Notes

Droga Paulino,

Chciałbym, żebyśmy sobie wyjaśnili wszystko, co trzeba, żeby było po prostu w porządku. Na początku tygodnia, od kiedy jesteś na mnie bardzo zła, przez chwilę myślałem, że nie chciałbym się wcale odezwać... Ale ochłonąłem i piszę do Ciebie ten list. Jeśli mamy sobie powiedzieć coś złego, pewnie, nie rozmawiajmy, ale nie odzywanie się do siebie nie rozwiąże żadnych problemów. Myślę, że to, o czym mi napisałaś w swoim liście, nie jest tematem zamkniętym. Jestem winien wyjaśnienia kilku rzeczy, ale wiesz, że jest mi ciężko o tym pisać, to nie przychodzi łatwo. Nie przychodzi, ponieważ to są tematy, które prowadzą nasze uczucia na skrajnie szczęścia, żalu i złości.

Może zacznę od czegoś przyjemnego, przynajmniej dla mnie. Uwielbiam wracać myślami do naszego początku. Kiedy grałaś w karty z Ogórem, i potem, kiedy zaczęliśmy rozmawiać z Krzysiem. Albo kiedy byliśmy w naszym "ulubionym" McDonaldzie przy Świętokrzyskiej. Kiedy siedzieliśmy sobie we troje, schowałem twarz w przedramiona, a Ty tak ładnie pomyślałaś i powiedziałaś, że jestem zmęczooony. To taka drobnostka, ale byłem taki szczęśliwy wtedy. Albo pamiętam, kiedy wiązałaś but w Parku, a ja na Ciebie poczekałem i powiedziałaś, że to miłe. Podobno pierwsze wrażenie jest najważniejsze, może dlatego tak to pamiętam, chociaż to drobnostki. Później tego dnia myślałem wyłącznie o tym, jak się cieszę, że Cię poznałem.

Potem nieśmiało do Ciebie napisałem. Okazało się, że nie powinienem być nieśmiały. Bardzo przyjemnie było się o tym przekonać, wiesz. W wakacje stałaś się dla mnie bardzo bliską osobą. Stało się to tak szybko. Zobaczyłem w Tobie przyjaciółkę. Wieczory i noce spędzone na pisaniu z Tobą były cudowne, a ktoś z sufitu... Chyba nam szeptał nawzajem, co myślimy. I ta telepatia. (chmurka) A ja... Chyba poczułem Twoje motylki, to było fantastyczne. "Chyba", bo nie byłem ich pewien, nie mogłem w nie uwierzyć i to był początek problemu.

Nie mógłbym też zapomnieć o naszych spotkaniach w wakacje, przy których nareszcie mogłem się do Ciebie uśmiechnąć i czuć się tak lekko. Kiedy potrafiłaś mnie tak dobrze zrozumieć, czułem się naprawdę błogo, lekko, jak piórko... Albo chmurka, ale nie wiem, ile ważą chmurki. A pamiętasz, kiedy "byłaś przy mnie", kiedy wracałem z Kampinosu z rolkami?

Kiedy poszliśmy do szkoły, na przerwach potrzebowałem chwil dla siebie. Oprócz tego, że taki jestem po prostu, tu chodziło o coś jeszcze. W chwili tej względnej (bo w końcu jesteśmy w szkole) samotności, dobrze jest wyciszyć myśli, poukładać je, wziąć głęboki wdech i wrócić do normalności. Potrzebowałem tych chwil, bo dużo myślałem, i to były bardzo przyjemne myśli.

Rok szkolny mijał, zaczęliśmy od czasu do czasu się nie dogadywać. Ale to nic złego, bo o wszystkich takich problemach rozmawialiśmy i wyjaśnialiśmy je, żeby potem było dobrze. I to nam się udawało.

Ale w pewnym momencie moje uczucia wyszły spod kontroli. To było w listopadzie, po naszej rozmowie. Wcześniej, kiedy nawet myślałem o Tobie, jako o kimś więcej, niż przyjaciółce, panowałem nad tą myślą. Przecież człowiek może myśleć, śnić o różnych rzeczach, które... Totalnie nie muszą mieć nic wspólnego z rzeczywistością. Ba, nie mają. A skoro to się nigdy nie wydarzy, to po co się tym przejmować? Mogę sobie myśleć, co chcę.

Spytałaś się mnie, czy widzę w nas kogoś więcej niż przyjaciół. Po tym wszystko we mnie pękło. Nie byłem na to przygotowany. Poczułem, że się przede mną bardzo otworzyłaś, a ja, zamiast normalnie z Tobą porozmawiać, absolutnie się w sobie zamknąłem. Przestałem sobie radzić ze swoimi uczuciami. Nie potrafiłem się normalnie zachować, w domu, w szkole, w ogóle. Wykończyło mnie to. Najgorsze jest to, że nie potrafiłem powiedzieć o moich uczuciach w odpowiednim momencie.

W tym liście nie napisałem wszystkiego, co chciałem. Chyba po prostu nie potrafię. Możemy się dalej do siebie nie odzywać, ale bardzo chcę, żebyś wiedziała, o czym myślałem. O czym myślałem? Jejku, o nas. Im bardziej intymne i czułe były te myśli, tym bardziej się przed Tobą zamykałem.

Czuję z Tobą ogromną więź

Przepraszam, że Cię zawiodłem.

Olek