Notes

Yazın bunaltıcı sıcakları bir kenara çekilmiş, sessiz sakin, minik minik, insanın içini ferahlatan rüzgarların başladığı tarihte, loş bir odada, gün batımında dünyaya geldim. 17 Eylül. 17 Eylül 1993. İşte bu tarih; 9 ay 8 gün sonrasında, sadece on dakikalık bir eğlence sonrası, bu dünyaya hapsedilen bir 'varlık' olduğum tarih. Hayat hikayeme hoşgeldin. Eğer geniş düşünceli bir insan değilsen, halkın pek çoğu gibi yobaz fikirlere destek veriyorsan sadece konumdan ayrıl.
Annem Hülya. 71'in en soğuk gecesinde doğmuş. Oldukça sinirli, suratsız, espriden anlamayan, yobaz bir kadın. En başından beri ne kadar aramızı korumaya çalışsam da, meh-.
Babam Mehmet. Aşağılık piçin teki! 64'de doğmuş. Ye kebabı, iç şarabı, vur karpuza. Ailedeki en vasıfsız insan. Ben bile daha çok iş yapıyorum!

Küçüklüğümü, pek çok insan gibi hatırlamıyorum. Kulaktan dolma bilgiler sadece.. 'Benim çocuğum erken konuşmaya başladı, süper zeka.' gibi şeyleri ailenizden duymanız muhtemeldir. Ancak benim ailem beni övmekten ziyade umursamayan bir aile. 'Aile'.
Yaşım bir yada iki. 95' zamanları. Bir klasiktir. Evde oturuyorum, gerizekalı gibi sürekli çizgi dizi izliyorum. Eh, çocukken yapacak pek bir şeyinde yok aslında. Tek bir oyuncakla ne oynayabilirsin ki? Meto isminde, kolum kadar bir ayıcık sadece!
Komşuluk ilişkileri o zamanlar gerçekten çok fazla ve iyi. Dışarıdan baktığımda diğer komşuların çok güzel bir hayatı olduğunu benimsiyor, "Keşke o benim annem/babam olsa!" diye içimden kendimi avutuyordum. Peki sonra oldu? Bakış açım değişti. Okumaya devam edersen neden olduğunu sende anlayabilirsin.
Konudan sapmaya gerek yok. Komşuluk ilişkilerine kaldığım yerden devam edeyim. Biz yan daireye gideriz, yan daire bize gelir. Sonra yan daireyle beraber karşı daireye gideriz, sonra onlar bize gelir. Kekler, börekler, çaylar.. Yemek yemeyi de bir hayli severim! Lezzetlerin çocuğuyum ulen! Ama keşke her şey anlattığım gibi güzel gitse.
Anne-baba olan kişilerde anlayamadığım, günümüzde de devam eden bir saçmalık var. Bir çocuğun, diğer çocuk ile kıyaslanması. Oldukça şevk kırıcı, bütün hayatla ilişkisini kestirmesine yarayan bir şey bu kıyaslamak. Hani yanlış anlaşılmasın bunlar. "Sen bugün burada bir başkasıyla da kıyaslanırsın." dediğinizi duyuyorum. Kıyaslanmakta bir problem yok. Bir kişi iyi çalışıyordur, diğeri yeterli performansı sergileyemiyordur. Ama neden bir "çocuğu" kıyaslarsınız ki? Elinden ne gelsin o çocuğun!
Küçük yaşta yeterince negatif enerjiyi aldım, cepte. Yaşım oldu beş. Okul telaşı. Bir yandan tırsıyor, bir yandan merak ediyorum. Başka insanlarla ortak bir oda içerisinde, ortak bir iş yapmak. Defter, kalem, çanta alınıyor. Çocukluk, bir çanta dikkatimi çekti. Siyah, beyaz. Sol üstten sağ üst'e kadar uzanan garip bir çizgileri var. Bir aşağı bir yukarı, _/// gibi gidiyor. Anlam veremediğim bir şekilde dikkatimi çekti.
Ve ilk dayak yemem. Aynı gün, sırf masmavi bir çanta yerine o dikkatimi çeken çantayı istemekte ısrarcı oldum diye. Üstelik sadece elli liralık bir fark var o zamanın parasına göre! Yani, şimdi beş liradır.. Yediğim dayak, sanarsın adamın annesine küfür etmişim! Kavga edebilen birisiymişim gibi dayak yedim!
Kaş patlamış. Dudak patlamış. O günden itibaren bir şeyi insanlardan istemek yerine kendi emeğim ile yerine getirmeye başladım.
Yaşım altı. Okulun ilk günü, gecenin dördünde kalktım. Sebep yok. Erkenden hazırlanıp odamda usulca ayıcığım Meto ile kendi kendime sohbet ettim. Altı yaşında hayatı sorgulamaya Meto ile başlayıp, en genç felsefeci oldum sanırım.
Okulun ilk günü. Merakla gittim. Herkes bağırıyor, çağırıyor, karmaşa ortamı! Ve ben bu ortamdan gerçekten çok hoşlandım! Öğretmen kaos ortamını dindirmek için bağırıyor, kimse dinlemiyor. Ta ki; Öğretmen hemen yanımdaki öğrenciyi tahtaya çıkartıp kafasını tahtaya vurana kadar. Derin bir sessizlik.. Öğretmenin bağırışı bütün koridorda yankılandı. Ve bir ton hakaret. 'ÇOCUK'..
Karmaşık ortam gerçekten dikkatimi çekti. Gürültüyü seven birisi olduğumu o zaman fark ettim. Sakin kalmak bana göre değilmiş pek.
Sekiz yaşında müzik ile tanıştım. 2001 yılının Kasım aylarıydı sanırsam. okuldan eve geliyorum. Yolda yürürken tam sağımda bir dükkan. Müzik dükkanı. Girişte dikkat çeken elektronik gitarlar, bateri davulları, ve o mekanın içerisindeki müzik sesi! Beş dakikadan bir şey olmaz diyip içeriye girdim. Taş çatlasın o sıra 1.40 boyum var. Etrafı kontrol ediyorum. Arkada hoş bir şekilde ortama ayak uyduran Black Sabbath şarkısı var. Bir gitara doğru ilerledim. Elimi uzatıyorum, tutacağım. "Tuttum!" derken "Küçük adam!" diye bir ses kulağıma yankılandı.
O kadar kızgın bir sese benzemiyordu. Daha çok yardımcı olmak isteyen, tiz, olgunlaşmış bir hanımefendinin sesiydi. Üzerine siyah, o zamanların modası ispanyol paça bir pantolon, üzerinde ise dükkanın resmî tişörtü.

