım. Isınan ellerimden tüm vücuduma rahatlık yayılmıştı. Tüm bu rahatlığın içine eden midemden yükselen sesler olmuştu. Oraya gittiğimizde biraz olsun yemek yemiştim ama yinede acıkmıştım. Yemek sırasında bir parça ekmeği kağıda sararak montumun cebine koymuştum. O ekmeği cebimden çıkarttıktan sonra garip hissetmiştim. Nedenini bilmediğim bir şekilde gariplik sezmiştim. Ekmekten bir parça koparıp ağzıma attım ve çevirmeye başladım.
Bu hayat mı yoksa kral gibi yaşamak mı?
İçimden bir ses ‘’Kral gibi yaşamak.’’ diyordu. Hayatımla beraber ülkem içinde güzel şeyler yapabilirdim. Eskisi gibi olabilir ve hayatıma devam edebilirdim. Kendi kendime ‘’Pekala.’’ diyerek ekmeğimi yemeğe devam ettim. Mektup yanımda değildi çünkü onu yok etmiştim ama adres aklımdaydı. Yarın ilk iş olarak oraya gitmeli ve görevi kabul ettiğimi bildirmeliydim. Bunun İçin sabırsızlanırken güneşin yavaş yavaş batmak üzere olduğunu fark ettim. Zaman fazlasıyla hızlı geçmişti. Ya da ben öyle düşünüyordum. Oturduğum yerden kalktım ve pantolonumu silkeledim. Odaya giderken sönmek üzere olan şömineye bir kez daha baktım. Şömine usul usul sönmeye yüz tutmuştu. Burukça gülümsedim ve arkamı dönüp odaya ilerledim. Son bir gece daha burada kalacaktım. Sonrasında ise bilmediğim ama merak ettiğim şeyler beni bekliyordu. Üzerimde ki montu çıkarmak yerine sadece botlarımı çıkarmış ve yatağa uzanmıştım. Bu gece soğuk geçeceğe benziyordu ve ben donmak istemiyordum. Üzerime de battaniyeyi çektim ve kolumu kafamın altına yerleştirdim. Boyaları sokulmuş tavana bakarken göz kapaklarım yavaş yavaş ağırlaşmaya başlamıştı. Yarın ve yarından sonra olacakları hayal ederek göz kapaklarımı huzur içinde kapattım.

Güneş doğmak üzereydi. Ve ben hiç olmadığım kadar heyecanlı, hazır hissediyordum. Hapishaneden çıktığım an nasıl hissediyorsam onun kat ve kat daha fazlasını hissediyordum. Üzerimdekilere çeki düzen vermeliydim. Gideceğim yerde temiz insanlar vardı ve beni böyle görmelerini istemiyordum. Eski dolabın kapağını dikkatlice açtım. İçinde bir takım elbise vardı ama olup olmayacağı konusunda emin değildim. Kaslı, uzun boylu bir askerdim. Karşımda ki takım elbise ise kısa, zayıf insanlara göre duruyordu. Gözlerimi devirip kapağı kapattığımda aklımdan bir çok fikir geçti. Belki de bir yerlerden çalmalıydım ya da utanmadan, sıkılmadan karşılarına bu halimle çıkmalıydım. İkinci seçenek aklıma daha baskın gelmişti. Günlük sıradan işlerimi bitirir bitirmez bulunduğum harap olmuş binadan çıktım. Onlar gitmeden yetişmeliydim. Bu yüzden adımlarımı olabildiğince hızlı tutuyordum. Hızlı adımlarım dikkat çekiyordu ama hiç kimseden ses çıkmıyordu. Bakışlarım arada sırada askerlere kayıyordu. Her birinin yüzünde ciddiyet vardı. Ellerinde ki silahlardan ötürü herkes onlardan korkuyordu. Yüzlerinde ki korku ve endişe duygularını asla ama asla silemezlerdi. Silmeye çalışsalar bile içerinde bir kuşku olurdu. Tüm bunları aklımdan silip atmayı başardığımda biraz daha hızlandım. Dediğim gibi onlar buradan gitmeden önce onlara yetişmeliydim. Aksi takdirde ölene kadar buralarda sürünmeye devam edecektim.
