Notes

''The Scroller''
---
On;
jego palec wskazujący,
---
z towarzystwem zmiennego ruchu jednostajnego
---
spędzali razem swe popołudnia i wieczory czasem.

---
On,
poruszanie nim miał zdane na celujący;
---
w małym palcu od przewijania tekstów tego i tego;
---
o tym i o tym, co nazywał rekonesansem.

---
On,
odciski na nim nabywając niechcący,
---
od powtarzania tej czynności codziennego,
---
chcial schować siebie wraz z nimi lecz w tym starciu świat miał lepsze szansę.

---
On,
oczy czerwone od wpatrywania się w epicentrum jasnego punktu, wzrok coraz gorszy;
---
gorszy tak bardzo że spoglądając w lustro według rytuału porannego
---
często nie wiedział kto w tych chwilach przed nim stawał i na każdy jego ruch odpowiadał tym samym.

---
On,
krótko-długie tygodnie trzy pozniej trzy razy mniej był zdrowszy
---
z wyglądu, a świat był łaskaw nie eksponując jego zdrowia psychicznego,
---
które, juz na kolanach, tworzyło jego stare Ja zdruzgotanym.

---
On,
jak opętany był samo-zadowalany katalogiem ciał i twarzy od najlepszych do najgorszych.
---
Każde z nich przewiniete w poszukiwaniu tego,
---
co kiedyś spowodało by zaprzestał wydrapywac sobie tępym ostrzem stare rany.

---
On,
spanikowany w miejscu stojącym czasem, pożądał jeszcze bardziej tych nowszych,
---
w panice coraz bardziej nie rozstropnie szukając kogos; czegoś
---
co jak najszybciej wypełni każdą z pustek, nowych; starych.

---
On,
niszcząc każda nabytą szansę naciskiem, bez końca sprawiając ból tym
---
których tak tragicznie przewijał w swych oczach; w swych głowach, ergo
---
w każdym z oddalonych od rzeczywistości, niszczycielskich; nieugaszalnych pożarów.

---
On,
nieświadomie tworząc paradox gdy
---
siedząc nieruchomo na obrotowym krześle stał na krańcu klifu stromego,
---
brnął dalej, a w tym momencie nie było nikogo kto by nie pozwolił mu się rzucić w czeluści ostatniego spadu.

---
On,
widząc jak jego ostatnia nadzieja traci ledwo już się tlący życia płomyk,
---
skoczył w dół. Skoczył. Nie widząc wyjścia innego,
---
czego sprawcą były czerwone; podkrazone oczy wraz z nienawiścią do świata i obrzydzeniem do siebie, akceptował ofertę jednego ze przekrzykujacych się nawzajem płonących tonacji by finalnie zanurzyć się w czeluści zagłady.

---
On,
jego cialo czujące absolutnie nic; jego świadomość wkoncu przekazująca jeszcze mniej niż nic bólu, po raz pierwszy poczuły kolory.
---
Wszystko dobiegło końca gdy grunt powoli; pewnie zbliżył się do niego,
---
dotykając jego niby wciąż żywe, jednak od dawna zimne; martwe ciało, wraz z uderzeniem zmieniło wszystkie jego kształty .

---
On,
po raz pierwszy naprawdę szczęśliwy, jednocześnie nie wiedząc o tym; tracąc wszystko wraz ze swym życzeniem chorym,
---
w ostatniej podróży dookoła wspomnień widzi znów wszystko co niegdyś widział na własne oczy, które mimo tego,
---
że są zbyt wykończone swą tułaczką, dalej zbierają ostatnie krzty sił by udostępnić mu jego klisze życia z niego będącym aparatem życia pełnego straty.

---
On,
ostatni raz zasiadając na swym obrotowym krześle, lecz tym razem w otoczeniu do poprzedniego nie pasującym,
---
ostatni raz kładzie bogatą w odciski dłoń na przewijaczu wspomnień jego.
---
Przewijając przeminiete tak szybko momenty; łaknąc wiecznego spoczynku, wkoncu natrafia na rozdział historii zamykające jego trasę.

---
On,
ze łzami w oczach patrzy na wykonane decyzję, nawet jego martwe Ja załamujące;
---
nawet największe cierpienie nie jest w stanie chociaż dostatecznie opisać grymasów wykonanywanych poprzez splamioną smutnym deszczem twarz pełną
---
zrozpaczenia, zdruzgocenia i każdej z możliwych emocji reprezentującej smutek; każdej w pełnej okrasie.

---
On,
tracąc wolę do życia przed śmiercią; tracąc wolę do życia po śmierci, zagłębił się w swój ból ostatni raz przez niego zrozumiany.
---
Przewieniete momenty paliły jego cialo i myśli niczym oddalone od rzeczywistości pożary, nie pozostawiajace go za życia chociaż trochę nie spalonego.
---
Wraz z jego ostatnim oddechem, wskazujący palec osunął się z pokrętła ciepła i cierpien, pozwalając całemu ramieniu osunąć się bezwladnie i zniknąć w nicości, ostatni raz udowadniając mu, jak i każdemu kto wątpi, że poza znanym nam ruchomym/stojącym czasem jest jeszcze jedna rzecz działająca poza zasięgiem naszych delikatnych dłoni. Jest nią przemijanie, działające w każdym przypadku, łapiące każdego - uciekajacego czy nie.
Wiesz już, co On poczuł, będąc nim dotknięty.
Teraz, proszę tylko abyś czytelniku rozwijał zbędne myśli, i spędził chwilę czasu kontemplując,

co się stanie gdy Ona złapię Ciebie?