Notes

Hayatımda birçok zorluk çektim. Anlatsamda anlamadılar derdimi. Çoğu zaman sessizce gözyaşı döktüm geceler bana ağır bastı. Etrafımda birçok insan var bunu kabul ediyorum fakat kimselere anlatamıyorum. Üzmemek ve daha fazla üzülmemek için etrafımdaki insanların iyiliğini düşünmekten kendimi düşünmeye zamanım kalmadı hiçbir zaman. Çok küçük yaşta başladı hayat hikayem… Daha küçük yaştayken ablam tuğba hastalandı. Annem ve babam ablamla ilgilendikleri için akrabalarımın yanında sağda solda kalmak zorunda kaldım. Her zaman başka yerlerde kaldım. Aslında o yaşımda uzaklaşmaya başlamıştım ailemden. Sanırım o zaman hayatın yükünü kucaklamaya başlamıştım. Fakat bundan tam anlamıyla haberim yoktu. Ablamı kaybettim tarif edilmesi kolay değildi. Bir insanın evinin içinden ayrılması sesini bir daha duymaması ve biryerlerden çıkacakmış gibi bekleme zor ve yıpratıyordu insanı. Evet yaşım o zamanlar küçüktü belki. Anlamıyordum..tam anlamıyla neler olduğunu. İfade edemiyordum hislerimi. Babam kendi halinde annem kendi halinde idi. Aile içerisi sohbet hiç yoktu. Ben hep kendi odamda bilgisayarın başında vaktimi geçiriyordum. Çünkü ailem ile konuşamadığım her şeyi bilgisayarda bulmuştum çaresini. Saatlerce günlerce bilgisayarın başından kalkmadığımı bilirim. Çünkü aile içerisi sohbet yoktu.Yaşım ilerlemeye başladı. Çeşitli zorluklar beni bekliyormuş. Bundan hiç haberim yoktu. Geçen sene kasım ayında annem yüksek tansiyondan beyin kanaması geçirdi. İşte o zaman dünyam başıma yıkıldı. O zaman hayatla bağlantım kopmaya başladı. Annem günlerce yoğun bakımda kaldı. Bir umut bekliyordum herşeyin düzelmesine.. Annem iyileşecek ve herşey daha güzel olacak diye. Sadece bekliyordum… Ağlayamıyor.. Anlatamıyor..susup izlemekle yetiniyordum herşeyi. Ablam yoğun bakım kapısının önünde hüngürehüngüre ağlıyor bunu gören babam ise merdivenin başucunda gözyaşları döküyordu. Ben ise ayakta dik durmaya onlara moral vermeye çalışıyordum. Yoğun bakım kapısının önünde nöbet nöbet bekliyorduk abim ben ve babam.. Nöbet sırası babama gelmişti.. Hayat işte..tamda babamın nöbetine geldi şehadet haberi. O sıra ben arabada batteniyeye sarılmış sessiz sessiz ağlayarak uykuya dalmışım ta ki abimin arabanın camına tıklayana kadar.. Ve o zor sözü söylemişti işte Annemizi kaybettik diye. Sanki bir sessizlik oluşmuştu babamı sorduğumda babam bir kedi gibi sırtını duvara dayayıp yere çömelip ağlıyordu. El bileğimi ısırıyor ağlama seslerimi babama belli etmemeye çalışıyordum...Veannemide kaybettim. Neler hissettiğimi ne düşündüğümü bilmiyordum. Sessiz çığlıklara büründüm. Annemi.. canımdan çok sevdiğim kadını.. ilk aşkımı..kaybettim… Beni doğuran büyüten kadını kendi ellerimle o soğuk toprağın altına koydum. Ellerim titriyor… Gözlerim yanıyor… İçimde camlar kırılmışta sürekli kalbime batıyor gibi hissediyordum. Ama susmak zorundaydım. Kime ne diyebilirdim ki.. Sırtımı yasladığım tek bir dağ kaldı. Babam… Oda yıkılmış.. Çaresiz bir çocuk gibi sadece ağlıyordu… İnsanlar bu haldeyken nasıl bırakacaktım kendimi… Herkes beni güçlü sanıyordu.. Oysaki içimde patlamayı bekleyen bir yanardağ vardı adeta… Zaman ilerliyordu, acılar unutulur sanıyordum.. Ama sanki günden güne derinleşiyordu annemin vefatından sonra babam başka biriyle birleştirmek zorunda kalmıştı hayatımızı. Belki düzelir sandıkça daha çok mahvoldu herşey. Babam o kadın yüzünden birçok borca girdi. Düzelir diye kurduğumuz düzende kadın bizi yarı yolda bıraktı. O zamanlar üniversite için tercih yapmıştım. O şehirden uzaklaşıcaktım. Belkide hayatım tamamen değişecekti. Fakat yine olmadı. Kadın bizi yarı yolda bıraktığı için. Bu şehirde tercih yapmak zorunda kaldım. Babamı yalnız bırakamazdım. Aynı zamanda her zaman hayaliyle yaşadığım askerliği daha önce geçirdiğim ameliyattan dolayı kaybetmek üzereydim. Ancak bu ameliyat engelini ortadan kaldırmama rağmen önüme bir engel daha çıkıverdi. Duraklama… Hani nasıl beyin bütün vücudu kontrol edebilen merkez ise benim içinde duraklama öyleydi. Bu duraklamam sayesinde birçok şey bana engel oluşturmaya başladı. Topluma rahatlıkla giriş yapamayıp sohbet kuramıyordum. Birisi ile telefonda görüşmek istediğim zaman veya mecburiyetinde kaldığım zaman çoğu zaman zorluklar ile konuşmaya çalışıyor kendimi anlatamıyordum. Umarım bundan sonra fabrika ayarlarıma geri dönebilirim 