Notes

[center][img]https://i.hizliresim.com/VMBagr.png[/img][/center]

[b][color=red]Costello Nedir?[/color] Costello, Wayne`nin hapis yıllarında yanında bulunan yönetiminde Carl Costello`nun bulunduğu bir ailedir. İtalyan olan bu aile İtalya`da Wayne`nin hayatını bir çok kez kurtarmıştır. Wayne ise yakın zamanda ölen Valeria Costello için bir yazı yazmıştır. Yazısı 1999 tarihinde yasaklı kitaplar arasında en üst sıradayken 2005 yılında serbest hale getirilmiştir.[/b]


[center][b][color=red]Valeria Costello - Episode I[/color][/b][/center]

[b]Çok sıcak bir temmuz akşamıydı. İkinci katta ki oda, fırın gibi yanıyordu. Dışarı çıkmak, biraz temiz hava almak ve nehir kenarına oturup serinlemek istiyordu. Kapıdan çıkacağı sırada, abisi ile karşılaşmaktan korktu.Odasından bir kaç aydır pek dışarı çıktığı söylenemezdi. Ne zaman dışarı çıksa abisinin iş arkadaşlarının tehdid dolu bakışları ile karşılaşıyor; utancından ne diyeceğini şaşırıyordu.
Üç-dört ay öncesine kadar her şey yolunda gidiyordu. Babasının kaybının ardından, abisinden başka hayatta kimsesi kalmamıştı. Abisi aileyi toparlamak adına babasından geriye kalan bütün işlere yoğun bir şekilde atılmıştı.Valeria'da abisinin istediği gibi bir kardeş olabilmek için elinden geleni yapıyordu.
Fakat, birden işler öyle ters gitmeye başladı ki; hem polisin baskısı artmış, hemde eski ortaklardan abisi istediği desteği alamamaya başlamıştı iş alanlarının çoğunu kaybetmişlerdi. Kötü birşeyler olduğu muhakkaktı. Düşkünlüğün ağır pençesi, yalnızlığa da beraberinde getirdi. Ne fakültedeki dersleri takip ediyor, ne bir kimse ile görüşüyordu.
Aniden dudaklarında alaycı bir gülümseme belirdi. Artık hiç kimseden ve hiçbir şeyden korkmadığını hissediliyor; buna kendisi de şaşırıyordu.
Daha önce gürültü etmemek için kedi gibi indiği merdivenlerden, bu sefer zengin ve kendine güvenen bir ev sahibi gibi serbestçe indi. Valeria'nın inişini duyan ve her seferinde karşısına asık bir suratla çıkan ev çalışanları, nedense görünmemişti.
Valeria bir kere daha güldü:
-İşte bütün mesele bu! diye mırıldandı... Cesur ve utanmaz biri oldun mu, senden çekinirler!... Bütün yumruklar korkak, beceriksiz ve namuslu insanların tepesine iner...
Bir süre aracıyla ilerledikten sonra arabasını park ederek yürümek istediğine karar verdi. Los Santosluların çok iyi bildiği, pis ve ekşi kenar mahalle kokusu, sıcağın da tesiriyle dayanılmaz bir hal almıştı; ama Valeria'nın buna hiç aldırış ettiği yoktu. Etrafta ki barlardan sarhoş nârâları yükseliyordu. Zihni öylesine meşguldü ki, hiçbir şey duymuyordu.