Uzaklarda gördüğüm büyük arabaların önlerinde silahlı insanlar dikiliyordu. Bir arabanın kapısı açıktı ve biri binmek üzereyken askerlerden birinin seslenmesiyle durdu. Kimden bahsettiğimi çok iyi biliyorsunuz. Aleksi. Sert görünüşünden ödün vermiyordu. Karşısında ki asker onunla konuşurken fazlasıyla ciddi gözüküyordu. En sonunda konuşmayı bitirmişlerdi ve bende yaklaşmıştım. Tekrar arabaya binecekti ki o an benim onlara doğru yaklaştığımı fark etti. Görüş alanında ki bedenim korkusuz onlara doğru ilerlemeye devam ediyordu. Aleksi, yüzünde ki alaycı ifadeyle bana bakarken bakışları ‘’Geleceğini biliyordum.’’ der gibiydi. Adımlarımı yavaşlattım ve bende gülümsedim. Askerlerin gözleri üzerimdeydi ‘’Biliyordun.’’ diyerek karşısında dikildim. Yüzünde zafer kazanmış gibi görünen bir ifade vardı. Elini omzuma yerleştirdi ‘’Biliyordum.’’ dedikten sonra bakışlarını etrafta gezdirdi ‘’Ajansa gitmeden önce sana bir çeki düzen vermeliyiz.’’ diyerek arabaya binmem için işaret verdi. Dediğine karşı susmuştum ve işaretini dinleyerek arabaya bindim. Benden sonra arabaya bindi ve arabayı kullanan kişiye anlamadığım bir dilde bir şeyler söyledikten sonra geriye yaslandı ve kollarını göğsünde birleştirdi. Bakışlarıyla etrafı süzerken ‘’Bizleri biraz zor günler bekliyor asker. ‘’ dedi. Umursamazca gülümsedim çünkü zor günler olduğunu tahmin etmiyordum. Daha zor günler yaşamıştım. Buna dayanabilecek gücüm vardı. Tabi zor günler yaşanırsa…

‘’Yapabilirim.’’ saatlerce önce vardığımız otelin bir odasında ayna karşısına geçmiş kendi kendime konuşuyordum. Boynumda ki havluyu elime alarak saçlarımı kurulamaya başladım. Bir yandan da içimdeki heyecanı söndürmeye uğraşıyordum. Yarım saatten az bir süre sonra ajansa gidecektim. Bunun için heyecanlanmıştım. Ayna karşısından ayrıldığım zaman gözüme kestirdiğim takım elbiseye doğru ilerledim. Elime aldığım takım elbiseyi dikkatle incelerken kendi kendime sırıttım ve hazırlanmak için banyoya ilerledim. Uzun uğraşlar sonucunda banyodan çıkmış, şuan ayakkabılarımı giymekle uğraşıyordum. Dakikalar sonra karşılarına çıkacak ve o özel yere gidecektim. Ayağa kalktığım an kapı çalmıştı. Kapıyı açtığımda Aleksi memnun olmuş bir şekilde beni süzdü ‘’Yolda giderken sana kimin, ne olduğunu anlatacağım. Şimdi gidelim, geç kalan insanlardan hoşlanmazlar.’’ bir şey dememe izin vermeden yürümeye başladı. Mecburen kapıyı kapatıp arkasından ona yetişmek adına hızlı adımlarla ilerledim. Otelden çıktığımızda yanımızda birden fazla silahlı adam vardı. Arabaya bindikten sonra o silahlı adamların çoğu arkamızda bulunan arabaya binmişti. Arabaya hareket etmeye başlayınca iyiden iyiye gerilmiştim. Aleksi, elinde ki dosyayı açtıktan sonra biraz inceledi ve ‘’Beni iyi dinle asker..’’ diyerek sözlerine başladı. Dediğini yaptım ve dediklerine kulak verdim. Her kelime benim için fazlasıyla önemliydi. Oraya gidene kadar dediklerini tüm dikkatimi vererek dinledim.