Notes

Zaman ilerledikçe düşüncelerim buz kütlesine hapsoluyor ve bu hapis ruhuma zarar veren soğuk acıya dönüşüyor.
Kendimi uzun bi süre kaybetmiştim, hislerim ve benliğim susmuştu.
Buz ise kontrolü eline aldı ve kendi acısından sürekli kaçmaya çalıştı.
Ben bunların hepsiydim. Ben kendimi buza hapsetmek istemişken, bir ses ele geçirdi beynimi.
Her saçmalığın arasında o ses git gide artıyordu.
O ses buzları parcalamak yerine tazelediginde, arzularım ve isteklerim acıya adapte oluyordu.
Devasa çevremde sesleri yalnizca ben duyuyordum. Gosterdiklerimse anlayamıyordu.
Buda beni kendimi aramaya itekledi, ben neydim?
Hasta mıydım acaba?
Yada kendimi hasta olmaya mı koşulluyordum?

--
Sokaklar kar ile dolmuş taşmış ve o ıssız sokakta tek başına ilerliyordu. Yanindan geçtiği villaların üzerine etrafana karanlık saçan simsiyah ağaç kökleri dolanmıştı. Camlardan içeri baktığında insanlar sofrasında oturmuş ve kadeh kaldırmışlardı, lakin kimse birbiriyle konuşmuyordu. O yaklaştı, yaklaştı ve camın buhusunu silerek daha net baktı. O sıra kadeh kaldırmış insanlar sadece kafalarını cevirerek ona baktı, gozleri karanlik saçıyor ve karanlık damlalar akıyordu. Bi süre bakıştılar ve hepsi yavaş bir şekilde kasılarak sırıtmaya başladı.

Insanlar sırıttıkça gözyaşları artıyordu. O şoklu bir şekilde kendisini sokağa attı. Ne olduğunu anlayamıyordu. Güneşe kafasını kaldirip baktığında güneşin aniden buzul kutleler içine girdiğini farketti. Üşümeye başlamıştı. Donuyordu!

Koşmaya başladı telaşla, nereye koştuğunu bilmeden.
Her evin yanından geçerken camlardan içeri korkuyla bakiyordu.
Kimi evde insanlar film izliyor kimisinde oyun oynuyorlardı.

Bi süre sonra yüksek bir ses patladı ve içine tuhaf bir his kaçtı.
Artık koşmaktanda korkuyordu ve sabit durarak etrafına bakmaya başladı.
O an korkusu en üst safhaya çıktı çünkü baktığı her camda donuk insanlar ona öfkeyle bakıyordu. Artık karanlık yanlızca gözlerinden değil, öfkeli ağızlarından da fışkırıyordu.
Dizlerinin üstüne çöktü ve düşünmeye çalıştı.
Neredeydi o?
Bir ses yükseldi içinden, olumsuzluk akıyordu zihninden, demir atmıştı mutluluğu en ıssız denizden.

Ses senfoni gibi yükseliyordu. Durmuyordu.
Bi süre sonra kulakları patlayacak duruma gelmişti.
Ve büyük bir patlama sesinin daha ardından ayağa kalktı. Kısık bir ses duydu içinden ve ağzı tekrarladı; "deli miyim ben?".