İnce yüz çizgileri ve güzel mavi gözleri, esmer teni ve biraz uzun boyu ile güzel ve nârin bir gençti. Fakat öyle kötü giyinmişti ki, görenler onun bir Costello olduğuna inanmazlardı.Kaldırımda dalgın dalgın yürürken; yanından, içinde sarhoş yüklü, nereye ve niçin gittiği bilinmeyen bir minibüs geçti. Sarhoşlardan biri eliyle onu göstererek avazının çıktığı kadar bağırdı:
-Hey, sen! Fötr şapkalı fahişe! Şarap parası bulamamış isen, bize takıl!
Valeria, sarhoşun hakaretine değil; başka bir şeye kızdı:
-Lanet olsun! Bunu nasıl da düşünemedim?.. Başımda ki bu şapka ile nereye gitsem tanırlar... İhmal edilen ve hesaba katılmayan en küçük bir ayrıntı, suçluyu ele verir... Hani her şeyi en ince teferruatına kadar plânlamıştın? Budala, sen de! Sen kim, o işin hakkından gelmek kim?..
Gerçi, şimdilik sadece "deneme" için gidiyordu. Öyle bile olsa çok dikkât etmesi gerekiyordu:
-Bu paçavraların üstüne, Fötr şapkası değil; ancak bir dilenci kasketi yakışır... diye mırıldandı.
Kanal boyunca yürüdü. Büyük bir binanın önünde durdu.Böyle tehlikeli bir işe nasışl olup da karar verebildiğine kendisi de inanamıyordu; ama artık bir kere karar vermişti ve mutlaka gerçekleştirmeliydi. Bütün geleceği buna bağlı idi.Heyecandan kalbi duracak gibi oldu. Küçük küçük dairelere bölünmüş ve kiraya verilmiş bulunan bu evde, aşçı kadınlar, hizmetçiler , terziler, işçiler ve çeşit çeşit insan oturuyordu. Evin iki kapısı vardı ve giren çıkanların gürültüsü hiç eksik olmuyordu.Ana kapının önünde, böyle kararsız beklemesi hiç de uygun değildi. Dairelerin hizmetini gören üç kapıcı vardı. Bunlardan birine rastlayabilirdi. Hızla ana kapıdan girdi. Kimseye görünmeden yana saptı. Burası gündüz bile karanlıktı. Yandaki evin gölgesi ışığı engelliyordu. Küçük bir servis merdiveni vardı ve buradan her kata kolayca girmek mümkündü. O, bütün bu teferruatı, önceki gelişlerinde öğrenmiş; plânını buna göre yapmıştı.Dördüncü kata çıktı. Heyecanı iyice artmıştı:
-Daha işin denemesinde iken böyle korkarsam; gerçeğini nasıl yaparım? diye kendi kendine kızdı.
Sahanlığa çıktığı sırada gürültüler duyup irkildi. Dikkât edince, hamalların bu kattaki dairenin birinden eşya çıkardıkların ıgördü.
-Demek asker emeklisi, Alman taşınıyor... diye düşündü.
Bu oldukça iyi bir gelişmeydi. Asker emeklisi taşındığına göre dördüncü katta, içinde oturulan yalnız "İstihbarat Sorumlusu"nun dairesi kalıyordu.Hamallar aşağı inince, derin bir nefes aldı. Birkaç adım ilerledi. Adamın kapısının önünde durdu. Titreyen elini zile götürüp bastı. Zil, sanki bakırdan değil de tenekedenmiş gibi tok sesler çıkararak çınladı. O, planını yaparken, bu zilin sesini de hesaba katmamamıştı. İşte küçük bir ayrıntıyı daha kaçırmış oluyordu. Bütün vücudu, hücrelerine kadar, titredi.
Kapı hafifçe aralandı. Kapı aralığından, sadece, adamın kendi gibi parlayan gözleri göründü. Hamallar dönmüş ve sahanlıkta belirmiş olduklarından, adam çekinmeden kapıyı ardına kadar açtı. Valeria, kapının eşiğinden adımını atarak, mutfaktan tahta bir bölme ile ayrılan hole girdi. İstihbaratçının bağlantılarını burada kabul ettiğini biliyordu. Onun böyle teklifsizce içeri girişi, eski bir bağlantı olduğunu belli ediyordu. Adam, yine de, şüpheli bakışlarını Valeria'ya dikmiş, hiçbir şey söylemeden öylece bakıyordu. Hayret edilecek bir şey varsa, o da Valeria'nın artık hiç heyecan duymuyor olması idi... Buna kendisi de inanamıyordu; ama işte gerçekti.

