Notes

Alarmı tam sabah 8.00’a kurmuştum. Ama o kadar heyecanlıydım ki saat 7.00’da uyandım. Ayılmam için önce soğuk bir duş almam gerektiğine karar verip, doğruca banyoya gittim. Küvetin dolması için musluğu açtım. Küvet dolarken çekmeceden aldığım toka ile saçımı topladım. Kendimi küvetin o soğuk, serin sularına bıraktım. Bir taraftan da mp3 ile müzik dinliyordum.Ara sıra saate bakıyordum ki artık çıkmam gerektiğine karar verdim. Durulanıp havluya sarındım. Küvetin giderinden giden suyu izledim. Odama geri dönüp dolabımı açtım. Modacı olmak harika bir şey. Sürekli kendi tasarımlarınızla, size hitap eden kıyafetler ile insanların önlerine çıkıyorsunuz,bu gerçekten muhteşem.Herkes kendi moda tasarımcısı olmalı bence. Doğru mesleği seçmişim.
Hızlıca kurulanıp, kıyafetlerimi giydim. Saçlarımı tarayıp kuruladım ve her zaman ki gibi doğal bırakmaya karar verdim. Mankenlik yaptığım zaman zaten güzellik uzmanları tarafından yeterince yıpranıyorlardı, ayrıca gerekte yoktu. Mutfağa indim. Uzun uzun kahvaltı edecek zamanım olmadığı için kendime kahvaltı gevreği hazırlayıp yerken bir yandan da kuzenim için pratik şeyler hazırlıyordum. Evet,bugün sevgili kuzenim Helen geliyordu.
Helen kuzenimden öte en iyi arkadaşımdı. Biz daha lise zamanlarımızda iken annesi ve babası Paris’e taşınmaya karar verdiklerinde bizimle kalmayı tercih etmişti. Anlayacağız annemlerin her zaman iki kızı ver bir oğlu olmuştur. Üniversite’ye başladığımız ilk sene annemlerden ayrı sadece Helen ve ben eve çıktık ve hala birlikte yaşıyoruz. Geçen ay ailesine olan özlemi çok ağır bastığı için bir aylığına tatil için Paris’e gitti. Ona hak veriyordum. Çünkü sadece ailesi ile ya telefonda konuşabiliyordu ya da özel günlerde. Bu tatil onun içinde ailesi içinde çok iyi olmuştu, tek benim için iyi değildi. Helen gittikten sonra koca evde tek başıma kalmıştım. Canım hiçbir şey yapmak istemiyordu. Birkaç gün annemlerde kalmayı denedim ama onlara engel olmaktan bir şey yapmıyordum. Annem ben orada olduğum için arkadaşları ile yapacağı bir çok gezi turunu iptal etmişti. Babam ise sırf benim evde sıkılmamam için klinikten çok daha erken çıkıyordu. Bu yüzden günde sadece üç seans hasta alabiliyordu.
Sanırım en çok kardeşime engel oluyordum. Odasında kitap okuyup, tıb alanındaki yeni gelişmeler hakkında bilgi toplayacağı yerde, annemin zoru ile yanımızda oturuyordu.Bu yüzden orada kalma fikrinden de caymıştım. Ama artık sıkılmama gere yoktu. Ev arkadaşım, biricik kuzenim geri dönüyordu. Onu saat 12.00’da havaalanından alacaktım. İkramları son kez kontrol ederken gözüm saat’e kaydı. Saat tam olarak 10.30’idi. Artık çıkmam gerektiğini düşünürken kapı çaldı. “Kim ki bu şimdi?” tarzı söylenmeyi bırakıp kapıyı açtım. Sevgili kuzenim Helen bana gülerek bakıyor ve kulaklarımı sağır edecek şekilde bağırıyordu “Sürpriz!”. Özlem ve şaşkınlıkla sarıldım. Onu ne kadarda özlemiştim böyle. Bir daha ki sefere bende onunla gidecektim.
