Notes

Bazen gözleriniz sağlığında mı diye düşünmeden edemiyorum. Dur, gitti mi gözleriniz ayrı bir yere? Bastınız mı o düğmeye, yandı mı telefonunuzun o melun ışığı? Yanmasın yahu, yanmasın. İki dakika bir şey anlatacağız şurada, paşaya kelle götürür gibi Fizan'a Fizan'a mesaj götürüyorsunuz. İşte ben de tam bunu anlatacağım burada. Yazarın çaresizliğini, endişesini. Biliyor musunuz, biz siz bunları okurken aslında burada mısınız bilemiyoruz artık. Dikkatiniz bizde mi, yaptığımız ufak çalımları ve nükteleri fark edebiliyor musunuz, bilemiyoruz. Alın size Bilişim Çağı'ndaki yazarın sorunsalı!
Kendimle övünmeme yeter, sizden biri gibi hissedebilmeme yeter mi bilmem, ama ben yeraltı gudubeti metronun içinde telefonlarınızın sinyalinin çekmediğini biliyorum. Geçenlerde yine kullanmak zorunda kaldım şu toplu mezar ulaşımını. "Yine iyi, kitap okuyan daha fazla kişi görüyorum" derken bu kitap okuyanlardan bir genç bana nispet yaparmışçasına iki avcundaki kitabı tek eline verdi, telefonunu çıkardı, gözlerimi yakacak denli rengarenk bir şey açtı ve sağa sola parmaklarını savuşturmaya başladı. İçimden "ulan metro bu metro, bu meret nasıl çalışıyor, bu mereti burada bile neden çıkarıyorsunuz!" diye bağırmak geçmedi değil sayın okuyucum, lakin sabrettim. Kitap da Oğuz Atay'ındı, imrendiğim bir adamındı.
Ey pek saygıdeğer okuyucum, Oğuz Atay'a bunu yapan bana neler yapmaz! Korktum yahu, vallahi korktum. Kimsenin kelimelere, kelimelerin birleşimlerine saygısı kalmamış diye düşünüyorum bazen. Sen yapmazsın böyle bir şey, değil mi benim güzel okuyucuğum? Yapma okuyucuğum, yapma. At şu mereti elinden uzağa o güzel kokulu kitapları gözüne iliştirince, ver dikkatini, gel bizimle. Can okuyucum benim.