Notes

Hayatımda ilk kez biri tarafından gerçekten sevilmek istedim. İlk kez birine tam anlamıyla güvenmek istedim. Uğruna savaşılan olmak istedim. Hatalar yaptım aklım başımdayken ya da değilken… Şimdi içten bir şekilde birini gerçekten sevdiğimi söyleyebiliyorum. İlk kez biri için “vazgeçilmez” diyebiliyorum. Bana yaklaşan herkesi itebiliyorum. Birine bağlı olduğumu hissediyorum. O birine ihanet etmekten çok, kendime, kendi hayallerime, inançlarıma ihanet etmekten korkuyorum. Aklım başımda değilken akıl almaz hatalar yaptım, bunların farkına varamadım ya da iş işten geçtikten sonra bu hataları fark ettim. Bu hataların hiçbirinin affını beklemedim ya da bu hatalar karşısında kırılan güvenin tesis olmasını beklemedim. Aklım başıma geldiğinde bütün olanlara hak verdim. Hala da hak veriyorum…
Hayatımda ilk kez nefes alan, yaşayan biri için gözyaşı döktüm ve dahası bunu ulu orta yaptım. Yaparken de çekinmedim. Çünkü öğrendim: seven birinin gözyaşlarını saklamaması gerektiğini… Bu acıyı hak ettiğimi de elbette. Zarar vermekten korktuğumu fark ettim, bunu her fark edişimde de siktir olup gitmem gerektiğini.

“Zaaflarına bir gece,
Hatalarına bir nilüfer,
Sevgisizliğine bir kalp verdim,
Artık geri ver…”

Eğer üzerinde hakkım varsa, benim hakkım sana helaldir. Düşmanın attığı taş incitmiyor da, dostun attığı gül incitiyor işte… Eyvallah. Söyleyeceklerimden biraz fazlası:
Seni emanet edebileceğim kimsecikler yok, o yüzden: Allah’a emanet ol…