Notes

BÜYÜKLÜĞE DAİR
Alnımdan ter damlaları süzülüyordu. Otomobilin ibresinin 120'yi gösterdiğini gördüğümde sağ tarafımda üzerine kıpkırmızı bir çarpı atılmış "İzmir" levhasını geride bıraktığımı fark ettim. Dudaklarımdan art arda aynı cümle dökülüyordu : "Bu şehri terk ediyorum, bu şehri terk ediyorum."
18 sene önceydi İzmir ile, içinde bulunduğum ilk şehir ile tanışmam. Benimle beraber, sadece birkaç sene kardeşlik edebildiğim üç çocuğa sahip bir memur ailesinin, ortanca çocuğu olarak ne süslü, ne de yoksun evinde büyürken öğrenmiştim İzmir'i. Daha, ölüm kavramının var olduğunu öğrenebilmek için gerekli olan yaşamı, nefes alışımı kavrayamadan iki kardeşim de dikkatsiz bir kamyonun altında kalmıştı. O günün akşamında, neden evin genellikle boş olan bir odasında toplanıldığını, ve toplananların dağınık yüzlerini anlayamamıştım. Belki de ölüm, o günlerde benim için sadece boşalan oyuncakların bana kalması kadar basitti.
Annemin aksine babam, kafamda canlandırabildiğim en uygun tanrı adayı kadar otoriter, ve sorgulanamazdı. Evin holündeki paltosu, pek de memnun olmadığım bir saygı göstermek zorunda kalmama yetiyordu. Fakat büyüyordum, ve eve girip ayakkabılarımı fırlattığımda, artık onun paltosunun asılı olup olmadığına dikkat etmiyordum. Babam büyük olabilirdi, ama İzmir, ama duygularım, daha büyüktü şüphesiz. Neden sırf babam diye ona uymalıydım ki, hem de kendi duygularımın beni uymam için dürtüp durduğu bambaşka birisi varken.
Bambaşka birisi, evimin içinde şiddetli fırtınalar koparttırabiliyor, annemi gözyaşlarına boğdurabiliyor, kendimi ise babamı bana bağırırken buldurabiliyordu. Ama olsundu, benim duygularım bunun aksini mi istiyordu sanki?
Lisenin son dönemleri; yağmurun altında, başım eğik, bir yere bile gidip gitmediğim belli olmayan şekilde eve yürürken söylemişti içimden bir ses kafamı kaldırmamı. Yağmurun altında, eğer ağladığı belli olmasın diye değilse, ne diye kaldırsındı ki bir insan başını? Nedensizliğin ortasında, nedensiz şekilde nefes alıp verirken ve nedensizce de eve gitmek için uğraşırken, nefes alıp verişim için bir neden buluvermiştim. Simsiyah, ıslanmış saçlarından damlayan damlalar, karanlık bir mağaranın tepesinden damlıyormuşçasınaydı. Saçlarına ise zıttı bembeyaz teni, sırtında çantası, gittiği yolu kıskanmıştım. Ufak tefekti, babama hiç benzemiyordu, ve ürkekti adımları.
Sonraki günlerde, ki o günler de sağanaktı tahmin edersiniz, onu bekleyip, geçeceği saate kadar, gittiği yolla kavga ediyordum. O günlerin birinde, yosun yeşili gözlerinin beni görmesi gibi imkansız bir şey gerçekleşmişti. Böyle tanışmıştık işte. Böyle tanışmıştık ve o günlerdeki yağmurlu hava, hayatımın onunla tanışmamdan önceki halinden farklı değildi. Birdenbire gittiği yolla dost oluvermiştim, birlikte üstünde gidebildiğimiz için.
Günlerimiz böyle geçiyordu; ne onun, ne de benim babam büyüklükleri konusunda ısrar etmekten vazgeçmiyorlardı. Buluşamıyorduk, sadece okullarımızdan dönerken o minik yol parçasından onu yolcu edebiliyordum, ve eve biraz olsun geç döndüğümde ise, babamın gerçek büyüklüğü, yani duyguların büyüklüğünü bir gün daha kavrayamadığını anlıyordum, ve ısrar etmiyordum bana vurmaması konusunda, çünkü ne anlatsam boştu yağmurlu havalarda paltosunu giyip kaçan birine.
Fakat biliyorduk bir gün kurduğumuz hayallerin, kurguladığımız evrenlerin güneşli bir günün altında bizimle birlikte olacağını. Biliyorduk kaçacağımızı, dünyalarından, İzmir'den. İzmir artık güzel değildi ki, istediğimi bulmuştum ben.
Yağmurlu bir gündü, en şiddetlisinden. Nefret edilesi bir sebepti yağmurdan, onun gözlerine bakmakta zorlanmak düşen damlalardan. Gülüyordu ama içi gözlerinin, hala inanamıyorum ama, bana bakmaktan. Uğurlamak onu dostumuz yoldan, izlemek süzülüşünü, avuçlarımdan. Sola bakmak aniden, içimden gelen ikinci sesle. "Dur!" diye bağırmak, ama duyuramamak yağmurun sesinden. Damlalardan görebilmek silik silik, altında kalışını onun bir kamyonun, ve anlamak ölümü, duygularını yitirdiğin en acılısından.

Özgür Aydın SARICIOĞLU
02.11.2018