Notes

.
Valeria'nın birden kafası işlemeye başladı. Saklandığını belli etmemeliydi. Kapının önünde gezindi ve sesli şekilde mırıldandı: " Bu saatte Bay Marshall evde olmalı... Acaba uyuyor mu ? Ne yapsam; yarın mı gelsem?.."
Plan işe yaramıştı. Yarım dakika sonra kapı açılmıştı. Valeria, nasıl olup da böyle bir zamanda mükemmel düşünebildiğine hayret etti. Kapı, her zamanki gibi, çok az aralandı. İçeriden, kedi gözüne benzer, iki keskin göz ışıldadı. Valeria, adama cesaret vermek için, sesini elinden geldiği kadar yumuşatarak:
-İyi akşamlar David Marshall! dedi, size kıymetli bir bilgi getirdim. Beni tanıdınız sanırım... Daha önce iki defa görüşmüştük. Valeria'yım ben... Michael Costello'nun kardeşi.. Hani geçen gün, kıymetli bir bilgi getireceğimi söylemiştim ya.. İşte getirdim....
Adam hâlâ kapıyı açıp açmamakta tereddüt ediyordu. Valeria, onun kapıyı kapatmasına engel olmak için, ayağını eşikten içeriye attı.
-Haydi David! Ne diye beni tanımamış gibi davranıyorsunuz? Şu dosyaya bir bakın.
Adamın cevap vermesini beklemeden, eliyle kapıyı itip içeri girdi. Paketi adama uzattı:
-Alın işte dosya.. Çok kıymetli bir bilgi...
Adam nihayet konuştu, kızgın bir sesle:
-Ne oluyor size? Gecenin bu saatinde ne diye beni rahatsız ediyorsunuz? Yarını bekleyemediniz mi ?
Valeria kapıyı kapattı:
-Yapmayın, Bay Marshall! Bilirsiniz, açlık ve borçlu beklemez.. Acele olarak bu işten sıyrılmalıyım...
Adam elini uzattı, paketi aldı:
-Sizin elleriniz titriyor!... Yüzünüz de sararmış... Yoksa hasta mısınız?..
Valeria kısık bir sesle:
-Evet! dedi, günlerce böyle bir sıkıntı yaşarsanız, sizde sararırsınız!..
Adam bu sözlere inanmış göründü. Elindekini göstererek:
-Nedir, bu ?
-Dedim ya.. Bir dosya.. Çok önemli bilgiler içeriyor...
-Ne diye, böyle sarıp sarmalamışsın ?
Adam, paketi açıp içindekine bakmak için, arkasını dönüp pencereye doğru yürüdü.
Tam zamanıydı. Vakit kaybetmeye gelmezdi. Valeria, sol elini mantosunun altına götürdü ve bıçağın sapından tuttu.
Adam paketi çözmeye uğraşıyor; bir yandan da söyleniyordu:
-Bu kadar sarıp sarmalayacak ne var, be çocuk?
Sonra, tehlikeyi sezmiş gibi, başını çevirdi. Aynı anda bıçak havaya kalktı. Fakat hemen inmedi... Valeria bir anda bütün kanının çekildiğini ve kollarının uyuştuğunu hissetti.Baltayı neredeyse taşıyamayacak, düşürecekti... Bu hal, ancak bir iki saniye sürdü. Sonra bıçak hızla adamın tepesine indi. Adam hafif bir çığlık atarak yere düştü. Her zaman olduğu saçları taranmamıştı ve dağınıktı. Bıçağı havada gördüğü zaman, dehşet ve korkudan gözleri irileşmiş, elleriyle başını korumak istemiş;fakat buna vakit bulamamıştı. Adamın yerde debelendiğini gören Valeria, bütün gücüyle, birkaç defa daha bıçağı adamın boğazına soktu. Etraf kan gölüne dönmüştü. Artık hareket etmediğinden emin olunca, bıçağı yere bıraktı. Adamın üzerine eğildi. O kadar soğuk kanlı hareket ediyor ve öylesine tedbirli davranıyordu ki, sonraları bunu hatırlayarak kendisi de şaşırmıştı... Bıçağı yere koyarken, kanlara bulaşmayacak şekilde biraz uzağa koymayı ihmal etmedi. Adamın üzerine eğilirken de aynı dikkati gösterdi.Elini anahtar cebine sokarak bir tomar anahtar çıkardı. Anahtarlar eskisi gibi çekil bir halkaya dizilmişti.Elinde anahtar tomarı olduğu halde, dosyaların bulunduğu odaya koştu. Çekmeceye uygun anahtarı bulmaya çalışırken anahtarların çıkardığı madeni sesten rahatsız oldu. Vücudunu bir ürperme sardı. O anda her şeyi bırakıp kaçmak istedi. Fakat bu duygu çok kısa sürdü. Yerini başka bir duygu, daha doğrusu başka bir korku aldı. Ona öyle geldi ki, adam hâlâ yaşıyor ve kalkıp bağırarak apartmanı ayağa kaldıracaktır.Hızlıca içeriye doğru koşarak bıçağı bıraktığı yerden aldı ardından bıçağı havaya kaldırdı. O anda adamın yuvalarından fırlamış gözleri dikkatini çekti. Hareketsiz ve yüzü çarpılmış bir halde yatıyordu. Başı, alnının ortasına kadar ikiye ayrılmış; bir tarafı da iyice ezilmişti...