Adam, uzun boylu, çelimsiz, sıska bacaklı, sivri burunlu, yassı alınlı, tilki bakışlı bir görünüşe sahipti. Altmış yaşında olmasına rağmen, daha ihtiyar gösteriyordu. Sık sık solumasından ve derin öksürmelerinden hastalıklı olduğu anlaşılıyordu. Kim bilir kaç aydır tarak yüzü görmeyen uzun ve kıvırcık saçlarıyla büyücülere benziyordu.Valeria, daha nazik davranması gerektiğini hatırlayarak, hafifçe eğildi:
- Adım, Valeria! dedi; Michael Costello'nun kardeşiyim birkaç ay önce yine gelmiştim.
Adam gözlerini ondan ayırmadan tane tane konuştu:
-Evet! Hatırlıyorum, çok iyi hatırlıyorum. Söyleyin bakalım, yeni bilgiler vermeye mi geldiniz ?
-Ne yazık ki, hayır!
-Ya! Demek öyle? O halde niçin geldiğinizi sorabilir miyim? Birinci iş için verdiğim müddet doldu ve üç gün de geçiyor...
-Biraz sabredin, yakında onu tutuklatacak ve beni ailenin başına getirecek bilgileri size fazlasıyla söyleyeceğim.
Valeria bunları söylerken, bir yandan da etrafı kolaçan ediyordu. Adam, kahkaha atmak için ağzını açmıştı ki; boğucu bir öksürük nefesini keserek buna fırsat vermedi. Boğazına biriken balgamı zorla yuttuktan sonra konuştuk;
-Geçiniz efendim! Biz böyle palavraları çok dinledik.. Birinci işinizin müddeti dolduğuna göre, İstediğim zaman elimde ki bilgiler ile sizi tutuklayabilirim; bu benim kanuni hakkım. Gelelim ikincisine.. Anlatın bakalım nasıl olacakmış ?
Adam, Valeria'nın uzattığı paketi aldı. İncelemek üzere iç odaya geçti.
Valeria:
-Burası dairenin ikinci odası olmalı... diye düşündü. Hem dosya, hem de yatak odası..
Adam, biraz sonra geri döndü. Elindeki paketi göstererek:
-Siz, Costello takımı hep böyle eften püften şeylerle gelirsiniz... dedi.Şu bilgili sokaktan çevirdiğim ilk adamdan bile alınabilir...
Valeria öfke ile bağırdı:
-Ne! Sizde hiç insaf yok mu? Elimden gelenin en iyisini yapmaya çalışıyorum!
Sonra, birden bire yumuşadı. Yapacağı işi düşünerek:
-Sayın David Marshall! Lütfen insaflı olun.. Abimden söz ediyoruz, benim geriye kalan tek ailem. Biraz daha zaman verin yeter. İstediğiniz bilgiyi fazlası ile birlikte getirip size vereceğim.
-Pöf! Hep aynı teraneler; bıktım sizden! Sizinde şehirden gitme şartınız ile; işinize gelirse...
Valeria, adamın boğazını sıkmamak için kendisini zor zapteti. Kaba ve sert bir ssle:
-Peki! dedi, öyle olsun... En kıza zamanda gerekeni yapacağım!..
Adam sırıtarak elini cebine soktu; bir tomar anahar çıkardı. Arkasını dönüp, kasanın anahtarını seçti. Tekrar iç odaya girip kapısını kapadı. Holde bir başına kalan Valeria, dikkatle kulak kabadarttı. Adamın anahtarla çekmeceyi açtığı duyuluyordu.
-Benimle ilgili dosya yatağının başucunda olmalı... diye geçirdi içinden. Hımmm.. Demek anahtarları sol cebinde taşıyor... Hepsi bir arada ve çelik bir halkaya takılı... Bir tanesi çok büyük ve ağzı dişli..... Kasanın anahtarı bu olsa gerek...
Adam geri döndü.
-İşte gerekli konuşmaları kaydetmen gereken ses kaydınız, efendim! Madem dosyanızın işleme konulmasını istemiyorsunuz acele etmelisiniz.
Valeria itiraz etmedi; kayıt cihazını alıp cebine koyarken:
-David Marshall! dedi, eğer beklediğim haber gecikirse; size daha kıymetli bir şey getireceğim... İşlerini not ettiği bir dosya. İşinize yarayacağına eminim...
-Hele siz dosyayı getirin bakalım... O zaman konuşuruz.
Valeria, gitmek için izin isterken, elinden geldiğince serbest davranmaya çalıştı.
-İzninizle efendim... Siz evde hep yalnız mı oturursunuz? Görev arkadaşlarınız gelmiyor mu ?
Adam kaşlarını çattı:
-Arkadaşlarımdan size ne, efendim!
-Hiç, öyle sordum işte... Afedersiniz, kötü bir niyetim yoktu, Arrivederci , David Marshall!
-Unutmayın! Bir ay sonra ya bilgileri getirirsiniz; ya da dosyanızı işleme koyarım.
-Merak etmeyin, efendim. Bilgileri getirip dosyamı sizden alacağım. Tutuklanmayı hiç istemem.
- Siz bilirsiniz! Güle, güle!

Valeria, korkunç bir fikir perişanlığı içinde dışarı çıktı.Aklından geçirdiği dehşetli sahneler, kalbini cendere gibi sıkmış, zor nefes alıyordu.
Merdivenden inerken:
-Aman tanrım! diye inledi... Aklımdan geçen bütün bu şeyler ne korkunç? İmkanı var mı? Ben, düşündüğüm ve bir aydan beri planladığım bu şeyleri yapabilir miyim? Ben ve aileme ihanet etmek...
Meğer, yüreğim nasıl da kötülüğe müsaitmiş?...[/b][/right]

[hr]

[center][b][color=red]Valeria Costello - Episode II[/color][/b][/center]

[b]Valeria, alışveriş dönüşünde, yatağına uzanmış; soyunmayı bile akıl edemeden uyuyup kalmıştı. Sabah saat onda, Valeria'nın odasına giren Maria:
-Hâlâ uyuyor... diye mırılkandı.
Hizmetçi kız, özenle hazırladığı kahvaltıyı getirmişti