Notes

"İnsanın masumiyeti, son defa verilen nefes gibi, geri alınamaz. Ve o insan bir daha asla eskisi gibi olamaz."

"Ben seni ardımda bıraktım.Senin bana yaptığın gibi, öyle yarı yolda değil."

"Ve aylarca beklediğin o gün gelir. Karşındadır bütün pişmanlığıyla. Ne kadar da çok beklemişsindir pişman olacağı günü. Titreyen sesiyle geçer karşına. Aylardır duymak istediğin bütün her şeyi söyler. Ne gariptir ki; bir bakarsın, intikam diye yanıp tutuşan benliğin kaybolup gitmiştir. Oturup deli gibi ağlamak gelir insanın içinden. Yazık etti diye sonsuza kadar ağlamak. Bir daha olamayacağını bildiğin için, onu affedemeyeceğin için, üstelik kimsenin onun gibi kokmayacağını;kimseyi onun gibi sevemeyeceğini kabullenip vazgeçtiğin için. Sonsuza kadar ağlamak. İntikam mı? Acı mı? Olan yine ona değil sana olur. Her zaman yaptığını yapar yine sana. Acıtan sen değil, o olur yine. Unutmak için harcadığın onca zamanı boşa çıkarır. Üstelik sadece bir kelimesiyle yapar bunu. Ona; bizden geçti dersin. Ama kendine diyemezsin. Yine aklına girer, ve sen yine seversin."

"Bunca şeyin farkında olduğun için bir yanın hep boşluk hissiyle kalacak. Çünkü onu bir insanın dolduramayacağını bileceksin. Ve sana neyin iyi geldiğini anlaman, belki bütün bir ömrünü alacak."

Sesine uykunun karıştığı saatlerde yine geleceğim.

"Ne kadar hüzün vardı her şeyde, işler yolunda gittiği zaman bile."

Tek değişmeyen şeyin parfümün olduğunu farkettim, bi tek onu değiştirmemişsin. Kokun hala aynı ama işte sen değişmişsin biraz. Daha çok telefonla uğraşır, daha az umursar olmuşsun beni, bir zamanlar en çok sevdiğini. Keşke biraz büyüseydin ve anlamaya çalışsaydın beni. Yerime koyabilseydin kendini, tek taraflı düşünüp bencillik yapmasaydın. Bir zamanlar herşeyi yapabileceğin bi kıza bu kadar hiç gibi davranmasaydın. Bazen öyle anlar oluyor ki düşünüyorum ben ne yaptım bunu yaşıyorum diye. Bu kadar üzülür mü bi insan? Çok sevdim ben seni parça parça varsın içimde bazen batıyor yaptıkların. Nasıl bir anda böyle bi canavara dönüştün sen? Herşeyi bırakıp gitmek istiyorum, bırakayım bitsin artık.

Kaygılarımıza heba ettik ilişkilerimizi. Mutlu olmaktan korktuk, mutlu olup da; bozulmasından korktuk hep. Korka korka yaşadık her şeyi. Korktuğumuzdan bir bir gitti hepsi. Sahi, yoksa bitmesi için ne sebep vardı ki?

Artık yoruldum ve inan ne kadar yorulduğumu ben bile bilmiyorum. İçimdeki kızgınlık inan sana değil. Kendime. Seni bu kadar ben yaptığım için. Ben gibi benimsediğim için kendime bu kızgınlığım. Hüznümse sana. Şimdi sadece hüzün yanımsın sen benim. Kanatan, acıtan, ayakta durdurmayan bir hüzünden bahsediyorum ben. Senden bahsediyorum. Gücüne hayret ediyorum. Bir anda mutlu edip, bir anda paramparça edebiliyorsun şaşıyorum. En çok şaşırdığımsa nasıl bu kadar kolay üzdüğün. Nasıl kıyabildiğin? Sahi, sen şimdi iyi misin? Ben ne mükemmelim, ne de çok güzel. Ben sadece benim. Beni özel yapan tek şey, seni sevmek. İşte şimdilerde ben, ben değilim. O kadar çok sen olmuşum ki kendimi kaybetmişim. Kendimi sende bulmuşum. Seni, o minik gamzeyi fark edecek kadar çok sevmişim. Ve şimdi ben, ben değilim. Ben en çok senim. Senin. Yarı parçan. Umarım, belki bir gün özlersin.