Notes

UYURKEN DÜŞÜN FF
Merhaba ben Jamie size hayat hikayemi anlatacağım iyi seyirler.
Evet ben aslında hayata 1-0 geriden başladım. Sebebi ailem en küçük yaşta iken vefat etmeleri. Onları çok özlüyorum. Yatarken annemin fotoğrafını sağa babamın fotoğrafını ise sola koyupta yatıyorum. Ne kadar acı çekici bir durum demi. Şimdi size olayı o zamanın ağzından anlatacağım.
Şu an teyzemin yanında kalıyorum. Teyzemin de kocası vefat etmişti. Gerçekten çok şanssızız. Maddi sınıtıkar çekiyoruz. Ben okumuyorum daha doğrusu okuyamıyorum. İşte bulamıyorum. Kimse beni istemiyor. Hergün yatağımın bir köşesine çekilip ağlıyorum. Ağlamak hayatımın gerçeği... Bugün günlerden pazartesi. En şanslı hissettiğim günlerden çünkü her pazartesi çok güzel şeyler oluyor. Bakalım bu pazartesi ne olacak diye düşünürken, teyzem yemeğin hazır olduğunu söyledi ve yanıma çağırdı. Evet hergün olduğu gibi bugün de menü kötüydü. Ama halimize şükür bir evde kalıyoruz. Daha kötü de olabilirdi. Bu arada teyzemde iş bulamıyor. Her gün iş bulmaya dışarıya çıkıyor. Yemeğimiz yedik. Şimdi ikimizde dışarıya çıkacağız. Hazırlandık ve çıktık. Hava çok soğuktu. İkimiz yolda yürürken teyzem sitem etti. Sen şu tarafa ben bu. Evet birbirimizden ayrıldık. Aklıma yapabileceğim çok iyi şeyler geliyordu. Çalışmakta istemiyordum pek fazla ama ne yapabilirdimki. Yolda yürürken karşı sokaktan çok güzel sesler duydum. Bu bir gitar sesiydi. Neden bende çalamayayım derken neyse... Belliki bugün birşey olmayacaktı. Boşuna sevinmiştim. Çok hayal kurardım. Bazen hayal kurarken, birşeylere takılıp düşüyorum. 19 yaşında bir kızın bu kadar hayal kurması normal birşey mi? Bugünde boştu. Hiç bir iş bulamadım, hergün olduğu gibi. Eve geri dönüyordum. Eve gelirken garip garip şeyler olamaya başladı. Kulağıma bişey fısıldamıştı sanki. Sağa bak, sağa bak diye. Sağa baktım bende çaresizce ve çöpe atılmış bir gitar gördüm. Aldım ve hızlıca koşa koşa eve gidiyordum. O kadar sevinçliydimki size anlatamam. Dileğim kabul olmuştu. Pazartesi günlerini bu yüzden seviyorum
Eve giittim. Bu gitarın bana hiç birşeyi yok gibi geldi. Kendi kendime çalmaya başladım. Ama o kadar kötü çalıyorum ki anlatamam. Keşke doğuştan bir yeteneğim olsa. Ama maalesef...
Aradan 1 hafta geçti ve ben birkaç nota çalmayı başarabilmiltim, artı bir kaç bişeyler bile çalıyordum. Ben böyle gidersem profesyonel bile olabilirdim diye yapmacık hayaller kuruyordum. Gitar ile birlikte sesimi kullanmaya başladım. Teyzem benim sürekli motivasyonunu düşüyordu ama bana işlemedi. Sesim gitara çok yakışıyordu. Artık kendimi sokakta çalmaya hazır gibi hissettim. Sokağa çıktım ve çalmaya başladım. Garip bir şekilde çok kötüydü. Bir şeyler ters gidiyordu. Olmuyordu, yapamıyorum. Sanırım hazır değildim. Ağlaya ağlaya eve gittim anne ve babamın fotoğrafını alıp bir köşeye ağladım. Sanki bana fısıldıyorlardı. Kendimi çok kaptırmışım. Çok normal benim için. Gülmeye başladım garip bir şekilde. Tam uyuyacakken kendimi sokakta buldum ve tekrar gitar çaldım. Bu sefer de kötü çalıyordum. Sanki hayat benle oyun oynuyordu.