Notes

Bu aralar herkes değiştiğimi düşünüyor evet birazcık ,değiştim galiba birazcık kendime baktığım zaman eskisi gibiyim ama her sabah bir ağız dolusu kan tükürünce anlıyorum değiştiğimi, üzerimde kimsenin alamadığı bir koku var, o kadar ağır olmasına rağmen kimse anlamadı neyse git git gide ölümün kokusu daha çok artıyor üstümde şuan bunları yazarken bile gülüyorum. insan öleceğini bilmesi her gün daha çok acı çekmesi değer verdiklerinden bunu saklaması daha ne ki… ölümden korkmuyorum ama savaşmıyorumda nedenini bile bilmiyorum sanki günü doldurmak için yaşıyorum, ne kadar saçma değil mi bunları yazarken bile zamanımdan gidiyor bu arada herkese ufak notlar düşmek istedim tanıdığım herkesin bir değeri vardır şey ne demişti Can Yücel Seke seke ben geldim Si*e si*e gidiyorum bu kadar kısa bir ömre bu kadar yazmak kafi desede gönlüm gider ayak bir kaç şiir deneme bırakıyım da öyle gidiyim diyor şu benim yerin dibine batasıca şair ruhum en çok garibime gidende daha Can Yüceli Nazım Hikmeti anlamadan gidiyorum ya o garibime gidiyor belki şans aynı yerde oluruz hala gülebiliyorum kendi halime şu an bir kaç söyleyemediğim şey de var hani bu öğle arası suyu boğazıma kaçırdığımda ölecen la diyen arkadaşıma harbi ölüyom ya la diyemedim ne biliyim gider ayak kimsenin haberi olmasın kimse dediğim insanlar hayatımda var olan kimi zaman konuşmasakta tanışmasakta eminim ki mutlu olmalarını isteyebileceğim kadar iyiler oyy uzun lafın kısası hacı ben geldim çayımdan bir yudum aldım gidiyorum bir de çay hikayesi vardı değil mi Cemal sürayanın bir şiir de hep çayı açık içerdi demli içerse beni göremezdi ondan hep açık içti adamda ki düşünceye bak bendeki korkaklığa ölüyorum lan ben harbi harbi yok olucam toprak olucam adımı son bilen kişide unutur gider o zaman birdaha ölücem vay arkadaş ölünce bile rahat yok adama adam mı de get nerem adam benim daha bebe bebeliğim tamam acındırmıyom kendimi dünya kadar iş yaptım evrensel firmalardan iş teklifi aldım şairliği bıraktım belki şairliği bırakmamın cezasıdır ya la bu neyse geldi başa çekilir ben bekleyim umarım belki tren gecekir
Lan şansıma belki hiç almaz alsada almasada umrumda değil ki bir şiir daha vardı Hayat ve Ben en son bölümünü alıyorum ben
Bugüne dek ancak tanıştık hayatla... Ben ona kendimi tanıttım, O bana kendini...
Göğsüme madalya gibi dizdim hatalarımı...
Zaferlerim onlar benim, olgunluğumun yapıtaşları...
Ve derin bir yara gibi sakladım başarılarımı...
Asansör çıkarken yukarı, dönüp bakmadım bile aşağı...
Dönmesin diye başım...
Ben istikballe arkadaşım...
Ne var ki her şey yarım...
Hayat da yarım, sevdalar da...
Daha diyeti ödenmedi sevinçlerin...
İhanetlerin hesabı sorulmadı...
Nazım'ın dediği gibi, "Kopardım portakalı dalından ama, kabuğu soyulmadı, sevdalara doyulmadı..."
"Doydum diyen görmedim ki ben zaten..."
Lakin gel de zamana anlat bunu...
Sahi nedir bu telaş, bu kin? Sanki ölüye can yetiştireceksin...
Baktım ikinci yarı kapıda... ve hayatın ceza sahası yakın...
Doldurdum bir kara kutuya 16 yılın hesabını.
Acılar, sancılar bir çekmecede, sevdalar diğerinde...
Bir yerde hüzünler ve korkular, bir üstte sevinçler ve zaferler...
Kat kat, dizi dizi dizdim kullanılmış takvimlerimi,
Sabırla kapattım kutuyu, sevgiyle mühürledim ağzını...
İlk yarı bilançom o benim: Yangında ilk kurtarılacak... Kazada ilk açılacak...
Yarımlar tam olduğunda kara kutuyu açıp bakanlar teşhis koyacaklar halime...
"Çok mutlu olmuş, fazla yüksekten uçmuş zavallı" diyecekler
Ya da,
"Sebepsiz alçalmış... Bile bile vurmuş kendini dağlara!.."
Fakat kara kutu ancak bir kısmını söyleyecek hikayenin...
Kalanı benimle gelecek...
Dağların yamaçlarına savuracağım en mahrem hatalarımı...
Reyhanlar saklayacak sırlarımı...
Skoru bir tek Ege'nin suları bilecek...
Denize kavuşabilirse eğer içimdeki nehir...
HAYAT: 0 - BEN: 1
Diyemeden hayatı yenemeden gidiyorum hayatın maçı terk edip hükmen 3-0 yenilip gidiyorum arkadaş var mı ötesi son şiirimi son denememi yazamadan kimseye bunu söyleyemeden gidiyorum gidiyorum ya la harbi harbi ölücem ben lan