Artık şüphesi kalmamıştı; adam tamamen ölmüştü. Bıçağı indirdi. Tekrar dosyanın bulunduğu odaya döndü. Anahtarları almak üzere iken, elinde bıçak ile birlikte geldiğini farketti:
-Aman Tanrım! Yoksa ben çıldırıyor muyum?
Bıçağı dolabın yanına koydu. Anahtarları yeniden denemeye başladı; fakat hiçbiri çekmecenin kilidine uymuyordu. Birden dişli ve diğerlerinden büyük bir anahtar bulunduğunu gördü.
-Kasanın anahtarı bu olmalı... diye düşündü; ama kasa nerede?
Böyle adamların rahat uyuyabilmek için değerli eşyalarını yatak altlarında sakladığını hatırladı.
-Kasa da karyolanın altında olmalı... dedi içinden.
Karyolanın yanına gelip yere çömeldi; elini ileriye doğru uzattı. Yanılmamıştı. Eli bir sandığa değmişti. Kulpundan tutup çekti. Kapağı kubbeli ve kenarları çelik çivilerle çevrili, kırmızı maroken kaplı, sağlam bir sandıktı bu. Kilidi de dişli idi.
-Demek çıldırmamışım... Kafam hâla çalışıyor.. diye sevindi.
Dişli anahtarı sandığın kilidine soktu; çevirip açtı. Kapağı kaldırdı. En üstte, beyaz bir örtüye sarılı, siyah renkli bir ceket bulunuyordu. Onun altında bir
gömlek çıktı. Sonra bir kazak.. Dosyası yerine, eski püskü kıyafetleri görünce kan beynine sıçradı.. Kıyafetleri, çaputları dışarı çıkarıp sandığın dibine ulaştı. Kırmızı, siyah, mavi renkte birbirlerinden rahatlıkta ayırt edilecek şekilde hazırlanmış dosyalar buldu. Eline geçirdiğini incelemeye başladı fakat hepsini incelemeye fırsat bulamadı. Birden, adamın ölüsünün yattığı odadan bir ses geldiğini duydu. Nefesini kesip dinledi. Sanki birisi geziniyordu. Gerçekten biri mi vardı; yoksa ona mı öyle geliyordu? Tekrar dikkat kesilip dinledi. Bir ölü gibi sessiz bekledi.Fakat çık çıkmıyordu.Derken hafif bir çığlık duyuldu. Sonra yine aynı sessizlik... Valeria, bıçağı kaptığı gibi, adamın bulunduğu odaya fırladı. Bir anda Chole ile göz göze geldi. Kızcağız, elinde kocaman bir kutu , amirinin ölüsü başında, öylece kalakalmıştı. Yüzü bembeyazdı. Valeria'yı görünce dudakları gerildi; tir tir titremeye başladı. Ağzını açmak ve bağırmak istedi; fakat değil bağırmak, nefes almakta bile zorluk çekiyordu. Katil, hiç düşünmeden bıçağını kaldırdı. Chole kendisini korumak için kutuyu fırlatarak, silahını almaya çalıştı. Öylesine korkmuş, öylesine şaşkındı ki, bıçak tepesine doğru inerken, refleks olarak sadece gözlerini kapatabildi... Hareketsiz durması bıçağın tam hedefini bulmasını kolaylaştırdı. Zavallı, hızlı bir şekilde yere yıkıldı.Hiç hesapta olmayan bu ikinci cinayet, Valeria'nın planını alt üst etti. Büyük bir korkuya kapıldı. Dosyasını ele geçirmeyi unutmuş, bir an önce buradan kaçıp kurtulmayı düşünüyordu... Bıçağı hâlâ elinde idi. Kaçmak için yeterli zamanı olup olmadığını düşünmeden mutfağa gitti. Tezgahın önünde içi su dolu bir kova gördü. Bıçağın ağzını ve sapını su ile yıkadı. Bıçağı bir kenara koyup ellerini yıkadı. Tezgahın üzerinde kırık bir sabun parçası duruyordu. Sabunu aldı; ellerini sabunladı. Sabunlu