Notes

Korkuyorum. Yemin ederim ki korkuyorum. Üzerime geliyor göbeği pilates topu kadar şişkin olan adam ve sırıtıyor şerefsiz. Bağırmaya çalışıyorum ama sanki ses tellerim bantlanmış gibi gıkımı çıkaramıyorum. Nefeslerim ise oldukça gürültülü, hayvan gibi hırlıyorum. Kimseler yok etrafta. Sadece adam ve ben varım. Bir de utanç göbeği var aramızda. İki cinsiyeti ayırıyor birbirinden. Kadın ve erkek. Top şeklinde bir sınır hattı. Havva’nın yediği yasak meyvenin, kim bilir kaç katı? Ellerini uzatıyor üzerime, o pis ve bok kokan ellerini. Kaçacak bir yer yok gibi. Aslında göbekten ikimize de yer yok. Başka bir organizma o, türemiş kendi çabalarıyla. Açıkçası beni, adam değil, göbeği korkutuyor. Çünkü adam, bir adım atsa dahi, göbeği iki adım atmış sayılıyor ve beni kolayca eline geçirecekmiş gibi bir his var içimde. Moonwalk yapıyor gibiyim. Geriye atılan adımlarım ve ıslak zemin, bunu kolaylaştırıyor. Adamsa her adım daha da yaklaşıyor. Üzerime üzerime geliyor göbeği. “Çek ulan şu göbeğini!” diyorum ama dinlemiyor. Suratındaki meteor izlerini gererek gülümsemeye devam ediyor. Turşu suyu içmiş sanki. Leş gibi bir koku. Turşu suyu da değil aslında, çemen ve turşu suyu karışımı gibi. Faulleri terlemiş ve dudakları çatlak. Zevkten kuduruyor olmalı. Kör bir adamın ellerini uzattığı gibi yürüyor üzerime. Sırtımsa duvara değdi değecek, sanırım artık dua etme vakti geldi. Bana merhamet göstersin diye onun adına Allah’tan merhamet dileniyorum. Tabii ki anında reaksiyon göstermiyor dualar ve “Neyse artık…” diyorum. Benim sınavım da buymuş. Sokak arasında ayaküstü yapılan bir sınav. İki şıklı bir sınav:
A) Sana tecavüz edilecek.
B) Sana “zorla” tecavüz edilecek.
Yani her halükârda sonuç, beni bir yere yerleştirmeye yetmeyecek. Adam ve göbeği gelmeye devam ediyor. Pantolonuna son rötuşlarını veriyor. Bacak arasında biraz dekolte ve fermuar sesi. Ömrümde duyup duyabileceğim en korkunç ses. Sanki kemiklerime bıçak sürseler böyle bir ses çıkacakmış gibi. Derken belimi sırtıma vurdum bile. Hayatımın en gergin geçen 5 dakikasıydı. Şimdi Allah bilir, adamın zevk dolu zaman geçirmek için fedakârlık edebileceği kaç dakikası vardı? Yani bu da demek oluyor ki, acı dolu kaç saat? Bunu öğrenmek benim elimdeydi. Göbeğiyle beni duvara iyice iten adam, gözlerimin içine bakıyordu. Üşüdüm bir an. Başım döndü. Damarlarım kısaldı sanki. Gözlerim karardı birkaç saniyeliğine ve bir an göbeği belirdi gözümün önünde. Yumrukladım birkaç kez ve kasıklarına bir tekme attım. Kıymetlisini tutarak sendelerken birkaç adım, şimdi kozlar benim elimdeydi. Ben de en doğru şekilde kullandım bunu. Kaçtım. Hem de öyle bir kaçtım ki yemin ederim Forrest Gump görse kıskanırdı. “Koş Hale, koş!” diyen birini beklemeden ben bağırmaya başlamıştım bile. “Koşuyorum amına koyayım, koşuyorum!”
Ne için koştuğumu unutana kadar koştum. O dünya kadar olan göbeği unutana kadar. Ta ki evim olarak ilan edebileceğim bir yere geldiğimde durdum. Soluklandım. Artık sakindim, dinlendirilmiş bir dana eti kadar sakin. Korkudan demir gibi kasılan etlerim, yumuşamaya başlamıştı. Çevremi gezmeye başladım. Bu sokak tamamen evimdi artık ve sahipleniyordum onu. Evimin içinde yaşayan herkesi tanımalı ve tekin olup olmadığını kontrol etmeliydim. Şu ana kadar sorun teşkil edecek bir şey çarpmıyordu gözüme. İrlanda sokakları kadar sessiz, huzurluydu. Hatta pub görmeyi bile umut ediyordum. Ama onun yerine bankın üzerine yatmış bir kedi gördüm. Kışın beyaz rengini üzerine palto yapmış bir kedi. Üzüldüm ona bu soğuk havada dışarıda olduğu için. Yanına gidip oturdum ama ne başını kaldırdı ne de başka bir şey yaptı. “Merhabalar.” dedim gülümseyerek sanki benimle konuşabilecekmiş gibi. Yine reaksiyon göstermedi. Okşadım sırtını buz gibiydi ve sarstım birkaç kez. Göğsünün inip kalkmadığını geç de olsa fark ettim. Aldım kucağıma ve sarıldım. Sarılmanın ne demek olduğunu anladım ilk kez, bir sokak çocuğu olarak. Kardeşimi kucaklıyordum böylece çünkü sokakta yaşayan her canlı akrabaydı ve acılarımızı en iyi birbirimiz anlardık. Gözyaşlarımın donacağını düşündüm ama umurumda değildi. Ağladım. İzin verdim yanaklarımın ılımasına. Uzandım banka ve sanki oyuncak bir bebeğe sarılır gibi sarıldım kardeşime. İyice sardım kollarımla. Belki ısınırsa dünyaya geri döner, dedim. Dönmedi. O gün sabaha kadar izledim onu. Tek bir tüyü dahi kıpırdamadı. Hiçbir şey yapamadım. Küfretmekten başka bir şey yapamadım. Ha bir de kardeşimi çöpe atmaktan başka çünkü hayat beni her şeyi çöpe atmaya zorluyordu. Kardeşimi bile...