Notes

Bir daha yapmayacaktım. Söz vermiştim, biliyordum ama elimde değildi. Yemin ederim ki elimde değildi. Eğer zamanda geri gidebilseydim her şeyi başa alırdım demek isterdim ama almayacağımın, alamayacağımın farkındaydım.
    Var olduğumdan beri ihtiyacım buydu. Yeni keşfetmiştim ve doyana kadar duramazdım. Ve bilirsiniz, bir kez tadına baktınız mı bir daha asla ondan vazgeçemezsiniz. Uyuşturucu ya da alkolden söz etmiyorum. Kesinlikle insanı mental olarak uyuşturan şeylere karşıyım. Benim söz ettiğim bir uyarıcı. Söz ettiğim şey, adrenalin.

...

Uyandım. Muhtemelen ileri seviyede betimlemelerle güne başlamam gerekirdi -perdemin arasından kesik kesik yüzüme vuran gün ışığı, bana kendimi yeni doğmuş bir keseli sıçan gibi hissettiriyordu- gibi ama üniversite sınavında istediği dereceyi yapamayıp mezuna kalmış sıradan bir öğrenciydim ve gün ışığı ya da herhangi bir zımbırtının bana nasıl hissettirdiği zerre umrumda değildi. Benim için sıradan bir sabahtı. Uyanmıştım, hazırlanıp dershaneye gidecek ve ruhum bedenimi terk edene kadar ders çalışacaktım. Klasik mezun döngüsü. Yataktan güç bela ayrıldıktan sonra banyoya gidip elimi yüzümü yıkadım; dişlerimi, bağırsaklarımı ve mesanemi iyice arındırdıktan sonra üzerime, geceden koltuğa fırlatıp hazırladığım kıyafetleri giydim. Saati kontrol ettim. Daha evden çıkmama 20 dakika vardı. Ve sevgili babam internet kablosunu sökerek hastahaneye götürdüğü için televizyondaki radyo kanallarına mahkumdum.  Saçma sapan kliplere göz gezdirdikten sonra yapacak daha iyi bir şey bulamayarak evden çıktım. Metroya yürümem gerekiyordu ve bunun için de meslek liseli dayanışma grubunun duman altında bıraktığı sokak girişinden geçmem gerekiyordu. Her ne kadar sigara tüketsem de bu kokuya asla alışamamıştım. Onlarca liseli, gereksiz neşeli ve umursamaz tavırlarıyla sigaralarını tüttürürken onların tuhaf bakışlarına maruz kalarak aralarından sıyrıldım. Her sabah aynı ritüeli yaşıyorduk. Dümdüz, asık bir suratla aralarından geçiyordum, mutlu ve dayak atmalık suratlarla beni izliyorlardı. Gerek kişilik gerek kültür olarak farklıydık. Olay aşağılamak değil, sadece babamın ve annemin çalıştığı hastahaneye yakın olmak için oturduğumuz sokakta hangi cinsiyete mensup olursanız olun 19.45'ten sonra dışarıda tek başınıza gezemezdiniz. Saat 22.30'dan sonra ise, dışarıda gezemezdiniz. Tabii alkol içmedi, uyuşturucu kullanmadı ya da normal vatandaş olsanız başınızı ciddi belaya sokacak ama bu mahallede olduğunuz için pek de iplenmeyecek işlerle uğraşmadıysanız. Velhasıl kelam, aralarından darbe almadan sıyrılarak caddeye çıktım ve metroya yürümeye başladım. Pazartesi günü bu şehirde asla özel araç ya da otobüs kullanmamalısınız, aklı olan kimse de bunu yapmaz zaten. Ha ancak bir motorunuz vardır, o şekilde yoldan gidebilirsiniz. Çünkü bu trafik, trafik değildi. Bir mahşer alanı, bir sırat köprüsü, bir Ramazan pidesi kuyruğuydu. Araçlar yeşil ışıkta değil kırmızı ışıkta ilerleyebiliyordu, o da ancak 37 santimetre. İnsanlar aptal gibi bu taşıtlara biniyor, sonra da metroya yürümek için paralarını kaybetmiş şekilde bunlardan iniyordu. Bense bütçe planına hakim, her bir harcamasını kuruşu kuruşuna hesaplamış muazzam bir öğrenciydim. Şey, az önceki cümlemde bazı hatalar var. Muazzam bir öğrenci değilim, bu birincisi. İkinci olarak da oradan bakılınca fakir gibi duruyor olabilirim ama fakir değilim, sadece mezun senemde ailem kitap okumama karşı olduğu için harçlığımı asgari şekilde harcayarak kendime kitap almak zorundayım. Çünkü bu bir bağımlılık. Okumadan yapamıyorum. Yaşadığım dünyaya ait hissetmiyorum ve eğer kitaplarla yeni dünyalara gidebileceksem neden daha fazla okumayayım ki? Neyse, derken derken metroya gelmiştim. Yol boyunca yere atılan trajikomik eskort kartlarını okumuş, üzerine yazılan isimlerle yapıştırılan fotoğrafların alakasızlığını düşünüp birkaç kez gülmüştüm. Yani baktığınız zaman, bir kağıda 'Köylü Kızı Fatma' yazıp üzerine Scarlett Johansson fotoğrafını koyamazsınız, o kadın asla Fatma olamaz çünkü. Olsa olsa Selin olur, ne bileyim Devrim filan olur ama o kadından bir Fatma çıkamaz. Metroya indikten sonra seri şekilde kartı okutup gelecek metroyu beklemeye başladım. Her seferinde aynı şey olduğu için kapının nerede açılacağını biliyordum, ona göre de kendimi konunlandırdım. Birkaç dakika içinde insanlar metroya doluşmaya başladı, yaşlısından gencine, memurundan öğrencisine onlarca insan daracık alana sıkıştı ve ortam,  kişi başına 0.000001 mililitre oksijen gazı düşer hâle geldi. Bu esnada metronun sesi duyulmuştu, insanların uğultusu kesilmişti. Herkes nefesini tutmuş ve metronun hangi tarafa geleceğini bekliyordu. Eğer karşı tarafa gelirse, bitmiştim. Asla oturacak yer bulamazdım, onu geçtim ayakta bile yer bulamazdım. İlk vagonun ışığı gözüktü. Gittikçe artan parlaklık gözümü alıyordu. Işığın raylarda ilerlemesini izliyordum, zihnimde çizdiğim sınırı geçerse benim olduğum tarafa gelecekti. Zaman akıyor, ışık ilerliyordu. Stresten terlemeye başlamadan önce, ışık benim sınırımı geçti ve memnuniyetle sırıtmaya başladım. Kapı önümde açılacaktı. Pek çok kişi, önce binmek için sarı çizgiyi geçmeye ve önündeki kişileri itmeye başladı. Ben biraz izbandut gibi olduğumdan, kimse beni ellemiyordu, zaten biri bile bana dokunsa kavga çıkarırdım. En sonunda metro durdu, insanlar içeridekiler inmeden binmeye çalışırken kavga çıktı, ben de kargaşadan istifade ederek içeri girip güzel bir yere, kapıya yakın, oturdum. Kavga bitince de herkes sıkış tıkış binmeye başladı. Oturanlar oturdu, bazı yaşlılar ayakta kaldı. Bu sefer de yaşlılar, 'gençler artık çok saygısız, eskiden böyle miydi' temalı bir kavga çıkarttı.