Notes

Droga Paulino,

Czuję, że w swoim liście od tego chciałbym zacząć. Chciałbym, żebyśmy sobie wyjaśnili wszystko, co trzeba, żeby było po prostu w porządku. Na początku tygodnia, od kiedy jesteś na mnie bardzo zła, przez chwilę myślałem, że nie chciałbym się wcale odezwać... Ale ochłonąłem i piszę do Ciebie ten list. Jeśli mamy sobie powiedzieć coś złego, pewnie, nie rozmawiajmy, ale nie odzywanie się do siebie nie rozwiąże żadnych problemów. Myślę, że to, o czym mi napisałaś w swoim liście, nie jest tematem zamkniętym. Jestem winien wyjaśnienia kilku rzeczy, ale wiesz, że jest mi ciężko o tym pisać, to nie przychodzi łatwo. Nie przychodzi, ponieważ to są tematy, które prowadzą nasze uczucia na skrajnie szczęścia, żalu i złości.

Może zacznę od czegoś przyjemnego, przynajmniej dla mnie. Uwielbiam wracać myślami do naszego początku. Kiedy grałaś w karty z Ogórem, i potem, kiedy zaczęliśmy rozmawiać z Krzysiem. Albo kiedy byliśmy w naszym "ulubionym" McDonaldzie przy Świętokrzyskiej. Kiedy siedzieliśmy sobie we troje, schowałem twarz w przedramiona, a Ty tak ładnie pomyślałaś i powiedziałaś, że jestem zmęczooony. To taka drobnostka, ale byłem taki szczęśliwy wtedy. Albo pamiętam, kiedy wiązałaś but w Parku, a ja na Ciebie poczekałem i powiedziałaś, że to miłe. Podobno pierwsze wrażenie jest najważniejsze, może dlatego tak to pamiętam, chociaż to drobnostki. Później tego dnia myślałem wyłącznie o tym, jak się cieszę, że Cię poznałem.

Potem nieśmiało do Ciebie napisałem. Okazało się, że nie powinienem być nieśmiały. Bardzo przyjemnie było się o tym przekonać, wiesz. Wieczory i noce spędzone na pisaniu z Tobą były cudowne, a ktoś z sufitu... Chyba nam szeptał nawzajem, co myślimy. I ta telepatia. (chmurka) A ja... Chyba poczułem Twoje motylki, to było fantastyczne. "Chyba", bo nie byłem ich pewien, nie mogłem w nie uwierzyć i to był początek problemu.

Nie mógłbym też zapomnieć o naszych trzech spotkaniach, przy których nareszcie mogłem się do Ciebie uśmiechnąć i czuć się tak lekko. Kiedy potrafiłaś mnie tak dobrze zrozumieć, czułem się naprawdę błogo, lekko, jak piórko... Albo chmurka, ale nie wiem, ile ważą chmurki.

Kiedy poszliśmy do szkoły, na przerwach potrzebowałem chwil dla siebie. Oprócz tego, że taki jestem po prostu, tu chodziło o coś jeszcze. W chwili tej względnej (bo w końcu jesteśmy w szkole) samotności, dobrze jest wyciszyć myśli, poukładać je, wziąć głęboki wdech i wrócić do normalności. Potrzebowałem tych chwil, bo dużo myślałem, i to były bardzo przyjemne myśli.

W listopadzie po naszej rozmowie dużo się wydarzyło. Wcześniej nie pomyślałbym o tym, że to, co czuję, mogłoby być odwzajemnione. Dlatego radziłem sobie ze swoimi uczuciami. Przecież można myśleć o różnych rzeczach, które nie muszą mieć odzwierciedlenia w rzeczywistości, prawda? Nie radziłem sobie z tą myślą, zamknąłem się w sobie i nie potrafiłem się normalnie zachować. Przestałem sobie radzić ze swoimi uczuciami, stałem się {x}

Najgorsze jest to, że Cię zawiodłem i nie potrafiłem powiedzieć o moich uczuciach w odpowiednim momencie.
Nic nie pomoże, jeśli my nie pomożemy naszej przyjaźni.
Czuję z Tobą ogromną więź i uważam, że za dużo od siebie daliśmy, żeby to stracić. A Ty?

Czy poszłabyś ze mną jeszcze do kina?