Notes

Bazen kalbim kinle doluyor, acı ve öfkeyle.
Öfkemin tadı ağzıma geliyor.
İçime beyaza düşen bir leke gibi, şüphe düşüyor.
İşte o vakit koşup, Rumi'nin mesnevisini açıyorum.
Kendimi hatırlamak için, hatırlamak.
Gizli bir ibadet benim için.
Onun ışığı vurmazdan önce ölü bir nakıştım sadece taş duvarlarınızda.
O elindeki yay ile vurmazdan önce tellerime hep aynı nameyi çalıp söyleyen, kendi sesine yabancı bir kuru rebaptım.
Ben onun avucunda bağlar, bahçeler, ağaçlar görür, deryalar gibi geniş, deryalar kadar berrak sular görürüm.
Ben onun avucunda çıkan ağaçların gölgesinde dinlenirim.
Lakin siz bunların hiçbirini göremezsiniz.
Ben kim olduğumu biliyorum da o benim güneşim olduğunu biliyor mu?
Varsın bilmesin.
Ben ateşin etrafında dönen pervaneyim.
Ben güneşe yaklaştıkça kanatları eriyen ikarusum.
Ben Ahmet.
Hem dostunuz hem yareniniz hem yol arkadaşınızım.
Birlikte çıktığımız yollarda birbirimizi bulduk ve kaybettik.
Şehirler, yollar, mevsimler, yıllar değil ömürler geçtik.
Dönüp bakıyorum ardıma her şey geçmiş, dostluk kalmış.
Bunu kendime tekrar ve tekrar söylüyorum, söylüyorum ki ölüm gelip beni bulduğunda son anımda dahi unutmayayım.
Aranızdan çıkan bir kuru bir saf bir aşık Ahmet.
Allahın hakir kulu Ahmet.
Zavallı bir başına dönüp dolaşan, oralara buralara pervane olan, yeri gelince sevilmeyen.
Yeri gelince hastası çok olan bir doktor gibi.
Annesinin tek oğlu Ahmet, yalnız olan Ahmet.
Her şeye karşı dimdik duran Ahmet.
Hiçbir şekilde, hiçbir kuvvet esirgemeksizin savaşan Ahmet.
Koşan, zıplayan, yeri gelince ağlamaktan gülen Ahmet.
Allahın, birin, tekin, hakir kulu olan Ahmet.
Cümle alem duysun ki.
Veda ediyor kalemlerine, dizelerine, sarılıyor tek cümlede hepinize.