Notes

GÜLCE’YE MEKTUP

Nereden başlasam, nasıl yazsam hiç bilmiyorum aslında. Sadece yazmak istiyorum, içimden geleni gerçekleştirmek istiyorum her zaman yaptığım gibi. Bu huyumu çok sevmezsin. Ama biliyorum her türlü çılgınlığımı çok normal karşılardın, hep arkamdaydın.
Sen bana yazarken daha iyisin diyorsun ya aslında sevmiyorum yazarak anlatmayı. Bakıp gözlerinin içine, gülümsemenin güzelliğinde gamzelerinin çizgilerine dalıp anlatmak varken duygularımı, ben hisleri kelimelere yüklemeyi sevmiyorum. Biliyorum ki kelimeler anlatamaz, güzel dizilmedikleri sayfalarda sevgiyi. Zor zamanlar geçiriyorum bir bilsen...sen artık yoksun düşünceleri geliyor aklıma sürekli korkup rüyalarımdan uyanıyorum.

Bebekliğimde yoktun. öyle diyorlar.
oyun çocukluğu dönemimde de yoktun. Hem öyle diyorlar, hem de ben hatırlıyorum hayal meyal.
Ergenlik dönemimde yoktun, ben söylüyorum.
Gençlik dönemimde yoktun, yine ben söylüyorum.
ve şu anda da yoksun ben görüyorum.

Tanıştığımız ilk gün, 23 temmuz 2018. daha dün gibi aklımda. Sanki bugün tarihlerden 24 temmuz 2018.
Seni tanımaya başladıktan sonra, bu büyük haksızlık düşüncesi büyüklükten çıkıp uçsuz bucaksız bir sonsuzluğa evrilmişti. 26 yıl geç tanışmamız büyük değil, sonsuz bir haksızlıktı. Hep aklımda.

O ilk gün anlamıştım ben. nasıl da bir anda kanım kaynamıştı sana, bunca zamandır nerelerdeydin diye soramamıştım bile. Davranışların, konuşmaların, her şeyin. Büyülemiştin beni. Ben senin gibi birini ne senden önce tanıdım, ne de senden sonra tanırım. Senin gibisi girmez bir daha kolay kolay bir hayata, sanmıyorum. Zaten senden bir tane daha yok, ama biliyorum ki benzerlerin de az.

Tanıştığımız ilk günde bu güne kadar hep konuştum , sen bana bütün hayat hikayeni dinledim ya daha dinlemediğim bir anın var mı ? diye bazen sitem ettiğin zamanlarda oldu. Ben konuştum çünkü birbirimizi hızla tanımamız gerektiğine, hayatta hiçbir şeye inanmadığım kadar çok inanmıştım.

Sen benim en iyi arkadaşım , dostum, sırdaşım, kurtarıcım, sevgilim oldun. Tüm bunları zaten biliyorsun, hep söylerdim. Hiç de bıkmazsın, terslemezsin. Senin kadar kimse ilgilenmedi benimle, kimse umursamazdı çoğu zaman. En güzel anlarımda da, en boktan zamanlarda da hep sen varsın. Seninle geçirdiğimiz her güzel günden sonra başımı yastığa koyduğumda söylediğim tek bir cümle vardı; bu kadar özel ve bu kadar güzel bir insan, neden bu kadar geç girdi hayatıma.
Sen gerçekten çok özelsin, bir insan ne kadar özel olabilirse o kadar özel. ve sen gerçekten çok güzelsin, bir insan ne kadar güzel olabilirse o kadar güzel.


Yanındayken hiçbir zaman sıkılmadığım, hep eğlendiğim güzel insan. Birlikte kısa zaman içerisinde yapmadığımız çılgınlık kalmayan, deliler gibi güldüğüm çoğu anımın manyak kahramanı. Şimdi aramızda 700 km var; nasılsın, neler yapıyorsun, hiçbirini bilmiyorum. Bunları bilmemek o kadar kötü ki, hep bir yanım eksik kalacak buralarda.

Sen bir meleksin, meleksin, her şeyden güzelsin.

27 yıllık ömrümde daha 27 ayını bile doldurmamış olan sen; bana nasıl olup da 27 yıllık mutluluğumdan çoğunu getirdin şuncacık varlığında, anlamaya çalışırken ben; baktım murakami yazmış sorumun cevabını.

Bu iş böyle demiş. Birden oluyor zaten, neyin çarptığını anlamıyorsun ki zaten demiş..

Seni gördüğüm anda ben, adeta bir refleks hızıyla aşık oldum sana. Geniş bir araziden geçerken aniden çakan bir şimşek gibi girdin hayatıma. Ve inan, sanatsal bir esinlenmeye yakın bir şey sana hissettiğim.

İçimi titretiyor, hayaller kurduruyor, kurduklarımdan korkutuyor. Aşk şarkıları çalıyor kafamın içinde. Müzikal oyuncusu gibiyim, sekerek yürüyorum sokaklarda. Sebepsiz gülümsüyor, sonsuz umutlar dolduruyorum heybeme. O yanındaki kaldırdığın sandalye var ya ; orası dünyanın en güzel dinlenme yeriydi benim için.

Yemyeşil, sessiz bir ormansın; kuşların cıvıldadığı bir mesire yerisin; serin sularına ayaklarımı daldırıp keyiflendiğim nehir kıyısısın.. Ada vapurunun güvertesisin sen; simit peşinde yarışan martıların sesi, yağmur sonrası toprağın kokusu, en sevdiğim şarkının melodisisin...

Ben seni çok özledim. Hayat devam ediyor biliyorum, ama sensiz hep bir şeyler eksik. Daha öncede senden ayrı geçirdiğim zamanlar oldu ama hiç birinden kavga ederek ayrı kalmadık. Ne kadar tartışırsak tartışalım 24 saat sürmedi ama bak kaç gün geçti hala Meltemin attığı videoda bile konuşmuyorsun. Kaç zaman sonra, bu gece, bu saçma sapan saatte itiraf ediyorum..
Kulaklarım patlıyor sessizliğinden,
yorgunluktan değil, yokluğundan ölüyorum.

Ben seni ayak parmaklarından, saç telinin en ucuna kadar seviyorum. Yanında kendim olmama izin verdiğin için seviyorum. Hiçbir şeye ve hiç kimseye aldırış etmeden her davranışımı onayladığın için seviyorum. Sevgilimden çok en yakın arkadaşım olduğun için seviyorum. Bak hatta bazen beni sevmeyişlerini seviyorum. Bir insan bir insanı ne kadar çok sevebilirse, seni o kadar çok seviyorum. Ben seni kendimden daha çok seviyorum ki seni kırdığım için kendimi artık hiç sevmiyorum.

Bana kızıyorsun şuanda biliyorum, oralarda bazı şeyleri unutmam arkadaşlarım ile buluşup kafa dağıtmam gerektiğini tembihlemiştin kavga etmeden önce. Ama ben yapamıyorum. Ben aşık oldum. Şüphe yok. Buz soğuktur, gül kırmızı. Ve bu aşk beni sürükleyip bir yerlere götürmeye çalışıyor; öyle güçlü bir akıntı ki ondan kendimi korumam neredeyse olanaksız. Ama artık dönüş yok. Kendimi bu akıntıya bırakmak dışında bir şey yapamam. Yanıp kül olsam da, yok olup gitsem de..
Beni affedersen yolum genişler, hayatı severim, affetmez isen hayatı sevmem hayalini severim. Yanmaktan korkmam. Ben bu aşka, sağ çıktığım yerlerden geldim.





12 Mart 2019