Notes

"ASOSYAL" DEVLET

Birkaç gün evvel, Batman'ın Diyarbakır Caddesi üzerinde, karton toplayıcılığı yapan bir miniğin annesine "Anne, üşüyorum" diye yakarmasını duyan Kübra Epatay, bu trajediye kayıtsız kalamadı. Mont alabilmek için gerekli olan parayı kazanmak üzere bir iş görüşmesine giden Kübra Epatay, üzerindeki montu çıkarıp çocuğa giydirdi. Ben, kendisini, gösterdiği bu yüksek insani davranışından dolayı tebrik etmekle mükellefim sanırım. Fakat hepsi bu kadar da değil, o anları “'Anne, üşüyorum' cümlesini duyduktan sonra yürümeye devam ettim fakat önüme sanki bir duvar örüldü. Geri dönüp üşümesin diye çocuğa montumu verdim." şeklinde anlatan Kübra, çocuk ve ailesi için bir yardım kampanyası başlatmış, ve dahi hedefi olan sıcak bir evi ve çocuklara okul malzemelerini onlara ulaştırmayı başarabilmiş. Ortaya da halisanelik ve mutlulukla gülümseyen çocuklar ve yüzlerindeki çizgileri utançla şekillenmiş, bir o kadar da borçlu ve müteşekkir hisseden anne ve babanın yeni evlerindeki ilk fotoğrafları çıkmış.

"Anne, üşüyorum" diye yakaran başka bir çocuk kalmadı mı şimdi? Sokakta yürürken duyabileceğimiz tüm "Anne, üşüyorum"ları duyduk mu? Hiç sanmıyorum. Öyleyse her gün kulaklarımızı kabarta kabarta mı gezmeli, arşınlamalı sokakları? Çocukları, çocuklarımızı bu soğuk Ocak günlerinde sıcak bir yuvaya kavuşturma kutsallığını şansa bırakmamalıyız. O zaman koca koca ciltli ciddi kitaplarda sosyal olarak geçen devletimiz, olabildiği en sosyal haline bürünmeli ve çocuklarımızı, aileleri soğukta montsuz, çöpe eğilip kartonları zar zor katlamak zorunda bırakmamalı, düzgün istihdam şansları yaratmalı ve hiçbir baba utançla kameralara bakmamalı. "Devlet baba", çocuklarını annelerine üşüyorum diye çaresizce yakarırken bir başlarına bırakmamalı.

Benim buradan, elimden, Kübra Epatay'a tüm güzel insanlar adına teşekkür etmekten ve sokakta kulaklarımı ücralara kabartırken "ilgisiz makam"lara sövmekten başka bir şey gelmiyor ne yazık ki. Sosyalleşelim.