Notes

taş gibi sert kağıt gibi beyaz makas gibi keskin. böyle bir sevgiyi dengede tutabilir mi ellerin. yanılırsın, sakın deneme.
bak bu benim yüzümün seni sevmekten dönmüş hali. bana aynada kendimi aratmıştın bunun için bir kez olsun yüzünü affetme. artık o çukuru öyle kocaman atlayıp geçemiyorum. benim bacaklarım bile bana inanmıyor artık geçemiyorum. lütfen bunu yazmamış olayım ve sen de hiç görme.
o yola bakan pencerenin bir hikayesi var. allahım ne olur bir kere diye diye. çünkü her gece yerden göğe kadar.
ben durup adını unuttum mu diye kendimi yokluyorum. neydi neydi neydi. akşam saat kaçtı sabah kaçta uyanırdı elleri yağmur muydu bulut mu. saçı sağa mıydı sola mı hangi avucumdu hangi omzuydu nefesi pamuk muydu şeker mi. gerçek miydi bunlar. nereye geldik. allahım ne olur bir kere ve beş saniye. yüzünü görmesek de olur sokaktan geçse. uyansak ve bitse. omurgamdaki eğrinin derecesi seni unutabilse keşke.
haksızdın. hatalıydın. yalancıydın. elin çarpmazdı sen yere fırlatır üstüne basardın. peki bu kadar şeyin içinde hala nasıl bebek kokardın?
onca sabah seni göremeyince bir sabah yüzünün değişme ihtimaline kadar ağladım. sen bana bunu yaptın ve bir adım ötesi cehennem. canım kalbim lütfen bunlar unutulmasın.
beni kendinden çıkarmaya senin bile kolun uzanmazmış artık. yemin ederim çok acımıştı ama alıştım.
ben orada olmayışına alıştım. şu cümlenin kamburuna bakar mısın.
olmayışına alıştım.

çıkmaz olduğuna emin olduğum sokak çıkmaz değilmiş, köşesinden döndüm. senelerdir koşarak içinden geçebileceğimi düşündüğüm duvar yıkılmış. kendimi yok edeceğimi düşünürken, hiç yara almadan geçmenin acı bir tadı var ağzımda. sokağın sonunun olmamasının bir cazibesi yokmuş. en azından duracağım yer belliydi, on adım sonra olgunlaşmamış kirazın kekremsi tadı belliydi, beş adım sonra sendeleten çukur belliydi, pencerelerin önündeki çiçekler, evlerin kokusu belliydi. sonsuz düzen, plan ve netliğin kölesi olmuşken, özgür bırakılınca hep arkaya bakarak yürümek de lanetin oluyormuş. şarkılar eskisi kadar anlamlı, kitaplar eskisi kadar sığınak, arkadaşlar eskisi kadar tebessüm değilmiş. farkına varıp kabullendiğinde üç tel daha beyaz çıkıyor saçlarından. koparınca çoğaldığı bilgisinin yalan olduğunu ilk anladığın an tüm yalanlar da dikiliyor karşına. ağlamak, kaldırıma çöküp bir sigara yakmak dimdik durmaktan daha güçlüymüş. mevsimler değişti, bir yaprak oynamadı suratımda.
çıkmaz olduğuna emin olduğum sokak çıkmaz değilmiş, köşesinden öldüm.