Bavullarını taşımasına yardım ettim. Helen, odasına girince ilk kez görmüş gibi baktı. “ Odamı, evimi, en çokta seni özledim kuzen”. Kahkaha attım. “Odan, evin, en çokta ben seni çok özledik kuzen”. Bu lafımın ardından neşeli sesi ile bir kahkaha attı. Onu duş alıp, soyunup dökünmesi için yalnız bıraktım. Çok mutluydum. Salona geçip Helen’in gelmesini bekledim. Yarım saat sonra saçına sarılı havluyla indi. Tuhaf gelebilir ama Helen saçında havlu ile evin içinde dolanmayı çok sever. Koltuğa, hemen yanıma oturdu. “ Nasıl gidiyor bakalım Kristen Hanım?”. Halasına, yani anneme huy olarak ne kadar da çok benziyordu bu kız böyle. “ İyi gidiyor Helen Hanım, siz tatilde iken Kristen Hanım’ın koşuşturmaktan canı çıktı”. Helen kafasını arkaya atarak güldü ve sonra ciddileşti. “Çocuk yetiştirme yurduna yardım için düzenlenen defile için mi?”. Başımı onaylarcasına salladım. Bir süre sessizlik oldu.” Tarih belli mi?” . “ Evet, tam iki ay sonra yani 2 Ağustos”. Helen bana masum masun baktı. “ Saçımı kurular mısın?”. Kafamı arkaya atarak güldüm. “Tabi ki, her zaman ben yapmadım mı zaten üşengeç varlık?”. Helen alkışladı. “Üşengeç varlık mı? Sanırım bunu yeni keşfettin?”. “Aynen öyle” dercesine başımı salladım.
Helen birden ellerimden tutup, beni tekrar karşına oturttu. “Kristen aslında sana söylemem gereken bir şey var. Ama söylememem de gerekebilir. Ne yapsam bilemedim?”. Anlamadığımı gösteren bir bakış attım. “Bence saçmalamayı kesip, söylemelisin”. Çok merak etmiştim doğrusu, hele de Helen karşımda kıvranıp, dudaklarını kemirince. “ Ben dönüşte uçakta şeylerle aynı uçaktaydım”. Gerçekten çok açıklayıcı olmuştu, hiçbir şey anlamamıştım. “ Kimler ile Helen? Çatlatmadan söyle”. Helen oturduğu yerden kalktı. “ Lisede iken takıldığım çocuk, David”. Oh rahatlamıştım. “ Yoksa tekrar buluşmaya mı karar verdiniz?” kahkaha attım. Helen dudak bükünce hemen sustum. “Hayır, yanında şey de vardı”. Sıkılmaya başlamıştım artık. “Kim Helen?”. Tekrar yanıma oturdu. “ Lisede iken delicesine aşık olduğun çocuk, Robert”.
Birden kitlendim sandım. Ne konuşabiliyordum, ne de hareket edebiliyordum. İnsan, lise aşklarını düşünce genelde ya gülerek hatırlarlar ya da kırk kalp bir aşk hikayesi ile. Oysa ben tamamen nefret ile hatırlıyordum. Helen sessizliği bozup bana sarıldı. “ Seni nasıl bu kadar üzdü hayatım? Tüm sırlarını benim ile paylaştın ama seni en çok sarsan olayı bana hiç söylemedin”. Zorla yutkundum. “O günleri o kadar çok unutmayı diledim ki”. Yanağından süzülen yaşları fark etmemiştim bile. Sonra cümleler ağzımdan ardı ardına döküldü.
“Bildiğin gibi çok başarılı bir öğrenciydim. Lise hayatımda da öyle olmayı umuyordum. Liseye başladığım ilk gün babam ve annem götürmüştü okula. Onlara veda edip hızlı ve heyecanlı adımlarla okula girdim. Sanırım biraz erken gelmiştim okula, bu yüzden boş bir banka oturdum.Okula yeni başlayan öğrencilere yapılan muameleyi bilirsin. Bu yüzden kimseye bir şey sormaya cesaret edemedim. O sırada okulun kapısından içeriye çok yakışıklı iki çocuk girdi. Onlar bahçeye adım attığı andan itibaren kızlar kendilerini yerlere atıp, çığlıklar koparıyorlardı. Ben sadece şaşkın şaşkın bakıyordum, ama bende çok etkilenmiştim. İkisi de sarışındı, ikisi de çapkındı ve çok belliydi ki ikisi de çok zengindi. Sadece bir farkları vardı. Biri adını sonradan öğrendiğim David kızların kalbini kırmıyor, öpücükler yolluyordu. Ama ötekisi, çok ukala bir tavrı vardı. İnsanlara bir böcekmiş gibi davranıyordu.
