Notes

Bu çamaşırlar kefenlerimiz olmalı…
“Bir mezarcı olmanın kötü yanı insanların o boktan halini görmektir. Bazıları çamaşırlarının içinde kaybolmuş ve acizliğini gizlediğini sanırken aslında parmak izlerini yalayan bir hırsız gibidir. Daha fazla batar bokun dibine ve aslında bana da iş çıkarırlar. Onların o iğrenç kefenlerini keserken bazen bağırsaklarını deştiğim olur ve her tarafı bokun kaplaması birkaç saniye bile sürmez. Bu yüzden mezarlar bok çukurlarıdır. Bense bu durumda Ecmel’in yerinde yakıştırmasına göre “bokçu” oluyorum. Sürekli “İki altın diş bulacağım diye yaptığın işe bak!” diyerek dudakları eğri bir bok gibi şekil alırken gözümde ölülerden farkı kalmıyor. Evet bunu para için yapıyorum ama sadece para için değil. Ben ölülerle arkadaşlık ediyorum. Ben onların dişlerini kerpetenimle sökerken onlar da bana ne yaşadıklarını anlatıyorlar. Bana ölümden korkmadan yaşamamı söylüyorlar genellikle ve karşılığında kafalarına aldıkları şaplakla susuveriyorlar. Ölümden korksam mezarlıkta ne işim var amına koyayım! Tam aksine ben ölümün de arkadaşıyım. O insanları hak ettikleri yere tıkarken ben de değersiz bedenlerini ayaklarımın altına alıp çiğnerken duyduğum “çıtır çıtır” sesleriyle tatmin oluyorum. Her mezarı kazıyor ve ister maaşımı alayım isterse alamayım hiçbirinde mezarlarını sulamaktan çekinmiyorum. Uzaktan nişan alarak suluyorum. İlk mezar taşlarını sonra mezarlarını. Böylece diğer dünyaya boğazları kuru halde gitmeyecekler. Ağızlarında sıcak bir suyun tadı olacak. Gerçi aileleri başlangıçlarda sürekli sulasa da sonraları gelmeyi bırakıyorlar. Geldiklerinde ise mutlaka ağlayan birkaç aptal çıkıyor ve sanki ağlama nedeni mezarda yatanmış gibi “Anne, baba, oğlum, abi, dede, kızım, teyze vs.” isimlerini sayıklıyorlardı. Halbuki ağlama nedeni hiçbiri değildi. Bu aptallar ölümden korktuğu için ağlıyordu tıpkı altına işemiş bir çocuk gibi. Bir gün o toprağın altında kendileri yatacağını biliyor ve bunun çaresizliği içerisindeydiler. Ellerinden hiçbir şey gelmiyordu, ölüm bir insan değildi ona hiçbir şey yapamazdın. Ne geç gelmesini sağlayabilirdin, ne ortadan kaldırabilirdin, ne de konuşabilirdin onunla. Yapacağın tek şey kurbanlık koyun gibi sıranı beklemekti. Ama bazıları bununla yetinemiyor ve zırlamaları bir türlü kesilmiyordu ve ölüler bundan mutluydu. Hayatlarında bir kez bile yüzüne bakmamış insanların cenazelerinde zırıl zırıl ağlamaları hoşlarına gidiyordu şerefsizlerin! O kadar mutlu oluyorlar ki utanmasalar kalkıp göbek atacaktı it oğlu itler! Sonraları ise gelen tek kişi ben olunca korkularından altlarına sıçıyorlardı. Belki de sadece bana öyle geliyordu. İşin ölülerle olunca uyduracak çok hikaye buluyorsun ve kimse de karşı çıkamıyor sana çünkü konuşamıyor orospu çocukları! Tek kelime dahi etmiyorlar! Ölüler biliyorum ama bari bir şey fısıldayın amına koyayım! Ayaklarımdan falan tutun! Ödüm bokuma karışsın! Kıpırdayın! Ölü gibi yatmayın! Ölülerin içinde çok durunca böyle oluyor işte mutlak sessizliği garipsiyorsun ve inceden kafayı sıyırıyorsun. Bu aralar çok olmaya başladı ben de bizim kerizin tavsiyesine uydum. Artık çiçekleri suluyorum. Uzun mesafeden vurmaya çalışıyorum yapraklarını. Dart gibi bir şey çok eğlenceli, tabi stok sınırlı beş dakika sürmüyor. Ben de durmadan su içiyorum. Böbreklerim iflas edecek gibi ama hayırlısı. O değil de bana neden anlattırdın bunları?”
“Valla Tarık ağabey, başladın birden bölmek istemedim.” Tarık çocuğun ensesinden yakaladı.
“Başlatma ağabeyine şerefsiz! Kalk siktir git çay getir!” çocuk köyün delisine gülerek giderken kalçasına aldığı tekmeyle sendelese de düşmedi. Tarık ellerini ovuştururken kadınların serdiği çarşafları gösterdi küreğine.
“Ne dersin Ecmel, bugün giyer miyiz şunları?” Küreğini yakınlaştırdı kulağına.
“Evet, bu çamaşırlar bizim kefenimiz olmalı.” Ve işte Tarık yine aynı şeyleri tekrarlamaya başlamış ve küreğini kaptığı gibi mezarlığa gittiğini sanıyor fakat evinin arka bahçesine gidiyordu. Çok geçmeden bahçeye ulaşan Tarık derin çukurun içine kayıp, ölen köpeklerinin kemiklerini çiğnemeye başladı ve çiğnerken çıkan “çıtır çıtır” sesiyle gözyaşlarına hakim olamıyordu.
Tarık hayatındaki tek varlığı olan karısını kaybettikten sonra kendini öldürmeye karar vermiş ve evini kundaklamıştı fakat sadece karbondioksit zehirlenmesi geçirmişti. Köpekleri ise onun kadar şanslı değildi ya da şanssız. Yangın sırasında itfaiyenin onu çıkarırken diri diri yanan köpeklerini görmüştü kısa bir an için ve kahkahalar atmıştı çılgınlar gibi. Ardından gözünü hastanede açtığında oda arkadaşının mezarcı olduğunu ondan dinledikten sonra bir sabah taburcu edilmeden mezarcının küreğini alıp döküntüler içindeki evine dönmüş ve bahçede koca bir çukur kazmaya başlamıştı. Zamanla iyice kabalaşmış, kafayı sıyırmıştı ve duruma üzülen köylüler onu bir psikoloğa gönderme teklifinde bulunmuş ama Tarık onları küreğiyle kovalamıştı. O zamandan sonra Tarık’ı kendi haline bırakmışlar ve beylik laflar etmesine göz yummuşlardı. Kendi yarattığı hikayede yaşamasına izin veriyorlardı bunca acıdan sonra.
“ Ecmel.”
“Efendim?”
“Bu çıtır çıtır sesi sana da ateş sesi gibi gelmiyor mu?”
“Bilmem.”