Kadın ellerini dizlerine götürüp hafifçe eğildi, aramızda boy ile alakalı pek bir problem kalmadı!
-Nasıl bir şey arıyorsun?
Ben,- bilmiyorum..
Kekeledim. Çünkü sadece şarkı dikkatimi çekti. Şarkıda gitar sesi olduğunu anlamayacak kadar gerizekalı bir insan yoktur sanırım.
-İstersen ben sana yardımcı olayım, ne dersin?
Dedi ve gitarların arasından küçük, bir o kadar hoş görünümlü bir gitar aldı ben daha cevap veremeden.
-Al bakalım, tam sana göre! Al bakalım.
Ben çalmayı bilmiyorum. Sadece bakmaya gelmiştim.
-Anladım seni. O zaman sana bir teklifim var. Her Cumartesi öğlen birde burada olursan, sana nasıl gitar çalabileceğini öğretebilirim! Ancak bir kez bile geç kalırsan bu teklifimiz sona erer!
Düşünmedim değil aslında. Sonuçta müzik dikkatimi çekti. Ancak bu aile ne diyecek? Ancak yüzümde bir gülümseme oluşmadı değil.
Tabii, seve seve öğrenmek isterim! Ancak bir sorun olmaz yani, değil mi?
Her hangi bir şey istemesinden korkuyordum. Özellikle para!
-Hayır tabii ki de! Bendensin ya, biraz relax!
"Relax?" çocuğum lan ben! Anlayabileceğim dilden konuş!

Bir ay boyunca aynı şekilde devam etti. Ortama alışmış bir şekildeyim, evdeymiş gibi hissediyorum! Hatta çalışıyor olmalıyım ki kadın bana resmî tişörtlerden verdi! Ancak bir ayın sonunda olay patlak vermeye başladı. Çünkü yalan söylüyordum!
Ailemin tek izin verdiği şey, dışarı çıkıp çocuklarla beraber oyun oynamaktı. Ben onun yerine üçyüz-dörtyüz metre uzaklıktaki müzik dükkanına gidip gitar çalmayı öğreniyordum. Ama ne olacak, yakalandık!
"Gitar çalmak senin neyine! Bize yalan söyledin! @#%&^! Beyinsiz! Oksijen israfı!" ve ardından bir tokat..
Hayallerimden vazgeçmeyip gitmeye devam ettim. Sonuna kadar!