Notes

. Ben de birkaç şey paylaşmak istedim. Arkadaşlar ben soğuk ellere hiç alışamadım. Vefat ettiği günün öncesinde parmaklarının ucu buz gibiydi. Vücudundan çekilen ruhuymuş bilemedim. Sadece yakıştıramıyordum. Boynumda gezdirdi güzelim ellerini. Hani bazen bir daha asla karşına çıkmayacak fırsat vardır ve bilirsin, hiçbir şeye ihtiyacım yok dilediğim şeyden başka diye iç geçirirsin. Ben o hissi çok özledim. Biliyorum, hangi sözü ucundan tutsam hangisini bir araya getirsem bu içimdeki karanlığı dağıtmayacak. Ben Ankarada yaşıyorum, o sevmediğiniz gri şehirde. Aslında gri falan değil, renk renk insanla, envai çeşit hisle dolu. Yaşamasını bilene, birkaç dostun, ailen ve inancın olduğu sürece dünyanın en izbe yeri dahi huzur doluyor. İşte ben Ankara'yı her yerden ayrı tutardım, hevesim vardı, umudum vardı, inancım vardı. Yapabilirim, huzurla yaşayabilirim zannediyordum. Hayat, öyle bir zamanda vuruyor ki silleyi suratının ortasına; ben kimin bile değil, kim olmalıyım dahi diyemiyorsun. Bana buruk bir gece veda etti sanki yarın ne olacağını hisseder gibi. Vallahi diyorum ben o günü takvimlerden bile kaldırdım. Bir takvim görünce istemsizce yok ediyorum o günü. Böyle bazen geceleri uyanıyorum sesini duyar gibi, diyorum "sen mi geldin iki gözüm?"
Bazen gözyaşını yüzüme düşürüyor, o da çenemden kayıp gidiyor. Benim ağlamadığımı bilirdi. Dayanamıyorum. Seneler geçti. Hayatta olsaydı belki yuva kurardık ve bana ev olmayı öğretirdi. Şimdi ben kendi kendime yetebilmeyi bile öğrenemedim çünkü. Hasrete dayanmak tam bir çaresizlik. Üzgünüm fazlasıyla.
Özledim.
Tek gayem aileme sarılmak, hayatta kalmak ve yaşlanmak. Sevin, sevdiğinizin kıymetini bilin, söyleyebileceğim sadece bunlar.