Notes

Bir otelde uyanıyorum sahibinin Norman Bates olduğu
Saat yine sabaha karşı fakat hava hala boğuk
Şuanda farkettim oldukça dolduğumu
Gözlerimden yaş getiriyor bu hava, soluduğum

Annem lavaboya gitmek için doğruldu
"Lütfen anne yapmak zorunda değilsin bunu
Seni vazgeçirsin havanın dondurucu soğukluğu"
'Hiçbir şey olmayacak beni bekle ve burada otur'

Ayağa kalkıyor ve yine başlıyoruz
Umarım beni korur odanın ortasında hayal ettiğim korkuluk
Sadece gözlerine bakıyorum koruyucumun
Rahat olmalıyım o her şeyi savuşturur

Kapıyı kapatıyor ve her taraf kan, biliyordum
Üzerime yürüyor beyaz bir adam, kırıyor korkuluğumu
Anneme seslenecekken farkediyorum onun elinin kapı kulunu tuttuğunu
Fakat geri kalanı kanla kaplı birileri koparmış olmalı kolunu
--------------------------
Duyuyorum bir ses, her şeyin başlangıcı olacak diğerlerini bastıracak olan
'Rahat ol hepsi zihninin bir oyunu sana, sadece sarıl bana
Veriyorum söz bundan sonra hep yanında olacağıma'
Nefesimi derince alıp burnuma hazırlanıyorum zihinsel savaşıma

Artık güvendiğim biri var yanımda beni sonsuza kadar koruyacak
Siyah bir sis saldırıyor beyaz adamlara, oynuyor beynimdeki vidalar
"Devam et, çok az kaldı kurtulmama. Gerçekliğime kavuşmama
Normal bir insan olmaya ve bu görüntüleri görmemeye bir daha"

Birden kararıyor etraf, güzel bir güneş ve bahçesinde su var
Harika, gerekiyordu biraz kafa dağıtmam
Nereden bilebilirdim ki bunun olacağını bir tuzak
Suda zıpladığımda kırılıyor buz ve düşüyorum yuvarlanarak

Yüzüm bembeyaz, her taraf kar ve yüzüme çarpıyor rüzgar
Kıyafetlerim ak ve kafamda daha fazla vida var normalde olduğundan
Peşime takmışlar birkaç adam başlıyorum kaçmaya
Ne kadar hızlı olsam da iz bırakıyor bacaklarımdan akan kan
--------------------------
Yaslanıyorum bir ağaca fakat beyin loblarım kelepçeli
Kafama düşüyor bir elma ve kayboluyor yer çekimi
Bugün buradan kurtulacak ve olacağım özgür biri
Kan kaybıma çare bulamadan devam ediyorum ileri

Buraya gelmeden önceki ses nereden geldi
ve neden şimdi yanımda değil oldukça iyi biriydi
İlk kez başaracağımı hissettim
Ne yapabilirim onu tekrar duyabilmek için?

Hiç kimse elimden alamayacak benliğimi
Konuşurken, insanlar duyacak artık benim sesimi
Sadece inandırmalıyım bunu başaracağıma kendimi
Ayarlamalıyım planımı yapıp saklanabileceğim bir yeri

Bunun için oldukça uygun gibi Heisenberg Kulübesi
Var içinde planım için bir adam bugün için beklettiğim
"Oh, hey Billy Milligan bir gün beraber olacağımızı tahmin etmiştim"
'Burada olduğuna göre tanımışsın aileni'
--------------------------
Bakıyorum gözlerine şaşırmış şekilde, "neden zarar versin bana ailem?"
Çıkarıyor bir reçete ve eline alıyor kalem, 'sana bir öğretmen gerek'
Dayanılması zor bir acıyla bağırıyorum gökyüzüne, birleşiyor tüm düşünceler
Ortaya çıkıyor biri her şeyi kontrol altına alacağını söyleyen

'Ona güvenmen gerek', "Fakat henüz yeni tanıştırmadın mı bizi Milligan?"
'Her zaman içindeydi zaten', Arthur'a yöneliyorum soru sormayı keserek
"Elinde var mı bir şeyler bu kesiklere olabilecek çare?"
'Pekala bakalım bi' ne yapabileceğimize'

'Kesilmiş oldukça derinden, hazırsan acıdan gebermeye, başlayabilirim tedavine'
"Dur, bekle." konuşmaya başlıyor öğretmen, yaşayabileceğimi söylüyor bu kesiklerle
"Pekala patron, sen nasıl istersen", şimdi başlayabilirim hepsini tuzağa düşürmeye
Elleri uzanıyor beynime, vidaları çıkarmamız gerek dediğinde duyuluyor kapıdan ses

Geldiler yine, açacaklar yeni kesikler, izimi sürecekler yeniden, hiç bir şey düzelmeyecek
Vidalarımı sıkacaklar beynim dışarı taşana dek, "Ragen, lütfen yardım et."
Derken, öğretmen açıyor kapıyı sonuna dek, tüm düşünceler doluyor içeriye
Alamıyorum nefes, düşünüyorum içimden "yoksa bir aldatmaca mıydı öğretmen?"
--------------------------
Bana gülümseyerek duyabildiğini belirtti, birden arttı ona güvenim
Alınlarına yazdı istenmeyen, Kocaman elleriyle yakaladığı düşüncelerimin
Ardından kontrolü tamamen ele aldı sirkeleyerek ellerimi
Yere düştüm tüm bedenim titremişti fakat güvendeydim

