Sonunda buluşuyoruz, sonunda hayalimizi yaşıyoruz. Biraz utangaç, biraz mahcup, ve bolca kalp ağrısıyla geçen saatlerimiz senin steteskopun sayesinde sorunsuz, hatta eğlenceli ve rahatlatıcı geçiyo neyse ki. Yeni tanışan tüm sevgililer gibi sesimizin yakından birbirimizin adını söylemesiyle erime başlıyor kalplerimizde, sonra daha bugün parfümeride kokladığım o kakao yağı kokusunun tenindeki yorumu yankılanıyo beynimde daha ilk kokladığım anda. Sigaraya, içkiye, hatta uyuşturucuya kendini kaptırmış herkes bilse imrenirdi sevgili tenindeki bu baş döndürücü bu kaynağı. Ama korkmuyorum da, nasılsa benden başka kimse böylesine alamaz teninde tüten, odayı tütsüleyen, dünyanın en pahalı, en güzel parfümlerine gülüp geçirten o kokuyu... Hele de gülüşün eklenince o kokunun alt notalarına, üst notalarda beyaz geçeliğin, ondan beyaz ve ondan pürüzsüz tenin, akli melekelerim çoktan elden gidiyor, senden ibaret yastıklarla kaplı bi odada, deli gömleğiyle kalıyor zihnim. Öyle güzelsin... Ama hiçbir kuvvet ellerimi bağlayamaz yine de. Yanaklarım utangaç çocuk, ellerim meraklı bebek, dudaklarım çölde susuz bi bedeviye aitmiş gibi sanki sana yaklaştıkça. Koluna dokunabiliyorum o an, gülümseyip elini elimin üzerine koyuyorsun. "sevgilim" diye fısıldıyorum, "efendim sevgilim" diyorsun kalp krizimi daha da hızlandırmak istercesine. Yanaşabiliyorum neyse ki, elini t-shirtümün altından nasıl olduğunu anlamadığım şekilde sokup sarıldığında her şey zihnimde daha da yavaş çekim oynuyor artık. Gözlerine bir süre dalıp içlerinde kaybolmamak için dudaklarına sığınıyorum. Misafirperver karşılıyorlar beni neyse ki. Acemi birkaç öpüşten sonra dudaklarımız da kollarımız gibi daha bir kenetleniyor. Tatlı öpücükler birbirimizin dudaklarını ateşli emmelere dönüşüyor çok geçmeden, vücudunuzdaki harareti daha şimdiden hissediyoruz. Tokayla emanet duran saçların dağılıyor şehvetli ellerim uğradıkça, nefes alış verişlerimiz uzun süredir aynı anda... Daha bir kabaran göğüslerin ve ikimiz de giyinik olsak da hissedebildiğim göğüs uçların göğüslerime daha bir yaklaşmak için dimdik sanki. Ellerim sımsıkı kalçalarına dokunup, sonra da nefesini keserek kavradığında ayakların yerden kesiliyo bi süre. İki anlamda da :) Seni tezgaha oturttuğumda fazla giyinik olduğumuza karar veriyoruz aniden. Dudaklarımız o bir iki saniyede bile ayrı kaldıkları için şikayetçi olsa da o inanılması güç göğüslerini görüp dokunabilmek için ödenebilecek bi bedel bu yine de. Karnından ve belinden tek bir parmak dokunuşuyla gıdıklaya gıdıklaya dolaştıktan sonra hedefime ulaşmam şaşırtmıyo seni de. Dudaklarımız bir diğer safhaya geçmiş, dillerimiz de bu çikolatalı pastadan pay almak için ortaya çıktıkları anda nazikçe ama kararlı bi kavramayla sarsılıyo tüm bedenin. Nefesinin kesik ve ağzının hem heyecandan hem şaşkınlıktan açık olduğu o birkaç saniye boyunca zihnin nerelerde kim bilir. Dudaklarım boynundan göğüslerine gittiğindeyse çoktan bulutlara dokunmaya başlıyorsun. Onlara, sana bu kadar yakın olmak aklımı havsalamı zorluyor. Hele ki dudaklarımın arasında olduğunu, sevgilimin tadını böylesine aldığımı, beni bi nevi emzirdiğini bilmek tek kelimeyle tarifsiz. Bacakların tıpkı gece olduğu gibi belime doğru kıvrılıyo refleks olarak. Kalçalarımız hareketleniyor bi yandan da istemsiz. Belimiz, kasıklarımız birbirimize doğru yaklaşırken, yapışırken, sürtünürken, sıcaklığımız belki biraz da bu yüzden artarken. Ellerim sırtında o çukurda aşağı yukarı dolaşıyor nefesin yokuş yukarı çıkarken tüm bedeninle, benimle birlikte. Mutfak şiddetlenen nefeslerimizin sesleri ve birbirimize biraz bilinçsiz fısıldadığımız kelimelerle, minik inleyişlerle doluyor giderek. Tenimdeki parmakların birazcık daha kontrolsüz dolaşıyor sırtımda özellikle, tırnakların sevişmemizin delillerini ve haritasını kazıyo yemek ocakta, biz tezgahta alevlenirken. Birlikte bindiğimiz roller coaster zirveye yaklaştıkça, vücudumuzdaki tüm kaslar sımsıkıyken. Dokunuyorsun bana, sahiplenir gibi, nezaketi düşünecek halde değiliz, birbirimizi yiyoruz tam anlamıyla ama iyi anlamda elbette. Çıkıyoruz, tek vücut olmamızda az kalmış ama sarmaş dolaş olmuş, birbirimize girmişiz çoktan, sevgiliden öte olmaya çalışmak, sen olmaya çalışmak öylesine güzel ki. Yanımdan ayrılmadan bulutlara yaklaşıyorsun yine. Gitmene izin vereceğim tek yer orası zaten, senden uzak kalmayı göze alabileceğim tek yer oralarda olabilmeni sağlamak olur ancak. Hızlanıyoruz, öpüşlerimiz, dudaklarımız, dillerimiz, bellerimiz, ellerimiz… Hızlanıyoruz. Odadaki en hararetli şey ikimiziz artık, artık iki kişi değilken üstelik. Ve duruyorsun, bir anlığına nefesin, bedenin, ruhun, her şeyin duruyor karşımda. Öyle sıkı sarılıyorsun ki tırnaklarının bu sefer derimin içine geçtiğine eminim. Ayak parmakların bile bükülmüş halde belime dokunuyor, bunu hissetmek güzel. İki dakikadan biraz daha fazla süre nefesin hala kendine gelmiyor, bana gelemiyorsun hala ya da diğer bi deyişle. Sonra gözlerini açıyorsun, bir bebeğin dünyaya ilk gözünü açışı gibi. Kucağımda yumuşacıksın, “yoruldum ama kuş gibiyim” diyorsun duyduğum en masum ses tonuyla. Dudağına minik bi öpücük kondurup sarılıyorum sana sımsıkı. “yormadım umarım” diyorum, “saçmalama, harikaydı” deyişin yetiyor olacağına inanamadığım bi şekilde o anı daha da güzelleştirmeye. “Yatağımıza gidelim sevgilim” diyorsun, kucağımda küçük bi yolculuk bileti kazanmana yetiyor bu kadarı. Seni yatağa bırakıyorum, yan dönüyorsun bana sırtını dönerek. Arkana uzanıp ait olduğum yere yerleşiyorum tekrar. Çok sürmüyor, uyuyakalıyorsun. Ben birkaç saat daha seni uyurken izleyip öpücüklere boğsam da, pek azını hissediyorsun…
