Notes

Kütüphane yine oldukça kalabalık. Bunca insan ne demeye geliyor anlamıyorum. Yani, şimdi, herkes okuduğunu anlıyor ve maksimum verimi burada mı alıyor? Yapmayın allah aşkına. Masayı parselleyip üç saat gelmeyen insanın alacağı verime ben inanmıyorum, hatta o insan verim falan almasın zaten. Biraz empati yahu. Tüm kütüphaneyi tam iki saat boyunca turladığımı biliyorum. Tamam kabul ediyorum, illa ki bir iki yer boşalmıştı, ama oralara da köpek bağlasan oturmazdı yahu. Ben evimde çalışamıyorum; o rahatsız yerde, o kırık sandalyede ve masanın ışık görmeyen kıçında oturup nasıl çalışayım? Az önce demiştim, herkes maksimum verimi burada mı alıyor diye, ben neden geliyorum o halde? Maksimum verimi burada mı alıyorum? Ah, kendi kendime sorular, fakat cevapsız sorular. Düşünmek çok yoruyor beni. Önce düşün, sonra yanıtla, tabi yanıtın seni tatmin etmeli, etmezse yeniden düşün, yeniden yanıtla. Her neyse saçmalıyorum. Ne diyordum?

Ben kütüphaneye neden geliyorum? Aslına bakarsan, gelen insanların yüzde doksanı finallerine çalışmaya kimisi ise finali koyvermiş, direkt bütünlemesine çalışmaya geliyor. Bu doluluğa hak vermek lazım. Peki ya ben? Benim finallerime de bütünlemelerime de çok var. Ben yaklaşık iki hafta sonra başlayacak vizelerime çalışmaya geliyorum. Çalışıyor muyum? Okuyucu sen çalışıyor musun?
Ben kütüphaneye neden geliyorum? Bir genç var, aslında kütüphanede çok genç var, ama bu gencin bir derdi var. Diğerlerinden farklı. Geliyor, bir şey arıyor, belki güzel bir masa, belki rahat bir sandalye, belki bir arkadaş, belki tanımadığı bir kişi, belki de bir dişi. Boş masa buluyor, oturmuyor, biraz daha dolaşıyor. Artık yoruluyor, aslında oturmayacak ama üzerinde birkaç göz hissediyor, “hala mı oturmadın sen” diyen bakışları görüyor (ya da bakışlar ona öyle geliyor). Oturuyor. Çantasını önüne alıp içinden ders notu çıkarıyor, çok kararsız. Sanki diğer dersin notunu çıkarsaydı daha iyi hissedecekmiş gibi. Kararsızlığı gözlerindeki doluluktan belli. Hayır hayır, göz pınarlarından bahsetmiyorum. Bir şeyler düşünüyor ya da boş bakıyor. Aslında düşünen bakışla boş bakışı ayırt etmek çok kolaydır ama onun bakışları biraz farklı. Sanki düşünmeye çalışıyor, ama aklından geçen yalnızca harfler, kelimeler, rakamlar. Zihni o kadar dolu ki, ama bir o kadar da boş, içinde uçuşan şey sadece doluluk. Rastgele hareket ediyorlar, bazen bir kuş geçiyor, derken aklına bir trafik uğultusu geliyor. Velhasıl oradaki “şey”lerin hiçbiri bir araya gelmiyor, bir anlam bütünlüğüne ulaşmıyor. Gözlerine baktığımda gördüm bunları. Uçuşan harfleri, rakamları. (Yazmadım ama bir de Dolmabahçe’yi gördüm. Ben de anlam veremiyorum evet.)
Ben kütüphaneye neden geliyorum? Tam yanıtlayacak gibi oluyorum ama bir bakmışım sorudan epey uzaktayız, ben yine anlatıyorum bir şeyler.