Notes

Gece bile bizi terk edip yerini gündüze bıraktığında; biz yine de karanlıkta kalacağız , biliyorsun değil mi ? Yatağımız da uyanırken yeni bir intihar edilesi güne , pencereyi yarım yamalak örten perdenin açığından asla bir ışık sızmayacak yüreğimize. Varlığını bile unuttuğumuz kalbimiz ruhsuzluğun esaretinde harcanıp gidecek. Biz hep karanlıkta kalacağız Efsun. Biz bir tek sen varken / yokken biz olacağız. Biz her zaman uzaktan izleyeceğiz her şeyi ; parkta sallanırken hiç bir gammı olmayan çocuğu, toy bir genç kızın yanındaki delikanlıya olan aşkını , utana sıkılada olsa elini tutuşunu , sokak sonlarında geçimini insan vicdanından sağlayan dilenciyi , aldatılmış bir kadının gözündeki hayal kırıklığını , hayata küsmüşlüğünü Ve hayattan nasibini fazlasıyla almışta bankta oturup öylece denize bakan adamı , sadece uzaktan izleyebileceğiz. Yaşayamayacağız ki biz. Biz sen gelmeden yaşayamayacağız Efsun. Gözümüzün gördüğüne ruhumuz kör olacak. O küçüklükten kalma son hatıra kalbim - avuçlarına bıraktığımda - senin ruhsuzluğunun esaretinde ; idamı bekleyen masum bir mahkûm gibi , bağırmaktan, özgürlüğünden , verdiği savaştan vazgeçip ipe asılmayı bekleyecek. Biz böyle yaşayamayız ki. Biz sen gelmeden yaşayamayız Efsun. Bilirim gelemeye niyetin yok seninde. Odamdaki duvarlar gittikçe içime dökülüyor, kalkamıyorum altından. Acı bir sessizliği bozan saatin "tik-tak" ları ; " Zaman akıp gidiyor, madem intihar edilesi bir gün, o assın seni güzelim elleriyle ipe. Değmez mi onu bir kez daha görmeye? " diyor.
- Değer Efsun'um - Keşkeler sarmasın diye bedenimi , biz ölürken bile sana geleceğiz. Ve sen ruhunun bilr kararmış olduğu o bedene hiç acımadan , gözünün içine bile bakmadan yanından öylece geçip gideceksin. Aslında çoktan ölmüş olan o leş paraçasının önünden tüm güzelliğin ve umursamazlığınla geçip gideceksin hemde. İşte o zaman geç kalmış bir intiharın korkusu saracak bizi. Biz böylede yaşayamayacağız. Sen söyle Efsun'um yaşayabilecek miyiz ?