Kendime geldim, David'le birlikte ediyor sohbet kişiliğim
Anlatıyor nasıl acıya karşı koyabildiğini, yaşı 8 ama beyni iri
Karşılıklı yemek yiyor Ragen ve öğretmenim, aralarına girdim
Oldukça hoş karşıladılar beni, öğrettiler her şeyi

Şimdi fikrim var ve farkındayım neyin nasıl işlediğinin
Karakterim ufak bir esinti sonucu değişebilir
Bu yüzden olmam gerekti dikkatli, dikkat çekmememi belirtti
Oldukça sevinçliyim sanki her şey düzeliyor gibi

Ne zaman kulübeden dışarı çıkacağımız sorusunu yönelttim
Herkes doğruldu ve öğretmeni takip etti, dışarıdaki karlar erimiş
Yaralarım iyileştiği için sendelemeden yürüyebildim
ve farkettim kendimi dışarıdan izlediğimi, sadece yapıyordu dediğimi
--------------------------
Tekrardan dönüyorum gerçekliğe, burdan kalmadı ayrılmama gerek
-Ki ayrılamazdım istesem de, inancım izin vermez
Gerek kalmadı bu düşüncelere yer vermeme, bakarak anneme bağırıyorum içimden
"Sonunda başardım anne, artık gerek kalmadı kaçmaya kendimden"

Kulağımda bir çınlama derinden, bir hişt sesi gibi belli değil geldiği nereden
Burada değilim bedenen, ben de artık oldum beynimin içinde bir düşünce
Yine de buna değer, normale dönmüştü her şey, uzanabiliyorum evimde
Seslerle boğuşuyorum artık Norman Bates ile uğraşmak yerine

Yola çıkıyorum mutlu bir şekilde, bağrışmalar gelir evimden,
Kaybolmuş dedem, bana söylemişlerdi bu şekilde
Soruyorum her gün anneme "ne zaman dönecek dedem?"
'Sadece biraz daha bekle, oldukça uzun sürecek'

Zor değildi acıya dayanabilmek çocukken, David'in öğrettikleriyle
Aradan zaman geçer ve artık kayıp anneannem de
Artık sormuyorum bile, bir gün dönecekler diye
Belki de bu yüzden oldukça zor oldu gerçekle yüzleşmek
--------------------------
Sanırım şehrimiz çok büyüktü, kaybolmaya başladı diğerleri de,
Sadece içimdeki sesler diyordu "zaten geri gelecekler"
Fakat artık istemiyordum beklemek,
Kaç kişi daha kaybolacaktı 12 yaşımı geçmeden?

Başlamıştım büyümeye, arkadaşlarımla dolaşır gezerken
Yalnız bir şekilde dönme vaktiydi eve, yürüdüm sessizce
Derin sessiz bir cadde, bir yanımda akan dere ve bir araç içinde
İçinden çıkıyor abim her tarafı parçalanmış şekilde

Büyümeye başladım erkenden, üst üste gelse de bu şeyler
İsyan etmedim bir kere bile, çok yakındık teyzemlerle
İstedim eve giderken uğramak onlara yine
Taze yiyeceklerinden yiyebilirdim böylelikle

Değildi tabii ki amacım yiyecek, biliyordum yalan söylemeseydim izin vermeyecekler
Sadece istiyordum abimle birlikte oynadığımız odaya bakarak iç çekmek
Ardından ağlamak o arabanın halini ve yüzünü unutana dek
ve kesikler ortaya çıkıyordu yeniden fırsat bilerek
--------------------------
Eve yaklaştıkça başladı gözlerim dolmaya, bana yakışmazdı ağlamak
Yöneldim kapıya fakat, kapı dayalıydı duvara
Başladım adımımı atarak merdivenleri çıkmaya
Tam bu anda, bu geçirdiğim kaçıncı travma?

Bu kapı neden açık sonuna kadar?
Lütfen tahmin ettiğim şeyi söyleme bana
David'in öğrettikleriyle bile artık çıkılmıyor bu acıyla başa
Kimsenin beni güçsüz görmemesi için yöneldim cama

Arkamda bağrışlar ve yakarışlar yokmuşçasına baktım sokağa
Çocukluğumun geçtiği mahalleye gelmeyecektim bir daha
Çünkü gelmek için sebebim kalmamıştı gelmiyordu geri kaybolan
Yüzümü dönmedim kimseye akşama kadar

ve sonra bir sürü düşünce, boğuyor beni her şey birbirine karışarak
Tüm o kontrol yöntemlerim kayboluyor, sanırım döndüm başa
Benliğim kayboluyor tüm o kişilik bozukluklarıyla
Artık sadece düşünceyim, bıraktım kontrolü izliyorum her şeyi dışarıdan