elleriyle ayakkabısına, eteğine ve kollarına bulaşan kan lekelerini sildi. Pencerenin kenarına gidip, ışıkta üstünü başını kontrol etti. Eteğinin ucunda ve ayakkabılarının yanlarında hâlâ bazı kan izleri vardı. Geri dönüp bunları iyice temizledi. İpte kurumaya bırakılmış bez parçalarını aldı. Ayakkabılarını ve bıçağı bunlarla güzelce kuruladı. Bıçağı ışıkta kontrol etti. Üzerinde hiçbir kan izi kalmamıştı. Sadece sapı biraz nemli idi... Bütün bunlar, normal bir insanın yapacağı şeyler değildi. Cinayet yerinde, bir saniye bile beklemek onu ele vermeye yetebilirdi.Birden kendine gelir gibi oldu:
-Aman tanrım! Ben ne yapıyorum? Kaçmalı! Kaçmalı! diye inledi. Kapıya yöneldi. " O da ne?" İçeri girmek için zilin çaldığı kapı açıktı. Yarıya kadar açık, öylece duruyordu...
Çıldıracak gibi oldu. Kapıya doğru atıldı. Kapattı ve derhal arkadan kilitledi...Birden çaresizliğine ve ahmaklığına kızdı:
-Ben ne yapıyorum? Kendi kedimi kapana kilitliyorum!...
Kilidi gerisin geri çekip, kapıyı açtı. Merdivenleri dinledi.Aşağıda, muhtemelen ana kapının avluya bakan tarafında, iki kişi bağıra bağıra tartışıyorlardı.
-Kim bunlar? diye homurdandı Valeria ve beklemeye başladı.
Çok geçmeden kavgacıların sesi kesildi.
-Gittiler galiba...
Tam merdivenlerden inmek üzere iken, bir kat aşağıda biri şarkı söyleyerek aşağı inmeye başladı.
-Kahretsin, ahmak herif! Şarkı söyleyecek başka yer bulamadın mı?
Kapıyı kapattı ve dosyalara tekrar göz atarak içlerinden kendi dosyasını aldı. Yüreği gittikçe hızlı atıyor, nefesi daralıyordu.
-Ah! Acaba buradan kurtulabilecek miyim?
Derken, dış kapının kapandığı işitildi. O da gitmişti. Tekrar etraf sessizliğe büründü.
-Tam zamanıdır... Kaçmalıyım... Kaçıp kurtulmalıyım...
Kapıyı açtı, aşağıyı son bir defa daha dinledi. Ayağını dışarı atarak hızlı bir şekilde merdivenlerden aşağıya doğru inmeye başladı.Avluya çıkınca etrafına baktı. Kimsecikler yoktu. Hızla kapıdan çıkıp, sokağa fırladı. Birkaç adım sonra sola saptı. Yorulduğundan değil, korku ve heyecandan nefes nefese kalmıştı. Koşacak gücü kendinde bulamıyordu:
-Bir kapı aralığına veya bir duvar dibine sığınsam mı acaba?
Sonra:
-Hayır!Dedi.
-Bıçağı bir kenara fırlatıp suç aletinden kurtulsam?
-Hayır, başımı belaya sokmuş olurum... dedi.
Aynı anda, bıçağı mantosunun altına saklayıp yürümeye devam etti.
-Taksiye binsem, eve daha çabuk varırım...
Kendi kendine kızdı:
-Ne aptalca bir düşünce!
Yüzünden ter boşanıyordu, Atkısı sırıl sıklam olmuştu.Zoraki adım atıyordu.
Kanalı geçerken iki kişiyle karşılaştı.Adamlar onu birbirine göstererek:
-Kadına bak amma da içmiş! dediler...
Tanıdık kimselere rastlamamak için evine başka bir yoldan gitmeyi, her nasılsa akıl edebildi. Çok yorgun ve bitkin olduğu halde, bir kaviz çizerek, arka yollardan eve ulaştı.

[right][b][color=red]Wayne`nin yazım aşamasında olduğu "Costello Tarihi" adlı biyografi tarzı kitapta "Valeria Costello" başlıklı sayfa.-6, tarih bilinmiyor."[/color][/b][/right]