Notes

Yaratıcı intihar modelleri geliştirmeyi, size emanet edilen ruhu gelecek yüzyıllara taşımayı. Gördüğünüz her sokak kedisine selam vermeyi, gece uyumadan önce hayallerinizi bir kasaya kiltilemeyi. Her gün sevebileceğiniz bir ceset edinmeyi. Çaresiz kaldığınızda küfürlerden oluşan bir senfoni orkestrası yaratmayı. Yanlızlığınızı noter huzurunda onaylatmayı. Hamam böceklerini ve sümüklü böcekleri sevmeyi, bu gezegende ne boka yaradığınızı sorgulamayı unutmayın.

Bileklerinizi kesmeyi ve akan kanla tüm cesaretinizi toplayıp korkusuzca kendi hikayenizi yazmak için söz verin. Bu saydıklarımdan en az birini yapabilecek ruhu paha biçilemez insanlara selam olsun.

Nihal.. onun yapmak istediği bir çok şey oldu. Bilirsiniz, klasik Amerikan filmlerinde okulda bir şişman olur, herkes onunla dalga geçer ve dolabına yazılar yazar. Bizim olayımız buna benziyor gibiydi, işin aslına bakarsanız Nihal içine çok kapanıktı. İnsanları pek sevmezdi, onlarla arası iyi olmadığı gibi antidepresan onu daha çok acımasız bir hale getirmişti. Ama kafasında tek güzel bir şey vardı, bir hayal.. Kimisi bu tür hayallere sahip olamazlar. Ressam olmak istiyordu, çizmek istiyordu içindeki, kafasından geçen her şeyi kaleme almak istiyordu. Çizmek! tek istediği buydu. Ailesi ile arası pek iyi değildi, annesi bir defa bile sarılmamıştı ona. Ürkütücü posterlerin bulunduğu odasında çizdiği ufak tefek çizimleri de pek beğenmiyorlardı. Babası onu tedaviye zorladı, her zaman yaptığı gibi. Her defasında antidepresan yazılıyordu.
Antidepresan bazen sizi acımasız, bazen gülünç, bazende çok duygusal bir hale getirebilir. Bu onun verdiği etkiye, değere bağlıdır. Eğer bir şeyi çok seviyorsanız ve o sizi doyurmuyorsa dozunu aşmamak için önünüzde hiç bir engel olmuyor. Nihalinde yoktu, ressam olmak için bir engeli yoktu, antidepresanın dozunu aşmak için de öyle. Her defasında, insanlardan daha fazla uzaklaşıyordu ve bu onu kafasının içerisinde oluşturduğu karaktere daha yakın hale getirdiği gibi, aynı zamanda onun içinden geçenleri kaleme dökmesi için ilham oluyordu.
Çizmek istedi, muhteşem eserler yaratmak ve odasının duvarlarına asmak istedi, tek yapmak istediği buydu ve bu düşünce hiçte parlak değildi. Onun için basitleştirilmiş ressamlık hikayesi ve hayali, ailesi için korkunç olacaktı. Oluyordu da, çizdiği her şey ürkütücü ve gizemli yapıyordu onu. Hırslandı, hayatında bir ilkti, büyükte bir adımdı "Hırs" herkes bunu yapamıyor günümüzde. Bir resim çizecekti, resim onun sadist ruhunu besleyecekti, çizimine her baktığında içindeki sadist şeytanı dışarıya salacak, kafasında kurduğu ve içinde büyüttüğü şeytan ile dahada yakınlaşacaktı bu şekilde. Başladı çizmeye.

Eve doğru yaklaştı, zili çaldı ancak kimse yoktu. Anahtarı ile kapıyı açtı ve içeriye girdi, kafasını arkaya çevirmeden iteklediği kapının kapanış sesi ve tozun hafif kalkması bile ürkütücü görünüyordu. Odasına doğru yürüdü, çizimine başlamak için sabırsızlanıyordu. Odasına girdiğinde, kapının üzerinde gördüğü "Bu senin kaderin" yazısı dikkat çekiciydi. Çizim tahtasının üzerindeki örtüyü indirdi.. Boş, bembeyaz bir sayfa. Etrafta yere düşmüş kalemler, dökülmüş boyalar vardı. Çizim tahtasının yanındaki setinin kapağını açtı. Çizmeye başladı ancak bir türlü dilediği ilhama sahip olamıyordu. Bir kaç şeye ihtyiacı vardı. Saç, tırnak, hayvan tüğü, deri ve mavi gözler. Bunlar onun çizimini efsaneleştirmek için yeterliydi. Yapmak istediği o muhteşem çizimi. Gerçek bir ressam gibi hissedecekti. Evde yanlızdı, etrafa rahatça bakınacak ve malzemeler ile alakası olan bir kaç şey toplayacaktı. Küçük kardeşinin odasına gitti, odanın kapısını hafifçe açtı, yağlanmamış kapının çıkardığı ses, odanın karanlığı ile birleşmişti, o evdeki bir başka ürkütücü şeydi. Odanın içerisinde CD Çalar bulunuyordu ve onu çalıştırdı. Odanın içerisinde yankılanan bebek sesi onu hiç rahatsız etmiyordu. Bir bebek sesi vardı, arkada ise her şeyden daha garibi, cinsiyeti anlaşılmayan ve ses tonunun kulağa garip geldiği bir ninni.

Bir bebek gördü, büyük mavi bir gözü vardı ancak o bebeğin büyük sadece bir tane gözü vardı. Ya da onun görebildiğiyle. Parıldayan o gözlere iki parmağını yaklaştırarak kenarlarına bastırdı, kenarından dökülen siyahlaşmış kan ile birlikte gözü olduğu yerden çıkardı. Elleri kan içerisindeydi, dirseğine tıpkı yarışırmışcasına akan kan damlalarının dirseğinde birleşip yere akması da tüğleri ürpertiyordu. Odadan ayrıldı, bebek ağlama sesi dahada yükselmiş, odadan ayrılan Nihal'in kulaklarına ise uzaklaştıkça daha da az gelmeye başlamıştı. Mutluydu, çiziminin ilk eşyasını çoktan almıştı bile! Odasına gitti, çizmeye başladı ve içindeki haz, muhteşemlik ve başarı hissi onu daha da zirveye taşımıştı. Mutluydu, ilk defa antidepresan olmadan mutluydu. Çizimine başlamış ancak diğer ihtiyaçlarını da karşılaması gerekiyordu.