Notes

Başını kaldırdı ve masanın üzerindeki ilaç kutularına baktı. Eline alıp tek tek salladı hepsini, içinin boş olduğundan emin olmak istiyordu. Emindi artık, bomboştu. 28 yılın verdiği darbeyle sandalyesine düştü. Son kez inceledi kızının dünyaya geldiği odayı. İki yaş aktı gözlerinden. Birisi mutluluk, diğeriyse hüzün gözyaşıydı. Mutluydu çünkü ilik yetmezliğinden ölen kızıyla buluşacaktı artık, hüzünlüydü çünkü geride kocası kalacaktı. Bir başına bırakıyordu onu ve kızının acısına zor katlanan o güzel adamı, şimdi dik yokuşlu acılara sürüklüyordu. Ama olmuyordu, tahammül edemiyordu yaşamaya. Hayat işkenceye dönmeye başlamıştı. Bir filmde görmüştü. İçine fare koyulmuş demir bir kova, işkence edilecek adamın karnına bastırılıyordu, hiçbir açık nokta bulunmayacak şekilde. Et ve demir arasında kapana sıkılmış fare, demiri kemiremeyeceğini bildiğinden eti kemiriyordu. Böylece etten bir tünel kazıyordu kendine ve tünelin sonunda ışık vardı. Fare karnından girdiği adamın belinden çıkmış ve özgürlüğüne kavuşmuştu. Hayat da böyleydi işte. Anne karnından giriyordu ve kazdığı tünelin uzunluğu ona kadar uzanıyordu. Her an kemiriyordu içini ve bunu damarlarında, aldığı nefeste bile hissediyordu. Kokmuş bir et kokusu hâkimdi. Ciğerlerinde bir virüs gibi dolaşıyor ve atmosferi zehirliyordu. Atmosfer de onu. O buna kısır hayat döngüsü diyordu. Kısırlaştırılmış bir fare ve TBM idi. Şimdiyse zaman dolmuş, tünelin sonunda ışık görünüyordu.
Uzandı kaleme ve kâğıda. Son bir mesaj vaktiydi artık, üstelik fazla zamanı kalmamıştı.
"Sevgilim,
Bugün kızımın ölümünün üzerinden tam olarak dört yıl geçti. Tam olarak 35076 saat. Tam olarak 35076 saat süren acı. Nasıl dayandım bu acıya bilmiyorum. Ama artık dayanamayacağımdan eminim. Kalbim zorlanıyor artık, omuzlarıma binen yük beni boğazıma kadar sapladı toprağa. Bir korkuluktan farkım yok. Her gün ölmeyi planlayan bir korkuluk... Yataktan kalktığımda bunu düşünmekten bıktım. Ağladığımı gizlemekten, küfretmekten, kendimi yaralamaktan, sürekli rol oynamaktan da. Her şeyden bıktım. Her şeyden!
Biliyorsun, çok çabaladım. Psikiyatra bile gittim. Ama anlamıyorlar ve anlayamayacaklar. Beni en iyi sen anlarsın sevgilim. Acılardan örülmüş dört duvarımı yıkıyorum diye kızma bana. Ben sadece kızıma sarılmak istiyorum, Su’ya. Korkma! Senin yerine de sarılacağım ve biliyor musun, senin yerine de öpeceğim onu. Ama senden istediğim tek bir şey var. Güçlü ol ve kaslı pazılarınla benim yerime sarıl hayata! Asla vahamete kapılayım deme. Bu bir son değil, biliyorsun. Benden sonra kimseyi istemeyeceksin belki, ama seni ayakta tutacak birine ihtiyacın var. Bunun bir kadın olacağının sen de farkındasın. Birine âşık olmayı dene lütfen. Tek başına yaşaman çok güç olacak. Daha makarna bile yapamıyorsun. Bırak dizginlerini iyi bir kadının eline ve seni hayata bağlasın. Yaşaman için sebep versin sana: bir çocuk… Onunla beraber büyü. Kızımız gibi yetiştir onu. Terbiyeli ve dürüst. Sonra torunlarını gör, soyunun devamını. Merak etme, bizim bir yere kaçtığımız yok. Seni bekleyeceğiz her zaman. Minik avuçlarını senin için açacak Su sürekli. “Bunları nereden biliyorsun?” diyorsun. Bilirim. Unuttun mu altıncı hissimin kuvvetli olduğunu?
Of. Zamanım daralıyor. Kanım tersine akıyor sanki. Üşüyorum. Ölümün soğuk olduğunu düşünürdüm ama bu kadarı… Bu kadar olacağını tahmin etmezdim. Derin dondurucuya sokulmuş gibi hissediyorum. Donuyor tüm uzuvlarım, akan tek şey ise zaman. 35076 saat geçmeyen zamanın birden geçeceği tuttu. Fazla sürmez, birazdan ölürüm. Son dualarımı senin için yapıyorum. Umarım mutlu olursun. Göz kapaklarıma ağırlık çökmeye başladı bile. Çok sürmez, birazdan kapanır gözlerim. Sana söylemek istediğim o kadar şeyden geriye çok şey kalacak gibi. Sadece seni çok sevdiği bil! Acıma son vermek zorundaydım. Kızım ellerimden çekiştirirken, son olarak senden beni unutmanı ve affetmeni istiyorum. Hiçbir zaman sana ve kızımıza layık olamadım. Bu yüzden beni bir mezara defnedip ziyaretime gelmeni istemiyorum. Bir denize at beni, suya. Buluşmak istediğindeyse martılara bir parça simit…
Bir vapurla çıkıyorum son yolculuğuma, lütfen beni aramaya gelme.
Seni Su’dan nedenlerle terk eden nankör eşin, Nazlı…"
Son bir ruj izi bıraktı kâğıda. Kocası için son bir öpücüktü bu. Aldığı ilaçların etkisiyle dediği gibi çok sürmeden yumdu gözlerini. Göğsü inip şişmeden usandı. Yüzü ise kızarmaktan… Ruhu büyük bir coşkuyla kızına koşarken ardında kalan bedenini düşünüyordu. Kocasının, ağzından salyalar akan bedenini gördüğü andaki tepkisini merak ediyordu. Ama sözünü yerine getirdi. Sıkı sıkıya sarıldı kızına ve yine iki gözyaşı akıttı. Biri mutluluktan, diğeri hüzün...