Adı Robert’di. Üçüncü sınıf öğrencisiydi. Kendimi gereksiz yere onun hakkında araştırmalar yaparken buluyordum. Ona günler geçtikçe daha çok bağlanıyordum. Ona aşık olduğum çok netti. Bir gün ona açılmaya karar verdim, sonunda ölüm yoktu ya diye düşünüyordum. Ama vardı, ölümden daha büyük şey vardı. Rencide edilmek! Hem de defalarca… Ona aşık olduğumu dile getiren masum bir mektup yazıp vermiştim, o mektubu okulun kürsüsünde herkesin önünde okuyup kimliğimi açıkladı. Haftalarca insanların arkamdan güldüklerini hissediyordum. Onu unutmaya karar vermiştim. Gururumu ezip, geçemezdim diye düşünürken bir gün yanıma geldi. Benden çok hoşlandığını, o mektubu herkesin içinde okuma olayını ise sevgimi test etmek için yaptığını söyledi. a*tal aşığım ya ben de, inandım.
Annemlerden gece gizli çıkıp , Robert ile buluşuyordum Barlara gidiyorduk. Yaptıklarımızın doğru olmadığını biliyordum ama kendime engel olamıyordum. Bir gece yine buluştuk, eğlencenin dibine vurduk. Sabah uyandığımda ise çıplak bir şekilde tanımadığım bir evde tanımadığım bir yataktaydım. Üstelik kimse yoktu. Robert yoktu. İç çamaşırlarımı nereye fırlattığımı bulamamıştım bu yüzden sadece elbisemi giyip doğru eve gitmiştim. Şansım vardı ki kimse uyanmamıştı. Hemen üzerimi değiştirip okula gittim. Okulda boy boy Robert ile uygunsuz fotoğraflarımız vardı. İç çamaşırlarım ise müzedeki eserler gibi sergiye çıkmıştı.Ne kadar utandığımı bilemezsin. Düşünsene, ilk kez birine bir erkeğe karşı bir şeyler hissediyorsun ama o seninle resmen oynuyor.
Ama bana çektirdiği acılar yetmemişti. Sağda solda onu sevdiğimi duyduğu için benden nefret ediyordu. Çünkü çirkin kızlar tarafından sevilmeye tahammül edemiyordu. Anlayacağın lise hayatı benim için tam bir cehennemdi. Senin geldiğin sene sakin geçti çünkü artık benden sıkılmıştı.Yeni oyuncaklar edinmişti kendine ama kimseye bana davrandığı gibi davranmadı.En çok benim canımı yakmıştı.
Helen’in de karşımda ağladığını gördüm.”Canım benim. Neden bana bunları daha önce anlatmadın ki? Eğer daha önceden biliyor olsaydım bugün o adamın yüzüne yumruğu indirirdim!”. Acılı bir şekilde güldüm. “Üzerinden ne kadar yıl geçti”. Helen, yanağımdan akan yaşları sildi. “ Ama senin hissettiklerin geçmemiş. Canının acısı geçmemiş. Ondan intikam almak ister miydin?”. Düşündüm, ona acı çektirmek beni rahatlatır mıydı? Elbette rahatlatırdı. “ Hem de her şeyden çok isterdim”. Kıkırdadı. “ O zaman sana yaptıklarına pişman olacak”. Geri çekildim. “Pis olaylara bulaşmayı sevmem, onun gibi biri olmam ben”.
Sakinleştirmek istercesine omuzlarımdan tuttu. “Hayır tatlım, elbette onun gibi davranmayacağız. Kendine bak. Çok güzel ve s*ksi bir kadınsın. Üstelik çok ünlü bir modacısın. O lisede itip hor gördüğü kız şimdi ne hallerde görmeli. Bu ona en büyük ceza olur”. Bunları bana söylerken göz kırptı. “İyi de nasıl yapacağım bunu ? Nerede yaşadığını bilmiyorum ki”. Helen gözlerini devirdi. “O şapşal David uçaktayken ağzına bir şeyler geveledi. Artık buradalar. Robert’ın babası Robert’ı artık şifkette çalışırken görmek istiyormuş falan. Eğlence devrini yasaklamış bir süre anlayacağın.Hayta gibi gezmek yok. Ülke sınırlarını aşamaz”.
Ben karar vermiştim. İntikam alacaktım. Çok pişman olacaksın ROBERT THOMAS PATTINSON!