Notes

"En nefret ettiğim, beni hep boşluğa düşüren ve bütün yaşama isteğimi alıp götüren durum ise mutlu olmaktan ve her şeyin güzel gitmesinden korkmak. Bu korku öyle bir aşamaya geldi ki artık, zaten mükemmel geçiremediğim çoğunlukla mutsuz olduğum hayatımda mutlu olduğum günlerde bozulacak diye korkmakla geçiyor. Mutluluğumu bile doya doya yaşayamıyorsam hayatın anlamı ne ? diye sorguluyor insan. Millete söyleme göz değer, her yerde paylaşma nazar değer, ona sevdiğini çok belli etme bırakıp gider. Bağırıp haykırarak, yazıp söyleyerek, içimize sine sine yaşayamadığımız lanet mutluluklar var. O kadar alışmışız ki mutsuz olmaya, mutluluğun mükemmel hissi ters düz ediyor her şeyi. Sonra gelsin kaygılar, telaşlar. Ki dedikleri gibi, korktuğu başına geliyor insanın. Kırk yılın başında sahip olduğumuz huzur da çok durmuyor bizde. Her şey güzel olacaksa bile çürütüyoruz bütün ihtimalleri. Ve alışık olduğumuz mutsuzlukla kalıyoruz yine."

"Aradan isterse yıllar geçsin, o bilindik melodi kulağına geldiği an yine aynı boşluğa düşer insan. İlk önce alev gibi düşer yüreğine, sonra bütün vücudunda hissedersin. Her şarkı bir insandır, her şarkı bir anı. Bir kafede kulağına fısıldarken arkada çalan o şarkının, ya da o çok uzaktayken, özlemle atılan parçanın bir zaman sonra, ayrılınca, artık birbirine ulaşamayacak, ulaşsa da eskisi gibi olamayacak iki insan olunduğunda nasıl da bir kabusa dönüşüp acı vereceğini düşünmeyiz. Ölüm gibi değil midir zaten aşk? Kabullenemeyiz hiçbir zaman. Sanki hiç gerçekleşmeyecekmiş gibi, “biz ayrılmayacağız ki” denilir tebessüm edilerek. Sonra ne oldu, nasıl oldu bilmeden o ses, o eller kaybolup gittiğinde, kalbinizde kocaman bir boşlukla kalındığında; paylaştığınız , beraber dinlediğiniz bütün o şarkılar geceleri bekler başucunuzda. “Biz seninle şarkıların hep en güzellerini paylaştık. Bak; bu gece de başucumdalar.”

Sonra geç kalırsın ya sen bazen işe.Telaşlanırsın.Telaşla hazırlanırken bir şeyleri unutursun,unuttuğun şeyleri hatırlatmak istiyorum sana.
Hayır, ben üzülmem sevgili. Eskisi gibi değil hiçbir şey. Eski derken mi? Eskiden ağlardım olmayınca. Küçük bir kızın istediği oyuncak bebeği annesine aldıramaması gibi. Saatlerce ağlamalarım vardı benim, yazıya dökmelerim. Artık hiçbir şey öyle değil işte. Ya olur, ya olmaz. Olmayınca vazgeçer kestirip atarım. Zamanında çok ağladım çünkü. Olmuyorsa ve zorlarsan, neden diye kendi kendine her sorduğunda daha da imkansızlaşırmış, büyüdükçe anladım bunu. Sorun bu değil. Sorun senin gözlerinde olumlu bir yanıt bulamadığım gibi, “olmuyor”a dair de hiçbir şey göremeyişim. İki şık arasında ortada kalakalıyorum gözlerine bakınca. Hangi tarafa gideceğimi ise bir türlü bulamıyorum. Büyüyüp üzülmelerin bile üstesinden gelmişken, siktir etmeyi kendime bu kadar iyi öğretmişken, beni arada bırakma sevgili. Her şeyi öğrendim ama, bilinmezliğin içinde, yolun ortasında kalınca ne yapılır; bilmiyorum.